W świecie współczesnych relacji, w którym pierwsze wrażenie bywa budowane częściej na podstawie zdjęcia profilowego niż faktycznej rozmowy, coraz trudniej odróżnić, gdzie kończy się prawdziwa fascynacja drugą osobą, a gdzie zaczyna projekcja naszych pragnień, tęsknot i wyobrażeń. Zjawisko to, choć stare jak sama miłość, nabiera dziś szczególnego znaczenia – w epoce cyfrowych emocji, szybkich decyzji i kontaktów zawieranych na odległość, w których łatwo pomylić to, co widzimy, z tym, czego pragniemy. Psychologia projekcji uczy, że zakochanie to nie tylko emocjonalna reakcja na drugiego człowieka, ale także proces, w którym odtwarzamy wewnętrzne schematy i doświadczenia – często nieświadomie. Gdy spotykamy kogoś, kto przypomina nam coś znajomego – sposób mówienia, spojrzenie, gesty – uruchamia się w nas emocjonalny wzorzec. Czasem to echo dawnych relacji, czasem niespełnionych potrzeb, a czasem odbicie nas samych w cudzym obrazie.

Kiedy ktoś loguje się na portalu randkowym i przegląda profile, nie szuka tylko partnera, ale też potwierdzenia własnych wartości i tożsamości. Zdjęcie, opis, sposób, w jaki ktoś się przedstawia – wszystko to staje się ekranem, na którym wyświetlamy własne emocje. Widząc uśmiech na czyimś zdjęciu, możemy odczytać go jako otwartość, ciepło, a nawet zrozumienie – choć w rzeczywistości to tylko fotografia, utrwalony moment. Projekcja działa jak soczewka: powiększa to, czego najbardziej pragniemy, i zaciera kontury tego, co naprawdę jest. W ten sposób zakochujemy się nie tyle w drugiej osobie, co w jej obrazie, który sami stworzyliśmy. W świecie wirtualnych spotkań ta iluzja staje się jeszcze silniejsza, bo przez dłuższy czas możemy żyć w emocjonalnym napięciu, nie konfrontując się z rzeczywistością – z czyimiś wadami, nawykami, codziennymi zachowaniami.

Mechanizm projekcji jest nieodłącznym elementem ludzkiej psychiki. To naturalny sposób, w jaki próbujemy zrozumieć innych poprzez własne doświadczenia. Gdy ktoś nas pociąga, często przypisujemy mu cechy, które sami cenimy lub których nam brakuje. Widzimy w nim odwagę, pewność siebie, empatię – choć te cechy mogą być tylko naszymi wyobrażeniami. W relacjach romantycznych to szczególnie widoczne, ponieważ zakochanie z natury jest stanem emocjonalnej idealizacji. Mózg wytwarza wtedy dopaminę i oksytocynę, substancje odpowiedzialne za euforię i przywiązanie, które zniekształcają nasze postrzeganie. Widzimy to, co chcemy widzieć. Wierzymy w to, co pragniemy, by było prawdą.

Na portalu randkowym to zjawisko przybiera wyjątkową formę. Zamiast spotkania twarzą w twarz, opieramy swoje wyobrażenia na fragmentach informacji – kilku zdaniach, zdjęciu, emoji. Z tego budujemy cały emocjonalny świat. Wyobrażamy sobie wspólne spacery, rozmowy, dotyk, śmiech. Każde powiadomienie staje się źródłem ekscytacji, a każda chwila ciszy – niepewności. W ten sposób tworzymy relację z kimś, kto często istnieje tylko w naszej głowie. Projekcja sprawia, że przypisujemy tej osobie intencje, uczucia, myśli, których nie możemy zweryfikować. Często dopiero spotkanie w rzeczywistości burzy ten idealny obraz, gdy odkrywamy, że chemia z ekranu nie przekłada się na bliskość w realnym świecie.

Psychologia tłumaczy, że projekcja to mechanizm obronny, który pomaga nam utrzymać wewnętrzną spójność. Kiedy nie chcemy skonfrontować się z własnymi słabościami czy lękami, przypisujemy je innym. W relacjach uczuciowych działa to subtelnie: zarzucamy partnerowi, że jest zdystansowany, gdy to my boimy się bliskości; mówimy, że ktoś nas nie rozumie, gdy sami nie potrafimy mówić o swoich emocjach. W ten sposób chronimy siebie, ale jednocześnie oddalamy się od prawdziwego kontaktu. Projekcja jest jak mgła, która przesłania rzeczywistość – sprawia, że widzimy tylko zniekształcony obraz, zgodny z naszymi wewnętrznymi narracjami.

Kiedy jednak zaczynamy rozumieć, jak działa ten mechanizm, pojawia się szansa na większą świadomość w relacjach. Jeśli potrafimy zatrzymać się i zapytać siebie: „Czy to, co czuję, naprawdę dotyczy tej osoby, czy może czegoś, co w sobie noszę?”, otwieramy przestrzeń na autentyczne spotkanie. W dojrzałej miłości coraz mniej chodzi o poszukiwanie ideału, a coraz bardziej o ciekawość drugiego człowieka takim, jaki jest – bez oczekiwań i filtrów. Gdy uczymy się widzieć ludzi w pełni, z ich historią, wadami, emocjami, zaczynamy też lepiej rozumieć siebie.

W relacjach zawieranych na portalach randkowych świadomość projekcji może być szczególnie cenna. Kiedy uczymy się obserwować swoje reakcje – co nas pociąga, co irytuje, co budzi lęk – zaczynamy rozpoznawać własne wzorce emocjonalne. Może to być fascynacja osobami niedostępnymi, które wzmacniają nasz wewnętrzny schemat pożądania połączonego z nieosiągalnością. Może to być skłonność do idealizowania ludzi, którzy dają nam chwilowe poczucie wyjątkowości. A może to lęk przed odrzuceniem, który sprawia, że przyciągają nas ci, którzy wydają się bezpieczni, ale emocjonalnie niezaangażowani. Projekcja działa w każdą stronę – to nie tylko nasze pragnienia, ale też nasze obawy, które rzucamy na innych.

W praktyce można to zaobserwować w codziennych rozmowach online. Kiedy ktoś odpowiada z opóźnieniem, odczytujemy to jako brak zainteresowania, choć może być po prostu zajęty. Gdy ktoś użyje mniej emocjonalnego tonu, interpretujemy to jako chłód. Zamiast zapytać – tworzymy narrację. I ta narracja staje się rzeczywistością, w której żyjemy. To właśnie projekcja – iluzja, która rośnie w ciszy, karmiona naszymi domysłami. Tymczasem szczerość, otwarta komunikacja i cierpliwość mogłyby rozwiać te złudzenia w kilka minut.

W miarę jak dojrzewamy emocjonalnie, coraz częściej zdajemy sobie sprawę, że zakochanie jest lustrem, w którym odbija się nasza wewnętrzna rzeczywistość. Gdy mówimy: „Zakochałem się w niej, bo jest taka spokojna”, często mówimy o własnym pragnieniu spokoju. Gdy zachwycamy się czyjąś niezależnością, może to oznaczać, że sami czujemy się zbyt zależni. W tym sensie projekcja nie jest czymś złym – jest zaproszeniem do samopoznania. Dzięki niej możemy zrozumieć, czego naprawdę szukamy i czego nam brakuje. Dopiero gdy to odkryjemy, jesteśmy gotowi na relację opartą na realnym spotkaniu dwóch osób, a nie dwóch fantazji.

Na portalu randkowym można traktować to jako formę emocjonalnego treningu. Każde spotkanie – nawet to, które nie kończy się związkiem – może być lustrem, w którym widzimy siebie. Możemy zapytać: „Co mnie przyciągnęło do tej osoby?”, „Dlaczego czuję złość, gdy nie odpisuje?”, „Czemu ta rozmowa była dla mnie tak ważna?”. To pytania, które prowadzą do głębszej świadomości. Kiedy przestajemy szukać w innych potwierdzenia własnej wartości, a zaczynamy budować relacje z poziomu autentycznej ciekawości, coś się zmienia. Przestajemy projektować, a zaczynamy widzieć.

Najpiękniejsze relacje rodzą się wtedy, gdy jesteśmy gotowi na prawdę – nawet jeśli nie jest ona tak ekscytująca jak nasze wyobrażenia. Zamiast zakochiwać się w odbiciu własnych marzeń, uczymy się zakochiwać w człowieku – takim, jaki jest naprawdę. I choć wymaga to odwagi, świadomości i pokory, tylko w takim spotkaniu może narodzić się miłość, która nie jest projekcją, lecz prawdziwym połączeniem dwóch światów.

Projekcja w miłości to zjawisko, które potrafi być niezwykle kuszące, bo pozwala nam wierzyć w coś piękniejszego, niż jest naprawdę. Jednak z czasem okazuje się, że ta iluzja, która na początku daje ekscytację i poczucie wyjątkowości, może stać się też źródłem rozczarowań, frustracji i bólu. W drugiej fazie relacji, gdy emocjonalny żar pierwszych rozmów zaczyna się wypalać, pojawia się moment konfrontacji. Wtedy zaczynamy widzieć drugą osobę taką, jaka jest naprawdę, a nie taką, jaką chcielibyśmy, by była. To właśnie ten moment decyduje, czy potrafimy kochać prawdziwego człowieka, czy tylko naszą wizję miłości.

Mechanizm projekcji działa jak filtr. Dopóki patrzymy przez niego, wszystko wydaje się pasować do naszej historii. Kiedy ktoś wydaje się uroczy, przypisujemy mu cechy, które są dla nas atrakcyjne – inteligencję, wrażliwość, czułość. Dopiero z czasem, gdy zaczynamy poznawać drugiego człowieka w codziennych sytuacjach, w chwilach słabości czy różnicy zdań, odkrywamy, że nie wszystko zgadza się z tym obrazem. Wtedy pojawia się dysonans, którego wiele osób nie potrafi znieść. To moment, w którym wiele relacji rozpada się, bo nagle znika magia. Ale tak naprawdę to dopiero wtedy zaczyna się prawdziwa bliskość – wtedy, gdy zdejmiemy z oczu soczewkę własnych wyobrażeń i zobaczymy, że druga osoba nie jest projekcją, lecz odrębnym światem.

Zrozumienie tego mechanizmu jest jednym z kluczowych kroków w dojrzewaniu emocjonalnym. Wymaga świadomości, odwagi i gotowości do przyjęcia faktu, że nasze emocje nie zawsze są odpowiedzią na rzeczywistość. Wiele osób, które korzystają z portali randkowych, doświadcza tego w sposób szczególnie intensywny. W wirtualnym świecie łatwo o idealizację – bo człowiek, którego widzimy przez ekran, nie może nas rozczarować gestem, tonem głosu, zapachem czy codziennym zachowaniem. Dopóki kontakt trwa w przestrzeni słów, możemy pielęgnować swoje wyobrażenie o nim. Dlatego tak często pierwsze spotkanie bywa rozczarowaniem – nie dlatego, że ktoś jest inny, ale dlatego, że był przez nas zbudowany w sposób nierealny.

Kiedy uczymy się uważnie obserwować, zaczynamy dostrzegać momenty, w których projekcja zaczyna działać. To wtedy, gdy myślimy o kimś, kogo ledwie znamy, a już czujemy emocjonalne przywiązanie. To wtedy, gdy dopowiadamy sobie jego myśli i intencje, zamiast po prostu zapytać. Albo wtedy, gdy reagujemy przesadnie na drobne gesty – bo nie reagujemy na nie, lecz na własne wspomnienia. Zrozumienie tego mechanizmu pozwala nam wprowadzić więcej spokoju w relacje. Uczymy się wtedy, że emocje, choć prawdziwe, nie zawsze są miarodajne. To, że coś czujemy, nie znaczy, że to, co czujemy, jest dokładnym odbiciem sytuacji.

W świecie relacji online, gdzie portale randkowe zastępują tradycyjne spotkania, projekcja nabiera nowego wymiaru. Wymiana wiadomości może trwać tygodniami, zanim dojdzie do pierwszego spotkania. W tym czasie nasze emocje mają nieograniczone pole do wzrostu – bo nie konfrontujemy ich z rzeczywistością. Każdy tekst, każda emotikona, każdy znak może stać się paliwem dla naszej wyobraźni. Gdy wreszcie spotykamy się w realnym świecie, często czujemy, że coś nie pasuje. Nie dlatego, że tej chemii nigdy nie było, ale dlatego, że została stworzona w nas, a nie pomiędzy nami.

Psychologia tłumaczy, że projekcja to nie tylko iluzja, ale też próba emocjonalnego porządku. Nasz umysł nieustannie szuka sensu, próbuje dopasować to, co nieznane, do tego, co już znamy. Dlatego nowe osoby w naszym życiu często przywołują wspomnienia dawnych relacji. Kiedy spotykamy kogoś, kto przypomina nam osobę z przeszłości – mimiką, tonem głosu, gestem – nasz mózg błyskawicznie tworzy połączenia emocjonalne. Wtedy nieświadomie zaczynamy przypisywać mu cechy, które należały do kogoś innego. Czasem to pomaga w budowaniu więzi, ale częściej prowadzi do powtarzania starych schematów.

Jeśli w dzieciństwie nauczyliśmy się, że miłość trzeba zdobywać, możemy nieświadomie wybierać partnerów, którzy są emocjonalnie niedostępni. Jeśli nauczyliśmy się, że bliskość wiąże się z ryzykiem zranienia, możemy sabotować relacje, gdy tylko zaczynają być zbyt głębokie. W ten sposób projekcja staje się powtórzeniem starych historii. To dlatego niektórzy wciąż zakochują się w tym samym typie osób, mimo że wiedzą, iż takie związki nie przynoszą szczęścia. To nie los, lecz nieświadome przyciąganie – pragnienie naprawienia dawnych ran poprzez nową relację.

Kiedy zaczynamy zdawać sobie sprawę z tego mechanizmu, pojawia się przestrzeń do zmiany. Możemy wtedy przyglądać się swoim emocjom z większym dystansem. Możemy zapytać: „Dlaczego właśnie ta osoba tak mnie fascynuje?”, „Czy to, co czuję, naprawdę wynika z kontaktu z nią, czy z tego, co pamiętam z przeszłości?”. To pytania, które wymagają odwagi, ale prowadzą do prawdziwego uwolnienia. Bo dopóki nie zobaczymy, jak nasze emocje są splecione z historią naszego życia, dopóty będziemy patrzeć na innych przez pryzmat dawnych doświadczeń.

Często mówi się, że prawdziwa miłość zaczyna się wtedy, gdy kończy się projekcja. Gdy przestajemy idealizować i zaczynamy akceptować. Kiedy patrzymy na drugiego człowieka nie jak na odzwierciedlenie naszych pragnień, lecz jak na odrębną, pełną, nieidealną osobę. To właśnie wtedy rodzi się bliskość. Bo dopiero wtedy możemy być obecni naprawdę – bez oczekiwań, bez iluzji, bez potrzeby kontrolowania.

Zrozumienie projekcji nie oznacza, że przestaniemy ją odczuwać. To naturalny mechanizm, którego nie da się całkowicie wyeliminować. Ale możemy nauczyć się rozpoznawać, kiedy działa, i nie dawać mu pełnej władzy nad naszymi emocjami. Możemy być uważni na to, co w relacji jest prawdziwe, a co pochodzi z nas samych. W świecie, gdzie kontakt z drugim człowiekiem często zaczyna się na portalu randkowym, ta umiejętność staje się szczególnie ważna. Bo wirtualne emocje potrafią być równie silne jak te realne, ale bez świadomości łatwo się w nich zagubić.

Ostatecznie to, co najważniejsze w każdej relacji – czy zaczęła się w pracy, w parku, czy na portalu randkowym – to zdolność do autentycznego spotkania. Do bycia obecnym, słuchania, ciekawości i otwartości. Kiedy przestajemy projektować, a zaczynamy poznawać, wtedy miłość staje się czymś więcej niż emocjonalnym odbiciem – staje się prawdziwym spotkaniem dwojga ludzi, którzy widzą siebie nawzajem, a nie tylko swoje cienie.

Relacje damsko-męskie od zawsze były niezmiernie istotnym aspektem życia społecznego. Choć nasze społeczeństwo uległo liczniejszym przekształceniom, zasady budowania i utrzymywania tych relacji pozostają niezmiennie ważne. Pragniemy w tym artykule przyjrzeć się kluczowym elementom budowania zdrowych relacji damsko-męskich.

1. Komunikacja to klucz

Najważniejszym aspektem w budowaniu relacji damsko-męskich jest komunikacja. Wielu ludzi nie zdaje sobie sprawy, jak ważna jest umiejętność słuchania i wyrażania swoich uczuć. W relacji damsko-męskiej, otwarta, szczerza i szanująca komunikacja jest kluczowym elementem. Rozmawiając ze sobą, partnerzy mogą lepiej zrozumieć swoje potrzeby, pragnienia i oczekiwania.

2. Szacunek dla siebie nawzajem

Szacunek jest podstawowym fundamentem każdej udanej relacji. Oznacza to szanowanie siebie nawzajem jako równych partnerów. W relacjach damsko-męskich, zarówno mężczyźni, jak i kobiety powinni doceniać swoje indywidualne wartości i szanować życiowe cele i marzenia swojego partnera.

3. Zrozumienie różnic

Mężczyźni i kobiety różnią się nie tylko biologicznie, ale także emocjonalnie, psychologicznie i społecznie. Ważne jest, aby zrozumieć te różnice i akceptować je. To nie oznacza, że należy narzucać stereotypowe role płciowe, ale raczej doceniać indywidualność i unikalność swojego partnera.

4. Wspólne cele i pasje

Budowanie relacji damsko-męskich może być bardziej udane, gdy partnerzy znajdują wspólne cele i pasje. Wspólne zainteresowania pomagają tworzyć wspólne wspomnienia i budować więź. Być może jest to wspólna podróż, wspólny sport, czy nawet wspólna pasja do gotowania. Ważne jest, aby razem cieszyć się tym, co was łączy.

5. Kompromis i rozwiązywanie konfliktów

W każdej relacji mogą pojawić się problemy i konflikty. Kluczem do ich rozwiązywania jest zdolność do kompromisu i empatii. Ważne jest, aby partnerzy potrafili słuchać siebie nawzajem, rozumieć punkt widzenia drugiej strony i pracować razem nad znalezieniem rozwiązania, które satysfakcjonuje obie strony.

6. Wspieranie nawzajem

Wsparcie emocjonalne i psychiczne jest niezwykle ważne w relacjach damsko-męskich. Partnerzy powinni być gotowi wspierać się nawzajem w trudnych chwilach i świętować razem sukcesy. Wspólna obecność i wsparcie w trudnych sytuacjach wzmacnia więź między partnerami.

7. Uczciwość i zaufanie

Zaufanie jest kluczowym elementem każdej relacji. Partnerzy powinni być uczciwi wobec siebie nawzajem. Utrzymywanie zaufania w relacji jest niezmiernie istotne. Nie ma miejsca na kłamstwa i oszustwa w zdrowych relacjach damsko-męskich.

Budowanie i utrzymywanie zdrowych relacji damsko-męskich może być wyzwaniem, ale jest również źródłem wielkiej satysfakcji i radości. Poprzez komunikację, szacunek, zrozumienie i wsparcie, partnerzy mogą tworzyć trwałe i satysfakcjonujące związki, które przetrwają próby czasu. Pamiętajmy, że relacje damsko-męskie są unikalne i indywidualne, więc nie ma jednej recepty na sukces. Kluczem jest jednak praca nad sobą i nad relacją, dbając o siebie nawzajem i wzajemnie rozwijając się.

To co zabija od środka, czyli toksyczne relacje

Często człowiek dopatruje swoich dolegliwości fizycznych w pogorszeniu stanu zdrowia, doszukuje się różnych chorób, gdyż otrzymuje wyraźne bodźce płynące z organizmu między innymi nawracające bóle głowy, zawroty głowy, mdłości, bóle brzucha, uczucie ściskania w okolicach pod żebrowych, nieuzasadnione pocenie się będące nienaturalną rekcją gdyż występuje nawet gdy jest zimno, nocne duszności, kołatania serca, szybkie meczenie się, bóle stawów, drżenie rąk, bezsenność i wiele podobnych, które jak najbardziej mogą mieć związek z rozwijającym się stanem chorobowym w naszym organizmie, lecz co w sytuacji kiedy przerażeni udajemy się do lekarza wykonujemy kolejne specjalistyczne badania które, nie dają odpowiedzi na nasze dolegliwości?, co więcej wyniki mamy dobre a czujemy się jak: „zużyty worek na kartofle”


Bardzo sceptycznie podchodzimy do uświadomienia sobie że, ludzie generują w sobie ogromne pokłady energetyczne której niewidzialne wiązki skierowane w naszą stronę i mogą mieć niewyobrażalne skutki w zależności czy jest to pozytywny wpływ czy negatywny, wmawiamy sobie że, to na nas nie ma wpływu, że jesteśmy silni, odporni, nie myślimy o tym, nie poświęcamy temu cennego czasu, a tymczasem nasze samopoczucie w wyraźny sposób ulega pogorszeniu.
Stosunki jakie mamy z innymi ludźmi zwłaszcza toksyczne relację mogą doprowadzić człowieka do całkowitej wewnętrznej ruiny, zwłaszcza gdy sytuację wymuszają na nas obcowanie z takimi ludźmi przez większość czasu, nawet gdy zakończymy z jakiegoś powodu relacje która, trwała latami gdzieś tam w nas jej destrukcyjny wpływ na nas pozostaje, co ma swoje odbicie w rzeczywistości którą chcemy kreować na nowo, lecz nie do końca nam to wychodzi, mówimy sobie: „nowy początek, po co mam dźwigać za sobą ten ciężki bagaż?, przecież już go nie ma”, a jednak coś nam uwiera i nie pozwala oczyścić umysłu na tyle by, czuć się pewnie i swobodnie, by móc realizować nowy plan bez balastu z przeszłości.
Najgorsza sytuacja ma miejsce wówczas gdy mamy świadomość że, relacja z takim człowiekiem źle wpływa na nas, lecz z jakiś powodów jej nie przerywamy, bo boimy się utraty tego co już mamy, dochodzi do tego poczucie że, bez tej osoby sobie nie poradzimy, bo to właśnie dzięki niej „mamy co mamy”, i to są właśnie najgorsze sidła w jakie wpadamy - sidła oprawcy, który znalazł takie narzędzia manipulacyjne dzięki którym wie że, może nas w każdy sposób kontrolować a my i tak się nie sprzeciwimy, bo bycie w takim środowisku z takimi ludźmi o cechach wampira emocjonalnego odbiera człowiekowi poczucie wartości a tym samym odwagę przeciwstawienia się a tym samym oprawcy zwiększa poczucie władzy nad nami, i on doskonale zdaje sobie z tego sprawę.


Odczłowieczanie postępuje jak wirus, już od kilku dobrych lat, w przerażającym tempie przybywa osób z zaburzeniami psychicznymi, fobiami, lękami społecznymi, itp., problem jest poważny, bo dotyka coraz więcej dzieci, można zweryfikować to przyglądając się chociażby przepełnieniem w szpitalach psychiatrycznych dla dzieci w których już dziś ciężko o miejsce,( nie do wyobrażenia kiedyś- sześciolatek z chorobą psychiczną…) brakuje specjalistycznej opieki, wsparcia, a przed wszystkim brakuje człowieka w człowieku, oddanego, z powołaniem, z bezinteresownością, doprowadziliśmy do czasów regresu - transformacji człowieka w ślepego, głuchego i totalnie obojętnego wobec drugiego istnienia, nie radzimy sobie z otaczającym nas światem, ulegliśmy wpływom, poginą tak naprawdę za niczym, dopuściliśmy do siebie na własne życzenie mechanizm który, wyniszcza uważając „to” jako coś dobrego, pomocnego nam, jako postęp, a tym czasem jest to nasza własna wyprodukowana przez nas samych broń, która stopniowo niszczy, czyniąc, i tak już posunięte spustoszenia, lecz w presji życia jaką sobie narzuciliśmy ( dobrowolnie) nie widzimy jeszcze tego tak wyraźnie, bo brakuje nam spokoju by to dojrzeć, aż do momentu gdy przyjdzie kryzys, my sami sobie robimy krzywdę, której skutki pociągają za sobą spójny łańcuch niekończących się nieszczęść.


Charakterystyczne cechy ludzi toksycznych:


- zazwyczaj są to ludzi o pesymistycznym nastawieniu, często narzekają na wszystko, potrzebują tłumu odbiorców, czyli słabszych od siebie,
- nie interesuję ich co mówisz - nie słuchają, lekceważą zdanie innych,
- to oni mają najgorzej w życiu nie ty,
- zawsze znajdą powód do krytyki,
- oceniają bez postawnie,
- dopisują nieistniejące scenariusze pod adresem osoby przez nich szykanowanej, plotkują za plecami,
- zazwyczaj są obojętni wobec cierpienia, problemów danej osoby,
- zawsze mają rację,
- sprawnie manipulują otoczeniem by uzyskać zamierzony efekt, często ubierają „maski” pod daną sytuację, czy osobę, potrafią idealnie dopasować się do nowego środowiska jak kameleon,
- wobec nowo poznanych osób są nadzwyczaj uprzejmi zwłaszcza gdy mają jakiś ukryty zamiar
- potrafią upokarzać publicznie, wywierać emocjonalny nacisk,
- odwołują się często do wrażliwego sumienia danej osoby,
- przekonują o swojej racji,
- nastawiają innych przeciwko osobie która, nie poddaje się wpływom oprawcy,
-wykazują cechy socjopatyczne,
- nie obchodzi ich stan zdrowia, i samopoczucie, nawet odczuwają pewien rodzaj satysfakcji z powodu niepowodzeń i porażek innych,
- szybko wpadają w złość,
- udają przyjaciela, by w odpowiednim czasie zakończyć przyjaźń zwłaszcza jak mają jakiś cel związany z daną osobą ( korzyść, coś mogą uzyskać )
- stale kontrolują wszystko, ( to on decyduje gdzie jechać, co kupić, jak się masz ubrać, co ci pasuje co nie, jak masz się czuć, on wie najlepiej czego potrzebujesz- ty się nie znasz na niczym),
- poczucie władzy nad kimś dodaje mu pewności siebie,
- narcystyczna osobowość,
- charakterystyczną cechą takich osób jest gadatliwość, są mówcami doskonałymi, nawet jeżeli o czymś nie mają pojęcia to zachowują się jakby byli chodzącą encyklopedią, na wszystko mają odpowiedź, nawet jeżeli nie mają pojęcia o czymś to i tak sprawiają takie wrażenie co daje komiczny z reguły efekt ale nie dla nich: on się zna, on był, on doświadczył, on wszystko ma, jest najmądrzejszy, elokwentny itd.


Jak obronić się przed toksycznymi ludźmi?


Nie obwiniaj siebie, nie daj dojść negatywnym myślom do głosu, nie inwestuj w takiego człowieka żadnych wyższych uczuć, nie otwieraj się przed takim człowiekiem, bo wykorzysta twoją słabość jako sprawne narzędzie przeciwko tobie, nie nabieraj się na postanowienia, przyrzeczenia poprawy ze strony takich osób, to są tylko chwyty manipulacyjne, tacy ludzie nie cierpią sprzeciwu, nie szanują indywidualności danej jednostki dlatego głośno wyrażaj swoje zdanie – nie bój się, niech cię słyszą! Taki człowiek z reguły myśli że, jesteś za słaby by się przeciwstawić, bo ma takie zdanie o tobie które, sam sobie wyrobił bezpodstawnie. Jeżeli jesteś w stanie a powinieneś być, unikaj takich ludzi, kończ nie zdrowe relacje, gdyż z własnego doświadczenia mogę stwierdzić nic tak człowieka nie rujnuje jak kontakt i życie z człowiekiem toksycznym, jest to gorsze od fizycznej choroby gdyż wiesz jak leczyć taką chorobę, nawet jeżeli toksyczna relacja została zerwana to jej skutki odczuwalne są bardzo długo i w sposób widoczny komplikują codzienne funkcjonowanie i powrót do względnej normalności której, człowiek bardzo pragnie.


Jest takie stwierdzenie:
„że należy być wdzięcznym za wszystkich trudnych ludzi na naszej drodze, gdyż on sprawili że, wiesz kim na pewno nie chcesz być”
Zwrócicie uwagę na to, jak traktujecie swoje dzieci, siebie nawzajem, współpracowników, napotkanych przypadkowych ludzi, zwróćcie uwagę i reagujcie na wszystko to co sprawia wam ból i przyczynia się do poczucia bezsilności, rezygnacji, a wystarczy naprawdę tak nie wiele by drugiemu człowiekowi przywrócić wiarę w sens, dać nadzieje, i uczynić życie nieco lżejszym, bardziej kolorowym, bezpiecznym.


„Przecież jest jedno niebo, jedno słońce które, świeci jednakowo dla każdego, cieszmy się nim i ogrzewajmy w jego blasku, a gdy przyjdą chmurne deszczowe dni zachowajmy słońce w sobie i pozwólmy schronić się pod naszym parasolem tym którym tego ciepła brakuje”