Rozpoznanie, czy mężczyzna naprawdę szuka związku, a nie tylko chwilowej przygody, to jedno z kluczowych wyzwań współczesnych relacji. Szczególnie w czasach, gdy kontakty międzyludzkie coraz częściej rozpoczynają się w przestrzeni wirtualnej, a tempo życia nie sprzyja cierpliwemu poznawaniu się, wiele kobiet zadaje sobie pytanie: czy jego intencje są poważne, czy to tylko gra? Odpowiedź nie zawsze jest oczywista, ale istnieją subtelne sygnały, które – jeśli potrafimy je dostrzec – mogą powiedzieć więcej niż słowa.

Pierwszym i być może najważniejszym wskaźnikiem są jego czyny, a nie deklaracje. Wielu mężczyzn potrafi używać pięknych słów, mówić o wspólnej przyszłości, komplementować i snuć plany, które jednak nigdy nie zostają przekute w konkretne działania. Mężczyzna, który rzeczywiście szuka związku, nie tylko mówi o zaangażowaniu, ale również podejmuje realne kroki w kierunku budowania relacji. Chce poznawać kobietę w różnych kontekstach, interesuje się jej codziennością, wartościami, planami na przyszłość. Nie unika rozmów o emocjach, nie zbywa tematów dotyczących związku i nie odsuwa ich w czasie pod pretekstem, że „jeszcze za wcześnie”.

Istotnym sygnałem jego powagi jest także sposób, w jaki traktuje czas. Mężczyzna szukający jedynie przygody zazwyczaj inwestuje w relację tylko tyle, ile musi – dąży do spotkań głównie wtedy, gdy jemu to pasuje, a relacja rozwija się w rytmie jego nastrojów. Unika regularności, znika na kilka dni bez wyjaśnienia, potem wraca z entuzjazmem, by znów się oddalić. Dla kontrastu, mężczyzna zainteresowany związkiem dba o kontakt, stara się być obecny i przewidywalny. Nawet jeśli ma dużo obowiązków, znajduje sposób, by dać znać, że myśli, że pamięta, że jest zaangażowany. Nie musi być dostępny cały czas, ale nie znika bez śladu i nie pojawia się wyłącznie wtedy, gdy czegoś potrzebuje.

Kolejnym aspektem, na który warto zwrócić uwagę, jest gotowość do emocjonalnej otwartości. Mężczyzna, który naprawdę szuka związku, nie boi się stopniowo odsłaniać swoich myśli, opowiadać o swoich przeżyciach, wartościach i przeszłości. Nie ucieka przed pytaniami, które wymagają szczerości, nawet jeśli są trudne. Nie wstydzi się swoich emocji i nie udaje, że ich nie ma. Osoba szukająca przygody będzie raczej unikała głębszych tematów, próbując utrzymać relację na powierzchownym poziomie. Może sprawiać wrażenie zabawnego, ekscytującego, ale emocjonalnie pozostaje niedostępny – nie dzieli się sobą w pełni, nie mówi o lękach, marzeniach, nie zaprasza do swojego świata.

Znaczenie ma również to, jak mężczyzna reaguje na granice i tempo, jakie kobieta wyznacza. Jeśli szuka jedynie krótkiej przygody, będzie dążył do jak najszybszego zbliżenia fizycznego i może próbować wywierać presję, choćby w subtelny sposób. Może sugerować, że „to naturalne”, że „wszyscy tak robią”, że „trzeba się sprawdzić w łóżku, zanim powstanie coś więcej”. Kiedy kobieta nie ulega, może się wycofać, stracić zainteresowanie lub wręcz zniknąć. Z kolei mężczyzna, który szuka prawdziwej relacji, akceptuje tempo kobiety. Nie spieszy się, nie ponagla, ale jest cierpliwy i wyrozumiały. Rozumie, że intymność rodzi się z zaufania i nie próbuje tego procesu przyspieszać.

Zwracając uwagę na jego zaangażowanie w życie kobiety, można dostrzec kolejne sygnały. Mężczyzna, który szuka związku, będzie chciał poznać nie tylko ją samą, ale również jej świat – jej przyjaciół, rodzinę, zainteresowania. Nie chodzi o to, że od razu musi uczestniczyć w spotkaniach rodzinnych, ale jego ciekawość i chęć uczestniczenia w codzienności kobiety są wyraźne. Będzie zadawał pytania, słuchał z uwagą, pamiętał o ważnych datach i wydarzeniach. Jeśli natomiast jego zainteresowanie kończy się na powierzchownych rozmowach i spotkaniach organizowanych wyłącznie według jego wygody, może to świadczyć o braku chęci do tworzenia głębszej więzi.

Ważną rolę odgrywa również spójność pomiędzy słowami a zachowaniem. Mężczyzna, który mówi, że szuka poważnego związku, ale jednocześnie flirtuje z innymi kobietami, unika rozmów o przyszłości lub bagatelizuje emocje, wysyła sprzeczne sygnały. Warto wtedy zadać sobie pytanie, czy jego deklaracje nie są jedynie maską mającą na celu utrzymanie kontaktu, bez rzeczywistej gotowości do zaangażowania. Prawdziwa intencja zawsze znajduje wyraz w postawie – i jeśli zachowanie mężczyzny regularnie budzi niepokój, niepewność lub poczucie, że coś jest „nie tak”, intuicja często nie myli.

Nie można też pominąć jego przeszłości i sposobu, w jaki o niej mówi. Mężczyzna, który ma za sobą przemyślane relacje, potrafi mówić o byłych partnerkach z szacunkiem i zrozumieniem, nawet jeśli związki się rozpadły. Nie obarcza kobiet winą za swoje niepowodzenia i nie przedstawia siebie jako wiecznej ofiary. To, jak mówi o innych kobietach, wiele mówi o tym, jak będzie traktował nową partnerkę. Jeśli natomiast pojawia się ton pogardy, złości, cynizmu lub przekonania, że „wszystkie są takie same”, może to świadczyć o niedojrzałości emocjonalnej i niezdolności do budowania zdrowej relacji.

Równie istotne jest to, czy mężczyzna potrafi podejmować zobowiązania. Nie chodzi od razu o planowanie wspólnego życia, ale o drobne codzienne deklaracje – czy dotrzymuje słowa, czy stara się być punktualny, czy można na niego liczyć w prostych sprawach. Mężczyzna, który traktuje kobietę poważnie, nie wystawia jej na próby, nie gra emocjonalnie, nie znika bez wyjaśnień. Nie boi się rozmawiać o przyszłości, nawet jeśli nie jest jeszcze gotowy na konkrety – potrafi powiedzieć, że relacja jest dla niego ważna i że chce ją rozwijać.

Trzeba również pamiętać, że mężczyzna szukający związku nie będzie unikał trudnych tematów. Potrafi rozmawiać o różnicach zdań, konfliktach i obawach, bo wie, że prawdziwa bliskość rodzi się właśnie w dialogu. Nie ucieka w milczenie, nie obraża się dziecinnie, nie traktuje konfliktu jako powodu do zakończenia znajomości. Szuka porozumienia, chce zrozumieć drugą stronę i nie boi się konfrontacji – nie po to, by wygrać, ale by zbudować coś trwałego. Taki sposób reagowania jest znakiem emocjonalnej dojrzałości i gotowości do tworzenia realnej więzi.

Mężczyzna naprawdę zainteresowany związkiem potrafi też być konsekwentny – zarówno w obecności, jak i w emocjonalnym zaangażowaniu. Nie zmienia nastrojów z dnia na dzień, nie rzuca nieprzemyślanych obietnic, nie wciąga kobiety w emocjonalny rollercoaster. Zamiast wzbudzać niepewność, buduje stabilność. Daje przestrzeń, ale również dba o bliskość. Potrafi być obecny nie tylko wtedy, gdy wszystko układa się dobrze, ale także wtedy, gdy pojawiają się trudności. Jest partnerem w dosłownym znaczeniu tego słowa – kimś, na kim można polegać.

Rozpoznanie prawdziwych intencji wymaga czasu, obserwacji i przede wszystkim uważności na własne emocje. Kobieta, która zna swoją wartość, potrafi rozpoznać, kiedy jest traktowana poważnie, a kiedy tylko jako przelotna przygoda. Nie pozwala się oszukiwać, bo ufa swojej intuicji i nie boi się stawiać granic. Nie idealizuje mężczyzny, ale patrzy na niego realistycznie – przez pryzmat jego czynów, a nie słów. Wie, że miłość nie polega na ciągłym czekaniu, niepewności i analizowaniu każdej wiadomości. Miłość, której warto szukać, daje spokój, nie lęk; pewność, nie domysły; obecność, nie emocjonalną huśtawkę.

W czasach, gdy wiele relacji kończy się zanim naprawdę się zacznie, warto mieć odwagę, by patrzeć głębiej. Mężczyzna, który naprawdę szuka związku, nie ukrywa się za grami, unikami i niejasnością. Jego obecność jest stała, a intencje klarowne. Nie udaje, nie oszukuje, nie zwodzi. I choć na początku może nie robić takiego wrażenia, jak ktoś bardziej tajemniczy czy intensywny emocjonalnie, to właśnie on ma największy potencjał, by stworzyć coś prawdziwego i trwałego.

Życie towarzyskie po 40 – jak nie zamknąć się w czterech ścianach i dbać o relacje to temat, który dla wielu osób w średnim wieku staje się zaskakująco palący. Gdy mijają lata intensywnej budowy kariery i wychowywania dzieci, a kalendarz powoli przestaje pękać w szwach od szkolnych przedstawień i dodatkowych zajęć, często okazuje się, że poza pracą i domem nie zostało zbyt wiele. Stare przyjaźnie rozmyły się, bo każdy poszedł w swoją stronę, pochłonięty własnymi sprawami. Wieczory, które kiedyś wypełniały spontaniczne spotkania, teraz najchętniej spędza się na kanapie, a perspektywa wyjścia do ludzi bywa bardziej męcząca niż ekscytująca. To naturalny etap życia, ale nie musi być wyrokiem. Wręcz przeciwnie – po czterdziestce mamy szansę zbudować życie towarzyskie na zupełnie nowych, bardziej świadomych i satysfakcjonujących zasadach. Nie chodzi już o ilość znajomych na imprezach, ale o jakość więzi, o głębokie rozmowy, o wspólne pasje i wzajemne wsparcie. To czas, gdy przyjaźń przestaje być jedynie rozrywką, a staje się filarem dobrostanu psychicznego. Wyjście z domu nie jest już obowiązkiem społecznym, ale wyborem – aktem troski o siebie i inwestycją w swój emocjonalny rozwój. I choć może to wymagać więcej wysiłku niż w czasach studenckich, efekt bywa o niebo bogatszy i trwalszy.

Pierwszym krokiem do ożywienia życia towarzyskiego jest zmiana myślenia z reaktywnego na proaktywne. W młodości kontakty nawiązywały się same – na studiach, na imprezach, przez wspólnych znajomych. Po czterdziestce ten mechanizm często zanika. Czekanie, aż ktoś do nas zadzwoni lub zaprosi, może skończyć się wieczorem samotnie przed telewizorem. Dlatego tak ważne jest, byśmy sami stali się inicjatorami spotkań. To nie musi być od razu wielka impreza. Może to być po prostu wiadomość do dawnej przyjaciółki: „Hej, strasznie dawno się nie widziałyśmy, może wskoczymy w tym tygodniu na kawę?”. Albo zaproszenie kolegi z pracy nie tylko na lunch, ale na wieczorny koncert. Ten pierwszy krok bywa najtrudniejszy, bo wiąże się z ryzykiem odmowy. Warto jednak pamiętać, że większość ludzi w naszym wieku znajduje się w podobnej sytuacji – również tęsknią za kontaktem, ale brakuje im impulsu, by go nawiązać. Bycie tą osobą, która ten impuls daje, jest często darem dla obu stron. To także forma przejęcia kontroli nad własnym życiem społecznym. Zamiast biernie czekać, aż coś się wydarzy, sami stajemy się reżyserami swojej socjalizacji. To podejście dotyczy również poszukiwań nowych znajomości. Zamiast narzekać, że nie ma gdzie poznać interesujących ludzi, warto aktywnie szukać okazji – zapisać się na kurs gotowania, dołączyć do klubu książki, zacząć chodzić na spacery z lokalną grupą miłośników nordic walking. W świecie, gdzie aplikacje randkowe zdominowały poszukiwania partnerskie, warto pamiętać, że istnieje też ich społecznościowy odpowiednik – grupy i platformy łączące ludzi o podobnych zainteresowaniach, które mogą być doskonałym punktem wyjścia do nawiązania nowych, platonicznych przyjaźni.

Kolejnym kluczowym aspektem jest przełamanie poczucia, że „już za późno” na zawieranie nowych przyjaźni. To jeden z najsilniejszych psychologicznych hamulców. Wydaje nam się, że prawdziwe przyjaźnie zawiera się w młodości, a później można je tylko tracić. To nieprawda. Dojrzałe przyjaźnie mają zupełnie inny, ale często głębszy charakter. Nie opierają się na wspólnym piciu piwa do rana, ale na zrozumieniu, wsparciu w kryzysach, wymianie życiowych doświadczeń. Ludzie po czterdziestce są często bardziej autentyczni, mniej skłonni do gry i udawania. Wiedzą, kim są i czego chcą, także w relacjach. Nowa przyjaźń zawarta w tym wieku może okazać się niezwykle wartościowa, ponieważ obie strony wnoszą do niej bagaż życiowej mądrości i świadomość, jak cenny jest czas. Nie marnuje się go więc na powierzchowne relacje. Inicjując kontakt, warto być otwartym na ludzi w różnym wieku – zarówno tych w naszej grupie wiekowej, którzy rozumieją nasze specyficzne wyzwania (np. syndrom pustego gniazda, starzejących się rodziców), jak i młodszych, którzy mogą wnieść do naszego życia świeżą perspektywę i energię. Różnica pokoleniowa w przyjaźni nie musi być barierą – może być źródłem wzajemnego wzbogacenia.

Budowanie i podtrzymywanie relacji po czterdziestce wymaga wypracowania nowych strategii, które uwzględniają nasze zmienione możliwości czasowe, energetyczne i emocjonalne. Nie da się funkcjonować tak jak dwudziestolatek, ale nie oznacza to, że mamy rezygnować z życia towarzyskiego. Wymaga to jedynie większej intencjonalności i lepszego planowania.

Przede wszystkim, kluczowe staje się zarządzanie energią, a nie tylko czasem. Młodzi ludzie mogą iść na imprezę po nieprzespanej nocy i jeszcze następnego dnia funkcjonować. Po czterdziestce takie wyczyny kończą się tygodniem rekonwalescencji. Dlatego tak ważne jest, by wybierać takie formy spotkań, które nas energetyzują, a nie wyczerpują. Dla jednej osoby będzie to głośna impreza w dużym gronie, dla innej – spokojna kolacja we dwoje lub w małym gronie przyjaciół. Warto wsłuchać się w siebie i nie zmuszać się do aktywności, które są dla nas męczące tylko dlatego, że „wypada” lub że „wszyscy tak robią”. Prawdziwe, zdrowe życie towarzyskie to takie, które jest źródłem radości i odpoczynku, a nie kolejnym obowiązkiem na liście. Czasem lepiej jest odmówić udziału w wielkim przyjęciu i zamiast tego umówić się z jedną, bliską osobą na długi spacer. Jakość kontaktu jest w tym wieku o wiele ważniejsza niż ilość uczestników spotkania.

Bardzo pomocne jest także świadome planowanie życia towarzyskiego z wyprzedzeniem. Spontaniczność jest piękna, ale w zabieganym życiu dorosłego człowieka rzadko się zdarza. Jeśli nie wpiszemy spotkań z przyjaciółmi w kalendarz, istnieje duża szansa, że miesiące będą mijać, a my wciąż będziemy odkładać te spotkania „na później”. Warto ustalić sobie pewne rytuały – na przykład comiesięczne spotkanie z grupą przyjaciół, cotygodniową kawę z jedną osobą, czy regularne uczestnictwo w zajęciach, gdzie widujemy te same twarze. Takie umówienie się „na stałe” odciąża nasz umysł od ciągłego planowania i podejmowania decyzji. Staje się częścią rutyny, tak jak praca czy zakupy. Może to brzmieć mało romantycznie, ale w praktyce jest niezwykle skuteczne. Gdy spotkanie jest już w kalendarzu, traktujemy je jak każde inne ważne zobowiązanie i jest większa szansa, że do niego dojdzie. Dotyczy to również portali randkowych – zamiast bezcelowego przeglądania profili, warto wyznaczyć sobie konkretny czas w tygodniu na tę aktywność i traktować ją jako inwestycję w swoją społeczną przyszłość.

Niezwykle ważna jest również elastyczność i akceptacja dla zmieniających się dynamik przyjaźni. W życiu po czterdziestce priorytety się zmieniają. Niektórzy przyjaciele przeprowadzają się do innych miast, inni pochłonięci są opieką nad starzejącymi się rodzicami, jeszcze inni odnajdują nowe pasje. Niektóre przyjaźnie naturalnie wygasają, a na ich miejsce przychodzą nowe. To naturalny proces i nie należy go traktować jako osobistej porażki. Zamiast kurczowo trzymać się relacji, które już się wypaliły, lepiej skoncentrować energię na tych, które wciąż mają potencjał, oraz na nawiązywaniu nowych. Warto też być wyrozumiałym dla przyjaciół, którzy mają mniej czasu. Prawdziwa przyjaźń nie wymaga nieustannego kontaktu. Polega na tym, że nawet po miesiącach milczenia, gdy się spotkamy, jest tak, jakbyśmy rozstawali się wczoraj. Akceptacja dla tego, że życie dorosłe rządzi się innym rytmem, pozwala cieszyć się przyjaźniami bez poczucia winy, że nie daje się im wystarczająco dużo uwagi.

Ostatnim, choć nie mniej ważnym, wymiarem dbania o życie towarzyskie po czterdziestce jest praca nad własnym nastawieniem i przełamywaniem wewnętrznych barier. Często to nie brak okazji, ale nasze własne myśli i lęki są największą przeszkodą w wyjściu z domu i spotykaniu ludzi.

Jedną z najpowszechniejszych barier jest poczucie, że „wypadliśmy z obiegu” i nie mamy już nic ciekawego do zaoferowania. Po latach skupienia na rodzinie i karierze może się wydawać, że nasze życie jest nudne, a my sami – nieciekawi. To bardzo krzywdzące przekonanie. Doświadczenie życiowe jest niezwykle cennym kapitałem towarzyskim. Opowieści o podróżach, o wychowywaniu dzieci, o zawodowych sukcesach i porażkach, o lekcjach, jakie wynieśliśmy z życia – to wszystko jest niezwykle interesujące dla innych ludzi. Nasza wartość nie leży w tym, czy znamy najnowsze hity muzyczne, ale w tym, jakimi jesteśmy ludźmi, jak słuchamy, jak wspieramy, jakie mamy poczucie humoru. Warto też pamiętać, że większość ludzi w naszym wieku czuje podobnie. Wszyscy jesteśmy trochę niepewni, trochę zmęczeni, a jednocześnie głodni autentycznego kontaktu. Bycie sobą, ze swoimi niedoskonałościami i życiowymi historiami, jest często najskuteczniejszym sposobem na nawiązanie prawdziwej więzi.

Kolejnym wyzwaniem jest lęk przed oceną i odrzuceniem. Im jesteśmy starsi, tym bardziej wydaje nam się, że powinniśmy być „ugotowani” i pewni siebie. Obawiamy się, że powiemy coś głupiego, że nie będziemy pasować do grupy, że nasze towarzystwo nie będzie wystarczająco atrakcyjne. To ten sam lęk, który paraliżuje wiele osób na serwisach randkowych, uniemożliwiając im przejście od rozmowy do spotkania. Kluczem do przezwyciężenia tego lęku jest zmiana perspektywy. Zamiast skupiać się na sobie i na tym, jak jesteśmy postrzegani, warto skoncentrować się na drugiej osobie. Zadawać pytania, okazywać szczere zainteresowanie, słuchać. Gdy angażujemy się w drugiego człowieka, nasz własny lęk często znika. Ponadto, warto zdać sobie sprawę, że większość ludzi jest tak zajęta martwieniem się o to, jak sami są postrzegani, że nie ma czasu na ocenianie nas. Prawdziwe relacje buduje się nie przez bycie idealnym, ale przez bycie obecnym i autentycznym.

Wreszcie, kluczowe jest uznanie dbania o życie towarzyskie za priorytet, a nie dodatek. Samotność w średnim wieku jest cichą epidemią, która ma realny, destrukcyjny wpływ na zdrowie psychiczne i fizyczne. Inwestycja w relacje jest tak samo ważna jak inwestycja w zdrową dietę czy aktywność fizyczną. Wymaga wysiłku, ale jej zwrot jest bezcenny. To przyjaciele pomagają nam przetrwać kryzysy, śmiać się z absurdów życia, dzielić radościami. Są siecią bezpieczeństwa, która chroni nas przed izolacją. Dlatego warto traktować spotkania towarzyskie nie jako stratę czasu, który można by poświęcić na pracę lub obowiązki domowe, ale jako niezbędny element dbania o swój dobrostan. Czasem wystarczy mały krok – jeden telefon, jedna wiadomość, jedno zaproszenie – by uruchomić lawinę pozytywnych zmian w naszym życiu społecznym. Nie chodzi o to, by nagle stać się duszą towarzystwa, ale o to, by stworzyć wokół siebie krąg kilku bliskich, życzliwych osób, w którego towarzystwie czujemy się sobą, swobodnie i dobrze. W świecie, który często każe nam być silnymi i samowystarczalnymi, przyznanie, że potrzebujemy innych i że chcemy ich w swoim życiu, jest aktem wielkiej odwagi i mądrości.

Zastanawiasz się, czy jesteś zakochany? W tym artykule poznasz 20 znaków, które mogą wskazywać, że jesteś zakochany.

1. Uśmiechanie się.
Kiedy jesteśmy zakochani, często jesteśmy szczęśliwi i z reguły uśmiechamy się częściej niż zwykle. Uśmiech może oznaczać coś więcej niż słowa, a jeśli dużo się uśmiechasz do tej osoby, w której się zakochałeś, możesz okazać zainteresowanie.

2. Spojrzenie.
Często zdarza się, że patrzymy dużo na osobę, którą lubimy, być może trochę z ukrycia. Szukasz jego/jej spojrzenia i chcesz, żeby ta osoba cię zauważyła.

3. Bycie w pobliżu.
Chcemy po prostu być blisko osoby, w której jesteśmy zakochani, chcemy ją lepiej poznać. Wykorzystujemy prawie każdą szansę na bycie w pobliżu.

4. Dodatkowa uwaga.
Osoba, którą kochasz, często otrzymuje od ciebie dodatkową uwagę. Dajesz komplementy i często poświęcasz tej osobie dużo uwagi, aby cię zauważyła.

5. Rozmowa z nią/nim.
Jak wspomniano wcześniej, chcemy lepiej poznać osobę, w której jesteśmy zakochani, a najlepszym sposobem na wzajemne poznanie się jest rozmowa. Kiedy jesteś zakochany, często zaczynasz rozmowę i bardzo się starasz, aby rozmowa trwała jak najdłużej. Boisz się powiedzieć coś „głupiego” i bardzo zależy ci na zrobieniu dobrego wrażenia.

6. Twoi znajomi często słyszą o osobie, w której jesteśmy zakochani.
Wielu jest zajętych tym, co myślą przyjaciele o osobie, która im się podoba. Opowiadasz im o nim/niej i o tym jacy są niesamowici.

7. Flirtowanie.
Flirtowanie to bardzo jasny sposób na pokazanie komuś, że jesteśmy w nim zakochani lub zainteresowany nimi. Dlatego, kiedy się zakochujemy, często zaczynamy flirtować.

8. Bycie twardym.
Ten punkt może dotyczyć głównie mężczyzn. To całkiem naturalne, że będziesz zgrywać twardziela w pobliżu osoby, w której się zakochałeś.

9. Umiar.
Bardzo często chcesz być zabawny. Ważne jest, abyś nie przesadzał. Nie chcesz, aby osoba, którą kochasz, była zirytowana lub zdenerwowana.

10. Denerwujesz się.
Nerwowość jest naturalną częścią zakochania się i jest to coś, o czym większość ludzi wie, najczęściej na początku zakochania. Trochę boisz się też zachowywać dziwnie lub nienormalnie.

11. Martwisz się swoim wyglądem.
Często zdarza się, że bardziej interesujesz się wyglądem, gdy jesteś zakochany. Jednak ważne jest, abyś był sobą, a nie przerobioną osobą.

12. Kontakt fizyczny.
Kiedy jesteś zakochany, naturalne jest, że szukasz kontaktu fizycznego i chcesz być blisko tego, którego kochasz. Może to być wszystko od uścisku do klepnięcia po ramieniu.

13. Radość.
Czujesz radość i stajesz się szczęśliwy, kiedy widzisz osobę, którą lubisz. Często to, co robi, sprawia, że jesteś szczęśliwy.

14. Media społecznościowe.
Pasjonujesz się tym, co lubi, zarówno w „rzeczywistości”, jak i w mediach społecznościowych. Często sprawdzasz, czy opublikowali nowe zdjęcie lub wysłali wiadomość na czacie.

15. Zawsze czekasz na odpowiedź.
Po wysłaniu do niego wiadomości czekasz na odpowiedź i czujesz, że serce bije trochę szybciej, gdy zobaczysz, że otrzymałeś odpowiedź.

16. Motyle w brzuchu.
Zakochanie się wpływa na nas zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Kiedy jesteś zakochany, możesz odczuwać mrowienie w żołądku i pocenie się w dłoniach, gdy jesteś blisko osoby, którą lubisz lub kiedy myślisz o niej.

17. Wspólne zainteresowania.
Chcesz, abyście mieli wspólne zainteresowania, coś, do czego oboje możecie się odnosić i miejsce, w których możecie się spotkać. Dlatego próbujesz znaleźć coś wspólnego lub próbujesz to stworzyć.

18. Śmiech.
Kiedy on / ona próbuje być śmieszny, śmiejesz się. Naprawdę myślisz, że on / ona jest zabawny przez cały czas.

19. Zazdrość.
Zazdrość jest naturalna, gdy widzisz osobę, którą lubisz z innymi, nawet jeśli nie są oni dla ciebie zagrożeniem.

20. Przejmujesz inicjatywę
Jesteś pewien, że jesteś zakochany i myślisz, że on / ona cię lubi, więc może przejmiesz inicjatywę i poznacie się bliżej?

Ludzie są różni, to prawda, nawet jeśli jesteś zakochany. Zatem sposób, w jaki się zachowujesz, gdy jesteś zakochany, a znaki, które mogą na to wskazywać, różnią się znacznie w zależności od osoby. Tak czy inaczej, najważniejsze jest to, żebyś był sobą!