Randkowanie to fascynujący, ale często skomplikowany proces, który wiąże się z wieloma aspektami psychologicznymi. Spojrzenie na to z perspektywy mężczyzny może rzucić światło na różne wyzwania, oczekiwania i emocje związane z umawianiem się na randki. W niniejszym artykule przyjrzymy się kilku kluczowym aspektom psychologicznym tego procesu.

Presja społeczna i oczekiwania: Mężczyźni często doświadczają presji społecznej związanej z randkowaniem. Mogą czuć się zobowiązani do spełnienia pewnych standardów społecznych, takich jak bycie pewnym siebie czy prezentowanie się jako silni i niezależni. Ta presja może generować stres i niepewność.

Komunikacja i empatia: Wzajemna komunikacja i empatia są kluczowe w randkowaniu. Mężczyźni mogą czasami odczuwać trudności w wyrażaniu swoich emocji i potrzeb, co może wpływać na jakość relacji. Ważne jest, aby praktykować otwartą i szczerą komunikację, zarówno wobec siebie, jak i partnerki.

Strach przed odrzuceniem: Strach przed odrzuceniem jest powszechnym uczuciem w randkowaniu. Mężczyźni, podobnie jak kobiety, obawiają się odrzucenia i jego wpływu na ich samoocenę. To uczucie może skutkować unikaniem ryzyka i nowych relacji.

Wrażliwość i maskulinitet: Jednym z aspektów psychologicznych jest balansowanie między byciem wrażliwym a utrzymaniem swojej męskiej tożsamości. Niektórzy mężczyźni mogą czuć się zagubieni w tym kontekście, ale coraz więcej osób zdaje sobie sprawę, że bycie wrażliwym i okazywanie uczuć jest siłą, a nie słabością.

Samorozwój i dojrzałość emocjonalna: Randkowanie to również okazja do samorozwoju i dojrzewania emocjonalnego. Proces ten może pomóc mężczyznom lepiej zrozumieć siebie, swoje potrzeby i cele w związkach.

Współzależność i niezależność: Współzależność i niezależność to dwa kluczowe aspekty w randkowaniu. Mężczyźni często balansują między pragnieniem bliskości z partnerką a zachowaniem swojej niezależności. Zrozumienie, jak znaleźć równowagę między tymi dwoma potrzebami, jest istotne dla zdrowych związków.

Akceptacja samego siebie: Kluczowym elementem randkowania jest akceptacja samego siebie. Mężczyźni, podobnie jak każdy inny człowiek, powinni nauczyć się akceptować swoje wady i zalety. To podejście może pomóc w budowaniu pewności siebie i pozytywnej relacji z samym sobą.

Zrozumienie potrzeb partnerki: Randkowanie wymaga również zrozumienia potrzeb i oczekiwań partnerki. To nie tylko o naszych potrzebach, ale także o umiejętności słuchania i reagowania na potrzeby drugiej osoby.

Wnioski

Randkowanie z perspektywy mężczyzny to proces, który wiąże się z wieloma wyzwaniami i aspektami psychologicznymi. Kluczem do udanych relacji jest rozwijanie świadomości siebie, empatii i umiejętności komunikacji. Ważne jest także, aby zrozumieć, że randkowanie to nie tylko znalezienie partnerki, ale także okazja do osobistego rozwoju i dojrzewania emocjonalnego.

Wielu ludzi, którzy przeszli etap leczenia złamanego serca, nie widzi sensu zawierania ponownie związku, zwłaszcza jeśli doświadczyły toksycznej relacji. Związków nie należy się jednak obawiać, w rzeczywistości dzięki nim zyskujemy dużo benefitów, których nie da nam żaden inny typ relacji. Jeśli nie jesteś pewna/pewny, czy związek jest dla Ciebie albo, czy w ogóle warto inwestować swój czas i energię w budowanie nowej relacji, zapoznaj się z tą listą powodów, dla których warto być w związku!


1. Związek uczy odpowiedzialności
Nic tak nie motywuje do wzięcia odpowiedzialności, jak obecność drugiej osoby w naszym życiu. Czuwamy nad nią, gdy jest chora, pomagamy, gdy zdarzy się coś niespodziewanego oraz pocieszamy, gdy coś jej nie wyjdzie. Związek idealnie przygotuje Cię do bycia rodzicem, a do tego odpowiedzialność zmotywuje Cię do samorozwoju. Nauka odpowiedzialności przyda Ci się w życiu zawodowym, zwłaszcza gdy planujesz otworzyć swój własny biznes. Dodatkowo będziecie się uczyć odpowiedzialności razem, więc nie musisz się bać, że nie podołasz wyzwaniu albo że zrobisz coś źle. Pozwól sobie uczyć się od swojej przyszłej drugiej połówki.


2. Bliskość niweluje skutki stresu
Nie od dziś wiadomo, że przytulanie i inne formy niewymuszonego kontakty fizycznego pomagają ograniczyć stres i wspomagają nasz organizm w walce z jego skutkami. Związek dostarcza Ci czułości, która wspomaga produkcję hormonów szczęścia, co wspomaga walkę jeszcze bardziej. Dzięki temu jesteśmy bardziej odporni na stres i taką odporność w sobie utrzymujemy. Możemy być dzięki temu w stanie podejmować trudniejsze decyzje i działania, które są dla nas ważne, ale stres z nimi związany normalnie nas przytłaczał. Budujemy też pewność siebie, którą stres skutecznie w nas zwalcza.


3. Motywacja do rozwoju
Twoja przyszła druga połówka nie pozwoli Ci na brak rozwoju. Po pierwsze dlatego, że sama będzie chciała się rozwijać, więc nie pozwoli Ci sobie tego utrudniać, a po drugie dlatego, że nie zatrzyma się w swoim rozwoju dla twojego komfortu. Jeśli nie będziesz się rozwijać, możesz stać się dla niej ciężarem lub będziesz z czasem agresywny, bo zaczniesz dostrzegać, że ona odnosi sukcesy, a Ty nie. Dlatego związek będzie dla Ciebie doskonałą motywacją do samorozwoju i ciągłego dążenia do bycia lepszą wersją siebie. Dzięki temu oboje polepszycie swoje warunki i jakość swojego związku.


4. Związek daje oparcie
O ile nie znajdziesz się w związku z toksyczną osobą, zawsze znajdziesz wsparcie u swojej drugiej połówki. Będzie przy twoich sukcesach, ale co ważniejsze, będzie Cię wspierać i podnosić po każdej porażce. Dzięki temu zyskasz więcej motywacji i poczucie, że masz w kimś oparcie, niezwykle potrzebne w czasie ciągłego pośpiechu i stresu. Oparcie w twojej drugiej połówce pomoże Ci przetrwać ciężkie momenty i nauczy Cię lojalności i oddania. Nie zapomnij, że to relacja obustronna i Ty też powinieneś wspierać z całych sił swoją drugą połówkę w projektach i decyzjach, których się podejmuje.


5. Uczysz się kompromisu
Bez obaw, kłótnie w związkach się zdarzają i nie oznaczają od razu rozpadu. Związek między innymi przez kłótnie i różnice zdań uczy sztuki kompromisu. Musisz wysłuchać swojej drugiej połówki i postarać się zrozumieć, jakie rozwiązania najbardziej by ją usatysfakcjonowały, a następnie zrezygnować z części, która jest ważna dla Ciebie tak, abyście oboje mieli poczucie, że udało się wam wynegocjować to, na czym wam najbardziej zależało. To nie będzie najprostsza lekcja w waszym życiu, ale zdecydowanie jedna z najbardziej wartościowych i pomocnych.

Nazywane inaczej w psychologii “wysokoreaktywnymi”, nie mają lekkiego życia. Od najmłodszych lat podatne na krytykę, zwłaszcza niesprawiedliwą i ze strony osób najbliższych, szczególnie autorytetów, jak rodzice, nauczyciele, katecheci. Osoby wysokowrażliwe są w społeczeństwie cenione za niektóre cechy charakteru, jak prostolinijność, brak skłonności do nieuczciwości, chęć niesienia pomocy innym, pracowitość i zgodne usposobienie. Zajmują raczej stanowiska w typowo kobiecych zawodach, w których coraz więcej jest dziś mężczyzn: bywają psychologami, terapeutami, pracownikami socjalnymi, choć tutaj muszą jednocześnie wykazać się odpornością, której mają na starcie mniej niż reszta populacji. Nadwrażliwcy, bo tak ich niesłusznie negatywnie nazywano, to tacy trochę poeci, sporo wśród nich artystów, romantycy, uczuciowcy, przedkładający świat wnętrza nad zewnętrzny, wspólny świat zainteresowań ludzi, z którymi żyją. W epoce romantyzmu tworzyli kulturę autentyzmu, szczerości uczuć, bywali traktowani niesprawiedliwie za swoją sublimację duchową, uczucia wyższe, altruizm, niekiedy posunięty aż do granic normalności psychologicznej. Często bywali działaczami społecznymi, dla których liczył się bardziej człowiek w potrzebie, niż oni sami czy rodzina, z której pochodzili. Nie sposób dla nich przejść było obok widomej krzywdy ludzkiej. Nigdy nie realizowali siebie wbrew moralności, a sumienie u nich bywa wyjątkowo wrażliwe. Stale rozmyślając nad sensem istnienia, wahają się przed podjęciem decyzji, nawet w prostych sprawach, bacząc, czy nie czynią czegoś złego, niestosownego czy nieprzyzwoitego. Zwracają uwagę na opinię otoczenia, nie są samodzielni w samoocenie, która zależy nie tylko od obiektywnej wartości tego, co robią, ale przede wszystkim zgodności z etosem, etyką, wartościami, które uznają za najważniejsze. Nie muszą to być dodajmy wartości ogólnie uznawane w danej epoce w narodzie - często zmuszeni są jako non-konformiści “płynąć pod prąd”, stawiać bierny opór, nie są bowiem oportunistami, którzy by zmieniali poglądy stosownie do wskaźników polityki bieżącej. W tym sensie wierni temu, co wynieśli z domu, szkoły, studiów, Kościoła, nie mają łatwo. Raczej są postrzegani niekiedy jako “sztywni”, nie łapią bowiem każdej okazji, by zarobić, nie chcą pchać się w życiu na pierwsze miejsca i przepychać łokciami w drodze do celu.



Potrafią cierpliwie czekać, na przykład na właściwego partnera, a kiedy ten się nie zjawi, raczej wybierają samotność albo niemodną dziś drogę w stanie duchownym niż wiązanie się z pierwszą lepszą osobą. Są ostrożne w relacjach, które postrzegają nie jako krótkoterminowe lokaty, ale projekty na całe życie, długoletnie przyjaźnie w tej grupie są na porządku dziennym. Niemniej bywają w nich ukryte pokłady nieprzepracowanych emocji, pretensji i żalów, poczucia krzywdy, które maskują ciągłym dobrym samopoczuciem, nieśmiałym humorem i nastawieniem bardziej na słuchanie niż wyrażanie siebie i swoich poglądów. Nie prowokują nigdy kłótni, w których chcieliby postawić na swoim, za wszelką cenę “zniszczyć” przeciwnika, bowiem są zdania, że z każdym prawie da się dojść do porozumienia. Pośród wrażliwości bardzo ważne miejsce zajmuje obok wspomnianej sztuki także cały świat natury, roślin i zwierząt, którymi lubią się otaczać, gdy czują samotność, pustkę czy chcą wypocząć od zbyt zawiłych relacji. Wrażliwość dotyczy także sfery duchowej, stąd często spędzają czas na rozmyślaniach, częściej można ich spotkać w kościele, nawet w środku na samotnej modlitwie, w pustej świątyni, bowiem cenią kontakt także z sobą i przedmiotem swej czci, o której nie lubią opowiadać wszem i wobec. Raczej skryci, otwierają się chętnie przed charakterami podobnymi sobie, tworzą zamknięte grupy w Internecie, gdzie niełatwo wniknąć intruzom, a także umawiają się w różnych kołach zainteresowań w czasie wolnym, szczególnie poświęconym sensowi życia. Nie postrzegają bowiem ludzkiej pielgrzymki w kategoriach materialistycznych, lecz egzystencjalnych, czyli nad materię i wszelkie dobra materialne przedkładają wartości duchowe, moralne, społeczne i zaangażowanie w budowę lepszej przyszłości.



Bardzo często ich życie przypomina walkę, taką najszlachetniejszą, bo ze swoimi wadami, słabościami i niekiedy zbyt surowo sobie wypominanymi przewinieniami, a nie z otoczeniem. Bardzo często życie traktują w kategoriach szansy, zadania, daru bądź misji, której brakuje przeciętnym zjadaczom chleba. Nie zgadzając się na przeciętność, zwykle nie ‘robią interesów’, nie byliby dobrymi maklerami giełdowymi, bankowcami ani inwestorami. Nie chcą życia rozumianego po mieszczańsku jako “oby do wiosny”, “jakoś-to-będzie”, więc gdy trzeba przejmują inicjatywę, biorą sprawy w swoje ręce, proponują innowacyjne, nietypowe rozwiązania problemów społecznych czy choćby zawodowych. Do wysokowrażliwych należało bardzo wielu znanych Polaków, np. Szopen, Słowacki, Wyspiański i wielu znanych z podręczników historii osobistości, które walczyły o lepsze jutro nie tylko dla siebie, ale dla kraju. To, że mają tę cechę przeszkadza bowiem bardziej w ich prywatnym świecie, ale jest bardzo korzystne dla społeczeństwa. Przykładem mogą być też Korczak, który został z podopiecznymi dziećmi do tragicznego końca w obozie hitlerowskim w czasie wojny, a także Maksymilian Kolbe, który oddał życie, ratując obcego człowieka czy wcześniej brat Albert Chmielowski, który tak był wrażliwy na los wyzyskiwanych biedaków ówczesnego kapitalizmu, że zrezygnował świadomie i dobrowolnie z dobrze zapowiadającej się kariery artystycznej (był świetnym malarzem), by stać się jednym z anonimowych nędzarzy, jacy żyli w Galicji w II poł. XIX wieku. Rok 2017 upływa właśnie pod patronatem brata Alberta, którego hasłem przewodnim życia stały się słowa: “Bądź dobry jak chleb”.



Nade wszystko należy pamiętać, że wysoka wrażliwość, a nawet nadwrażliwość, nie są czymś złym, patologicznym, co należałoby poddawać terapii. Przeciwnie - próby takiego “leczenia” zazwyczaj nic nie dają, a mogą wpoić przekonanie, że “coś jest ze mną nie tak, jestem nienormalny”, a to bardzo duże i szkodliwe społecznie nieporozumienie. Akceptując osoby, które są pełne rozterek, wahań i pytań o charakterze moralnym, czynimy świat lepszym, bo ukryte pokłady kreatywności w nich są wprost trudne do przecenienia.