Ludzie są tak skonstruowani, że niezbędnym czynnikiem pozwalającym żyć w miarę szczęśliwie jest obecność drugiej osoby. Tym samym absolutnie nie ma tu żadnego znaczenia wiek, płeć, miejsce zamieszkania, status społeczny czy też orientacja seksualna. Każdy człowiek potrzebuje bowiem mieć kogoś z kim, może dzielić troski dnia codziennego. Jednak przy dzisiejszym tempie życia nie w każdym przypadku realne wydaje się chodzenie na spotkania towarzyskie czy też randki. Stąd też trudno jest poza pracą o ile ją mamy nawiązać jakieś bliższe relacje. Tym samym wielu ludzi pozostaje długi czas samotnych, nie mając możliwości otwarcia się na nowe znajomości. Na całe szczęście wcale tak być nie musi, ponieważ dostępne dziś technologie pozwalają poznać nowe osoby, nie ruszając się od ekranu komputera lub innego urządzenia z dostępem do sieci. To naprawdę wiele ułatwia, bo osoby z małych miast, te zabiegane, nieśmiałe lub też z innych powodów niemogące poszerzyć krąg znajomych mogą na specjalnych stronach www zawrzeć nowe znajomości. Mowa tu jest o portalach randkowych, które stanowią dziś niemałe ułatwienie. Tym samym nie warto ich pomijać, szukając kogoś, z kim chcemy spędzić czas.
Randki online to współczesna podróż, która zaczyna się od pojedynczego, często nieśmiałego kliknięcia. To moment, w którym decydujemy się wejść do wirtualnego świata pełnego profili, opisów i zdjęć, mając nadzieję, że gdzieś po drugiej stronie ekranu czeka ktoś, z kim uda nam się nawiązać prawdziwą więź. Pierwsze wrażenie w tej rzeczywistości buduje się nie poprzez uścisk dłoni czy pierwsze spojrzenie, ale poprzez wybór zdjęć, sposób konstruowania profilu i kilka starannie dobranych zdań, które mają za zadanie oddać naszą osobowość. To delikatny taniec autoprezentacji, pomiędzy pokazaniem siebie w jak najlepszym świetle, a pozostaniem wiernym temu, kim się naprawdę jest. Wiele osób wpada w pułapkę kreowania idealnej wersji siebie, co może prowadzić do rozczarowań w dalszych etapach relacji. Kluczowe jest zatem, aby od samego początku stawiać na szczerość, pamiętając, że celem nie jest zdobycie jak największej liczby polubień, ale znalezienie jednej osoby, z którą naprawdę się zrozumiemy. To właśnie ta autentyczność stanowi fundament, na którym można zbudować coś trwałego i prawdziwego.
Po nawiązaniu pierwszego kontaktu rozpoczyna się faza rozmowy, która jest niczym most przerzucony pomiędzy dwoma obcymi sobie światami. Pierwsze wiadomości bywają niełatwe – jak rozpocząć rozmowę z kimś, kogo zna się tylko z kilku zdjęć i krótkiego opisu? Unikanie schematycznych zwrotów w stylu „hej” czy „jak minął ci dzień” może być ogromną zaletą. Warto odwołać się do czegoś, co znajduje się na profilu drugiej osoby – wspólnego zainteresowania, ulubionego miejsca, książki, którą przeczytała. To pokazuje, że naprawdę zainteresowaliśmy się tą osobą i poświęciliśmy chwilę, aby ją poznać, zamiast wysyłać masowe wiadomości do każdego, kto nam się spodoba. Ta faza to stopniowe odkrywanie siebie nawzajem poprzez słowa. Rozmowy schodzą na tematy wartości, marzeń, poglądów na życie, a nawet na drobne codzienne sprawy. To wtedy zaczyna się tworzyć ta szczególna, wirtualna intymność, oparta na wymianie myśli i emocji, zanim jeszcze usłyszy się brzmienie głosu drugiej osoby.
W miarę jak rozmowa się pogłębia, naturalnym krokiem jest przejście na inny kanał komunikacji. Wymiana numerów telefonu lub dodanie się na komunikatorze to mały, ale znaczący krok, który sygnalizuje wzrost zaufania i chęć kontynuowania znajomości w nieco bardziej prywatnej przestrzeni. To tutaj często rozpoczynają się pierwsze rozmowy głosowe, a później wideorozmowy. Ten moment bywa stresujący dla obu stron – nagle nie mamy już czasu na dopracowanie każdej odpowiedzi, jak to miało miejsce w czacie. Słyszymy ton głosu, śmiech, widzimy mimikę, która ubarwia słowa. To pierwsze, prawdziwe spotkanie, choć wciąż przez ekran. Wideorozmowa może zarówno potwierdzić chemię, która narosła w trakcie pisania, jak i delikatnie zweryfikować nasze wyobrażenie o drugiej osobie. Jest to jednak niezbędny krok, który przybliża nas do rzeczywistości i pomaga zbudować głębsze poczucie bliskości, sprawiając, że wirtualna osoba staje się coraz bardziej realna.
Kluczowym wyzwaniem na tym etapie jest utrzymanie balansu pomiędzy zaangażowaniem a zdrowym dystansem. Kiedy rozmowy stają się intensywne i codzienne, łatwo jest wpaść w pułapkę idealizacji. Budujemy w głowie obraz drugiej osoby, który może nie do końca odpowiadać rzeczywistości, opierając się na tym, co ona o sobie mówi i jak ją interpretujemy. Aby nie stracić magii po drodze, ważne jest, aby nie spieszyć się zbyt mocno. Pozwolić relacji rozwijać się w swoim tempie, nie wybiegać zbyt daleko w przyszłość i nie budować zamków na piasku opartych wyłącznie na obietnicach. Równocześnie, aby iskra nie zgasła, trzeba być kreatywnym. Wspólne oglądanie filmów online, granie w gry, a nawet wirtualne kolacje przez komunikator mogą pomóc w tworzeniu wspólnych doświadczeń, które są niezbędne dla każdego związku, nawet tego budowanego na odległość. Te wspólne aktywności stają się wspólnymi historiami, które wzbogacają waszą relację i sprawiają, że czujecie się ze sobą coraz bliżej, pomimo fizycznej nieobecności.
Budowanie zaufania w relacji, która istnieje głównie w sferze wirtualnej, to prawdziwa sztuka. W tradycyjnym związku wiele elementów budujących zaufanie opiera się na obserwacji – wiemy, z kim nasz partner się spotyka, jak spędza czas, jak zachowuje się w różnych sytuacjach. W relacji online wiele z tych elementów pozostaje niewidocznych. Dlatego zaufanie musi być tutaj oparte na wierze w uczciwość i intencje drugiej osoby. Wymaga to ogromnej dojrzałości emocjonalnej i odporności na ataki niepewności, które mogą się pojawić, gdy wiadomości nie są odbierane od razu lub plany się zmieniają. Ważne jest, aby komunikować swoje obawy w sposób otwarty, ale nie oskarżycielski. Rozmowa o tym, co nas niepokoi, zamiast duszenia w sobie emocji, pozwala budować mosty zrozumienia, a nie mur podejrzeń. To ciągła praca, która polega na byciu godnym zaufania i na obdarzaniu zaufaniem drugiej strony, pomimo braku fizycznych dowodów.
Rolę inicjatora takich niezwykłych znajomości pełnią dziś różnego rodzaju platformy internetowe. To one są współczesnymi swatami, łączącymi ludzi, którzy w innym przypadku prawdopodobnie nigdy by się nie spotkali. Popularne aplikacje randkowe oferują zaawansowane algorytmy, które mają na celu dopasowanie użytkowników na podstawie wspólnych cech i zainteresowań. Dzięki temu proces poszukiwań staje się bardziej efektywny, pozwalając nam odfiltrować osoby, z którymi prawdopodobnie nie znaleźlibyśmy wspólnego języka, a skupić się na tych, z którymi mamy szansę zbudować głębszą więź. To właśnie na takim portalu randkowym wiele par rozpoczyna swoją historię, wysyłając pierwsze, nieśmiałe wiadomości. To przestrzeń, która daje nadzieję i możliwość, ale to od nas zależy, jak tę szansę wykorzystamy i czy uda nam się przekształcić wirtualny zalążek relacji w coś prawdziwego i trwałego.
Kiedy relacja dojrzeje, nadchodzi moment, w którym myśli obojga partnerów naturalnie kierują się ku pierwszemu, rzeczywistemu spotkaniu. To punkt zwrotny w każdej internetowej znajomości. Planowanie tego spotkania to kolejny etap, który może być zarówno ekscytujący, jak i przerażający. Decyzje, kto do kogo przyjedzie, gdzie się spotkacie, jak długo potrwa wizyta – wszystko to wymaga otwartej komunikacji i wzajemnego zrozumienia. To także czas, kiedy warto przypomnieć sobie o zasadach bezpieczeństwa. Spotkanie w miejscu publicznym, poinformowanie zaufanej osoby o swoich planach i miejscu pobytu to nie przejaw braku zaufania, ale zdrowy rozsądek. Pierwsze spotkanie to kulminacja wszystkich dotychczasowych rozmów, nadziei i oczekiwań. To chwila, w której wirtualny świat zderza się z rzeczywistością, a magia, którą udało wam się zbudować online, zostanie poddana ostatecznej próbie. To moment prawdy, który zdecyduje o dalszym kierunku waszej relacji.
Kiedy data pierwszego spotkania jest już ustalona, emocje sięgają zenitu. Ostatnie dni i godziny przed spotkaniem to mieszanina euforii, nerwów i niepokoju. W głowie kłębią się dziesiątki pytań: Czy spodobamy się sobie w rzeczywistości? Czy chemia, którą czuliśmy przez ekran, zadziała również face to face? Czy nie zawiodę czyichś oczekiwań? To zupełnie naturalne odczucia. Kluczowe jest, aby nie budować zbyt wygórowanych oczekiwań i nie próbować kreować scenariusza idealnego spotkania. Prawdziwe życie rzadko bywa idealne, a presja, by takie było, może jedynie utrudnić naturalny przepływ wydarzeń. Zamiast tego, postarajcie się podejść do spotkania z otwartością i ciekawością. To ma być okazja do lepszego, prawdziwego poznania się, a nie egzamin, który trzeba zdać na sto procent. Pamiętajcie, że druga strona prawdopodobnie odczuwa podobny stres, więc wzajemna życzliwość i zrozumienie mogą rozładować napięcie i stworzyć przyjemną atmosferę.
Sam moment spotkania to często chwila, która na zawsze zapisuje się w pamięci. Czy to na dworcu, na lotnisku, czy w umówionej kawiarni, te pierwsze sekundy są niepowtarzalne. Może to być nieśmiały uśmiech, nerwowy uścisk, a czasem spontaniczny, serdeczny uścisk, który od razu rozpuszcza wszystkie lęki. Pierwsze wrażenie w rzeczywistości bywa inne niż to wirtualne, ale niekoniecznie gorsze. Nagle dostrzegamy drobne gesty, ton głosu, sposób poruszania się – wszystkie te elementy, które były nieobecne w komunikacji online. To one składają się na pełny, trójwymiarowy obraz drugiej osoby. Przez pierwsze godziny może panować lekkie napięcie, ale zazwyczaj szybko ustępuje ono miejsca poczuciu naturalności, zwłaszcza jeśli przez ostatnie tygodnie lub miesiące sumiennie budowaliście swoją więź. To, co wydawało się być wielką niewiadomą, często okazuje się być po prostu dopełnieniem i utwierdzeniem się w przekonaniu, że wasze uczucie jest prawdziwe.
Aby pierwsze spotkanie było jak najbardziej autentyczne, warto zaplanować je w sposób, który pozwoli wam na swobodną rozmowę i wspólne spędzenie czasu w różnych okolicznościach. Długi spacer może być lepszy niż siedzenie w głośnej restauracji, ponieważ daje przestrzeń na swobodną konwersację i zmniejsza presję nieustannego patrzenia sobie w oczy. Warto też wpleść w plan jakieś wspólne, lekkie aktywności, jak np. wizyta w muzeum, gra w kręgle czy spacer po parku. Takie zajęcia pomagają rozładować napięcie i pokazują, jak funkcjonujecie razem w różnych sytuacjach. Unikajcie natomiast zbyt sztywnych i szczegółowo zaplanowanych harmonogramów. Pozostawcie miejsce na spontaniczność, na chwilę, w której po prostu będziecie mogli być sobą, bez odgrywania z góry zaplanowanych ról. Pamiętajcie, że celem nie jest zaimponowanie sobie nawzajem, ale sprawdzenie, czy potraficie być sobą w swoim towarzystwie.
Nawet jeśli spotkanie jest wspaniałe i potwierdza wszystkie wasze nadzieje, powrót do rzeczywistości rozłąki może być niezwykle bolesny. Po kilku dniach intensywnej, fizycznej bliskości, ponowne rozstanie i powrót do komunikacji przez ekran bywa druzgocącym doświadczeniem. Pojawia się uczucie pustki, tęsknoty i swoistego „zespołu odstawienia”. To moment, w którym magia zbudowana online zostaje wystawiona na ciężką próbę. Wiele par przechodzi wtedy przez kryzys. Ważne jest, aby być na to przygotowanym i otwarcie o tym rozmawiać. Nie udawajcie, że wszystko jest w porządku, jeśli tak nie jest. Dzielenie się swoimi odczuciami, również tymi trudnymi, jest oznaką dojrzałości i zaangażowania. To także czas, aby na nowo zdefiniować cel waszej relacji i z jeszcze większą determinacją pracować nad kolejnymi krokami, które przybliżą was do siebie, czy to poprzez planowanie kolejnej wizyty, czy poważne rozmowy o przyszłości i ewentualnym zamknięciu dystansu.
Aby nie stracić magii po pierwszym spotkaniu, kluczowe jest przeniesienie tej nowej, rzeczywistej energii z powrotem do waszej codziennej komunikacji na odległość. Teraz, kiedy już wiecie, jak brzmi śmiech drugiej osoby, jak wygląda jej mimika, kiedy jest zmęczona lub rozbawiona, wasze rozmowy zyskają nowy wymiar. Możecie odwoływać się do wspólnych wspomnień z waszego spotkania, żartować z zabawnych sytuacji, które was spotkały. To wzbogaca waszą wirtualną relację i sprawia, że staje się ona głębsza i bardziej namacalna. Kontynuujcie również wasze wspólne rytuały, które wypracowaliście wcześniej – wspólne oglądanie filmów, granie w gry – ale teraz wzbogacone o świadomość, jak to jest robić to fizycznie razem. To połączenie starych, dobrych nawyków z nowymi, rzeczywistymi wspomnieniami, jest najlepszym sposobem na podtrzymanie iskry i budowanie mostu pomiędzy spotkaniami.
W kontekście szukania partnera, wiele osób decyduje się na skorzystanie z profesjonalnych narzędzi. Choć serwisy randkowe są najpopularniejszą formą, to warto pamiętać, że poznanie kogoś online może wydarzyć się wszędzie – w grupie dyskusyjnej poświęconej wspólnemu hobby, na forum dla fanów serii książek, czy w komentarzach pod ulubionym blogiem. Tam, gdzie łączą nas autentyczne pasje, tam rodzą się najtrwalsze więzi. Jednak to właśnie dedykowane aplikacje matrymonialne oferują strukturalne podejście do poszukiwań, dając nam narzędzia do precyzyjnego określenia, kogo szukamy i ułatwiając nawiązanie kontaktu z osobami o podobnych celach życiowych. Niezależnie od tego, którą ścieżkę wybierzemy, najważniejsze jest to, co zrobimy z tą szansą – czy uda nam się przejść od pierwszego kliknięcia do pierwszego spotkania, a potem dalej, nie tracąc po drodze magii autentyczności, zaufania i wspólnego zaangażowania w budowanie relacji.
Czy randki online, od pierwszego kliknięcia do pierwszego spotkania, mogą zakończyć się trwałym związkiem? Odpowiedź brzmi: tak, pod warunkiem, że obie strony są gotowe włożyć w to wysiłek, zachować zdrowy rozsądek i przede wszystkim, pozostać sobą. To podróż, która wymaga cierpliwości, dobrej komunikacji i odwagi, by skonfrontować wirtualny świat z rzeczywistością. Magia nie znika sama z siebie – tracimy ją, gdy przestajemy być autentyczni, gdy przestajemy się starać lub gdy pozwalamy, by lęk wziął górę nad nadzieją. Pierwsze spotkanie to nie koniec pięknej bajki, a często dopiero początek prawdziwej, głębokiej historii dwojga ludzi, którzy mieli odwagę uwierzyć, że kliknięcie myszki może zmienić całe ich życie. To dowód na to, że w dzisiejszym, zdigitalizowanym świecie, prawdziwe ludzkie uczucia wciąż mają moc łączenia serc, niezależnie od odległości.
Szekspirowski bohater, odczuwając melancholię, Danię nazywa “więzieniem”; Hamlet dziś zostałby zupełnie zmarginalizowany w swej opinii - to kraj ludzi najszczęśliwszych na świecie, co zgodnie podają wszelkie rankigi i badania ludzkiego szczęścia. W tym nieodległym od nas przytulnym kraju życie jest “hyggelig” - właśnie tak ciepłe i miękkie, jak trudna wymowa tego pojęcia, które powinno się wymawiać jak “hu/ygr”. Nie ma dosłownego tłumaczenia tego, czym jest “hygge” - nie jest to ani po prostu szczęście, ani tym bardziej modna dziś “uważność” czy “dobrostan” (z ang. wellness/wellbeing) i związany z tym nieomal “przemysł szczęścia”. Słowo ma bowiem wiele odcieni znaczeniowych, z których najbardziej centralne jest “błogość, zaowolenie, przyjemna chwila, dobry nastrój, miła atmosfera, opieka, poczucie bezpieczeństwa”. To swoisty zlepek znaczeniowy, który grozi tym, że w pewnym momencie wszystko, co pozytywne staje się “hygge” - i tak mamy “hygge-mieszkania” i cały przemysł dizajnersko-wnętrzarski, “hygge-modę” i topowe blogi modowe o ubraniach skandynawskich i duńskich szczególnie, “hygge-przedmioty” - zwłaszcza nastrojowe świeczki zapachowe, ledowe, dyskretne boczne oświetlenie do kuchni czy łazienki albo salonu - najbardziej “hyggowych” miejsc w naszych mieszkaniach i domach. Co to właściwie jest to “hygge” i jak je rozumieć?
Doświadczaliście je Państwo nie raz: proszę sobie wyobrazić, że leżycie na plaży nad egzotycznym morzem na wyspie z palmami, w ręku trzymacie gin z tonikiem, na kolanach leży fascynująca lektura, a dokoła są uśmiechnięci ludzie; czas przyjemnie zwalnia, nie trzeba sie nigdzie spieszyć, telefon jest wyłączony i nie ma z “tyłu głowy” żadnych zleceń firmowych “na wczoraj”; to wtedy są kameralne momenty, kiedy można przeżyć “hygge”. Jest przeciwieństwem nie tylko stresującego trybu życia, ale i stresującej mody na “zdrowy tryb życia” (gin z tonikiem), a także “techniki motywacyjne i aktywizujące” oraz wszelka stresująca “praca z ciałem”. Nic-nie-robienie nie jest łatwe - gdy współczesny człowiek jest niemal zrośnięty z telefonem, tabletem i laptopem, bardzo trudno początkowo przestawić się na tryb “off-line”, zwolnić, zatrzymać się, przystanąć…
Skąd wzięła się moda na hygge, czyli duński sposób na odwiecznie i w wielu przypadkach stale nas zawodzące i rozczarowujące szczęście doczesne? Dania to mały kraj, z sześcioma milionami ludności, niskim bezrobociem, rozbudowaną siecią świadczeń socjalnych, z niewielkimi różnicami między najlepiej i najgorzej zarabiającymi, a przy tym specyficznym klimatem społecznym, gdzie w obliczu wielu zawieruch dziejowych bardziej niż rywalizacja liczą się współpraca, społecznikostwo, utrzymywanie zdrowych relacji sąsiedzkich i rodzinnych; gdzie polityka nie ingeruje tak bardzo w prywatne przestrzenie. Dania ma przez połowę roku chłodną pogodę, stąd Duńczycy częściej spędzają w domu, skąd dzięki technologii mogą wykonywać pracę zdalną; więzi rodzinne są mocniejsze, a zamiast indywidualnej ścieżki “samospełnienia” liczy się nastawienie na potrzeby bliskich i empatia, którą przejawiają w wysokim stopniu.
Ludzkość od samych początków istnienia, nadal mimo wysiłków nauki spowitych tajemnicą, poszukiwała recepty na “wieczne szczęście”, eliksir młodości, a nawet alchemiczny kamień nieśmiertelności. Filozofowie i prorocy bardzo podobnie pojmowali los ludzki jako ciężki, lokując złote czasy w mitycznym edenie lub w krainie złotego eldorado; dopiero później sformułowano maksymę “carpe diem”, czyli “łap chwilę”, żyj i ciesz się z małych rzeczy. Zamiast wielkich czynów wojennych czy w dziedzinie sztuki, rozpoczęto poszukiwanie szczęścia w małych, drobnych sprawach codzienności; taki właśnie jest “hygge” - drobne przyjemności, miłe niespodzianki sprawiane najbliższym, wśród których Duńczycy spędzają o wiele więcej czasu niż reszta Europy.
Samo słowo wywodzi się ze staronordyckiego i pierwotnie oznaczało tam “myśleć” lub “być zadowolonym”; potem poprzez język norweski w XIX wieku zostało przejęte przez kulturę duńską i od razu stało się hasłem wywoławczym dla różnych bardzo spraw, które łączy jedno - mają nieść błogość, spokój i zadowolenie, nie mające jednak nic wspólnego z poszukiwaniem skrajnych doznań (ekstazy, rozkoszy), lecz raczej ze swobodną medytacją nad płynącą wolno rzeką, zachodzącym z wolna słońcem czy cieknącym i lekko szeleszczącym kranem, którego nie trzeba od razu reperować.
Zjawisko “hygge”, tak naturalne dla Duńczyków, jak wolność dla Amerykanów czy specyficzne zwyczaje kulinarne Włochów, staje się zrozumiałe, gdy popatrzymy szerzej: ludzie nie chcą już - jak w średniowieczu - czekać na sławę pośmiertną albo nawet nagrodę w zaświatach, lecz czuć się spełnionymi już “tu i teraz”; na temat szczęścia wiele napisano, a najważniejszym kontekstem dla “hygge” jest z jednej strony wspomniane hasło “carpe diem”, mające starożytny rodowód, jak i romantyczne filmy z nieodzowną atmosferą na kolacji przy świecach we dwoje; to jednak jeszcze nie tłumaczy swoistości tego, co pod pojęciem “hygge” rozumieją sami zainteresowani. Po pierwsze, oni sami dziwią się, że tak trudno Europejczykom zrozumieć, że hyggelig nie łączy się ani trochę z postawą konsumocyjną, a tym bardziej - hedonistyczną. Prędzej ze stoicką mądrością w przyjmowaniu i akceptacji drobnych przyjemności, które niesie nie życie oglądane w całości, lecz każdy jeden dzień z osobna. Jednak i to nie jest wyróżnikiem hygge, ponieważ każdy naród ma swoje “hygge” - i tak np. dalekowschodnia sztuka parzenia herbaty i związany z tym wielogodzinny nieraz rytuał czy brazylijskie świętowanie karnawału to też odpowiedniki bycia w hygge; jednak specyficzne dla Duńczyków jest co innego: wspólne spędzanie dużej ilości czasu, niezależnie od przeszków i trudności w relacjach, bez względu na trudną nieraz w Danii pogodę i klimat; to sztuka bycia razem bez ciążącego uczucia, że “trzeba już iść”, coś załatwić, albo usiąść ze słuchawkami i zanurzyć się w muzyce; zamiast tego Duńczycy słuchają muzyki razem, a pomaga im w tym sieć małych, nastrojowych karczm i gospod, gdzie można zjeść regionalne i zdrowe posiłki, i popatrzeć bez robienia niczego na rozciągający się za oknem elegijno-melancholijny nieco pejzaż, pełen łąk i wrzosowisk.
Żeby zrozumieć, dlaczego Duńczykom udaje się to, czego nie udaje się nawet sąsiadom, trzeba wyjaśnić, że kraj jest mały, co sprzyja poczuciu wspólnoty i zbudowanej na wspólnych kodach kulturowych tożsamości narodowej; Duńczycy są przywiązani do dobrych tradycji, a zarazem otwarci na wszystko, co nowoczesne; z jednej strony z Danii płynie rzeka mleka i wyjeżdża w świat świetne masło, do kultury krajów ościennych przenika literatura (Hans Christian Andersen był Duńczykiem), a z drugiej - to świetnie zorganizowane państwo, mimo najwyższego poziomu podatków, które umożliwiają utrzymanie małej grupy bezrobotnych z daleka od śladowej szarej strefy, państwo rzeczywiście przyjazne obywatelom. Stąd tak chętnie odwiedzane przez Niemców czy Szwedów.