Szans na znalezienie tej wymarzonej osoby, z którą chcielibyśmy spędzić resztę naszego życia jest naprawdę wiele. Jedną z nich jest portal randkowy. To dosyć nowy wynalazek w świecie Internetu i nowoczesnej cyfrowej technologii. Czy jednak jest on godny uwagi i czy randki przez Internet są w ogóle możliwe i czy przynoszą zamierzony sukces?

Okazuje się, że tak. Coraz więcej osób korzysta z Internetu jako miejsca do poznawania innych ludzi, czy to ze swojego miasta, kraju, czy też zza granicy. Warto przyjrzeć się temu zjawisku, ponieważ w dobie komputeryzacji i informatyzacji niemal wszystkiego także i randki, czyli romantyczne spotkania rozpoczynają się właśnie w sieci Internet.

Dostęp do Internetu mamy niemal wszędzie na prawie każdym urządzeniu, więc portal randkowy to wyśmienite miejsce, gdy poszukujemy swojej miłości. To tam rejestrują się osoby, które podobnie jak my poszukują swojej drugiej połówki. Randki przez Internet to jednak tylko i wyłącznie początek być może dłuższych znajomości. Warto potraktować to w ten sposób, aby z poznanymi ludźmi spotkać się już w świecie rzeczywistym. Portal randkowy to miejsce, gdzie może rozpocząć się nasza życiowa miłosna przygoda. Jeśli w czasach informatyzacji ma to być jedna z możliwości uszczęśliwiania ludzi to dlaczego by z tego nie korzystać. Randki przez Internet to dobry pomysł jeżeli niesie za sobą ludzkie szczęście. Dlatego szukając miłości może i zajrzeć właśnie tam?

Pierwsza randka to wyjątkowy moment w życiu, pełen niepewności i oczekiwań. Czy jesteśmy zainteresowani drugą osobą? Czy ona jest zainteresowana nami? Często odpowiedzi na te pytania można znaleźć w subtelnych sygnałach niewerbalnych, które obie strony wysyłają podczas spotkania. W tym artykule przyjrzymy się tym sygnałom i jak można je rozpoznawać, aby lepiej zrozumieć, jak przebiega pierwsza randka.

**1. Kontakt wzrokowy: Wzrok jest często pierwszym kanałem komunikacji między dwiema osobami. Jeśli twoja rozmówczyni utrzymuje kontakt wzrokowy i patrzy ci prosto w oczy, może to świadczyć o zainteresowaniu i zaufaniu. Jednak nadmierna ilość kontaktu wzrokowego może wywoływać niekomfortowe uczucia, więc ważne jest, aby znaleźć równowagę.

**2. Mimika twarzy: Wyrażanie emocji poprzez mimikę twarzy jest niezwykle ważne podczas pierwszej randki. Uśmiech, skoncentrowane spojrzenie, czy lekkie zmrużenie oczu to znaki pozytywnego odbioru drugiej osoby. Jeśli twoja rozmówczyni wydaje się szczera i zrelaksowana w swojej mimice, jest to dobry znak.

**3. Gesty i ruchy ciała: Gesty są ważnym elementem komunikacji niewerbalnej. Otwarta postawa, gesty rękoma podczas rozmowy oraz bliskość fizyczna mogą sugerować zainteresowanie i komfort w obecności drugiej osoby. Ważne jest jednak, aby unikać zbyt nachalnych gestów, które mogą być uznawane za nieodpowiednie.

**4. Dotyk: Delikatne dotknięcia podczas rozmowy mogą być sygnałem zbliżającej się więzi. Jeśli twoja rozmówczyni dotyka cię na rękę lub ramię w sposób przyjazny, to może świadczyć o pozytywnym nastroju.

**5. Postawa ciała: Postawa ciała mówi wiele o naszych uczuciach i emocjach. Jeśli twoja rozmówczyni jest otwarta, zrelaksowana i skierowana w twoim kierunku, to oznacza, że jest zainteresowana. Z kolei zamknięta postawa, np. skrzyżowane ramiona, może sugerować dystans lub niechęć.

**6. Częstotliwość gestów: Ilość gestów może również dostarczyć wskazówek na temat zainteresowania. Osoba, która jest bardzo aktywna ruchowo i używa wielu gestów podczas rozmowy, może być bardziej zaangażowana emocjonalnie.

**7. Tempo rozmowy: Tempo rozmowy może wiele powiedzieć o naszym stanem umysłu. Jeśli rozmówca mówi spokojnie i z umiarem, jest to oznaką pewności siebie i zrelaksowania. Jeśli rozmowa jest bardzo szybka i nerwowa, może to sugerować stres lub niepewność.

**8. Odbieranie sygnałów niewerbalnych drugiej osoby: Ważne jest również, aby być uwrażliwym na sygnały niewerbalne wysyłane przez rozmówczynię. Jeśli wydaje się ona niezainteresowana lub niespokojna, może to być sygnałem, że randka nie idzie w pożądanym kierunku.

Podsumowując, umiejętność czytania sygnałów niewerbalnych może pomóc w zrozumieniu, jak przebiega pierwsza randka i czy jest to obiecujący początek. Jednak warto pamiętać, że interpretacja tych sygnałów nie zawsze jest jednoznaczna, dlatego ważne jest również prowadzenie otwartej i szczerej rozmowy, aby lepiej poznać drugą osobę. W końcu to właśnie komunikacja, zarówno werbalna, jak i niewerbalna, jest kluczem do budowania trwałych i satysfakcjonujących związków.

Nazywane inaczej w psychologii “wysokoreaktywnymi”, nie mają lekkiego życia. Od najmłodszych lat podatne na krytykę, zwłaszcza niesprawiedliwą i ze strony osób najbliższych, szczególnie autorytetów, jak rodzice, nauczyciele, katecheci. Osoby wysokowrażliwe są w społeczeństwie cenione za niektóre cechy charakteru, jak prostolinijność, brak skłonności do nieuczciwości, chęć niesienia pomocy innym, pracowitość i zgodne usposobienie. Zajmują raczej stanowiska w typowo kobiecych zawodach, w których coraz więcej jest dziś mężczyzn: bywają psychologami, terapeutami, pracownikami socjalnymi, choć tutaj muszą jednocześnie wykazać się odpornością, której mają na starcie mniej niż reszta populacji. Nadwrażliwcy, bo tak ich niesłusznie negatywnie nazywano, to tacy trochę poeci, sporo wśród nich artystów, romantycy, uczuciowcy, przedkładający świat wnętrza nad zewnętrzny, wspólny świat zainteresowań ludzi, z którymi żyją. W epoce romantyzmu tworzyli kulturę autentyzmu, szczerości uczuć, bywali traktowani niesprawiedliwie za swoją sublimację duchową, uczucia wyższe, altruizm, niekiedy posunięty aż do granic normalności psychologicznej. Często bywali działaczami społecznymi, dla których liczył się bardziej człowiek w potrzebie, niż oni sami czy rodzina, z której pochodzili. Nie sposób dla nich przejść było obok widomej krzywdy ludzkiej. Nigdy nie realizowali siebie wbrew moralności, a sumienie u nich bywa wyjątkowo wrażliwe. Stale rozmyślając nad sensem istnienia, wahają się przed podjęciem decyzji, nawet w prostych sprawach, bacząc, czy nie czynią czegoś złego, niestosownego czy nieprzyzwoitego. Zwracają uwagę na opinię otoczenia, nie są samodzielni w samoocenie, która zależy nie tylko od obiektywnej wartości tego, co robią, ale przede wszystkim zgodności z etosem, etyką, wartościami, które uznają za najważniejsze. Nie muszą to być dodajmy wartości ogólnie uznawane w danej epoce w narodzie - często zmuszeni są jako non-konformiści “płynąć pod prąd”, stawiać bierny opór, nie są bowiem oportunistami, którzy by zmieniali poglądy stosownie do wskaźników polityki bieżącej. W tym sensie wierni temu, co wynieśli z domu, szkoły, studiów, Kościoła, nie mają łatwo. Raczej są postrzegani niekiedy jako “sztywni”, nie łapią bowiem każdej okazji, by zarobić, nie chcą pchać się w życiu na pierwsze miejsca i przepychać łokciami w drodze do celu.



Potrafią cierpliwie czekać, na przykład na właściwego partnera, a kiedy ten się nie zjawi, raczej wybierają samotność albo niemodną dziś drogę w stanie duchownym niż wiązanie się z pierwszą lepszą osobą. Są ostrożne w relacjach, które postrzegają nie jako krótkoterminowe lokaty, ale projekty na całe życie, długoletnie przyjaźnie w tej grupie są na porządku dziennym. Niemniej bywają w nich ukryte pokłady nieprzepracowanych emocji, pretensji i żalów, poczucia krzywdy, które maskują ciągłym dobrym samopoczuciem, nieśmiałym humorem i nastawieniem bardziej na słuchanie niż wyrażanie siebie i swoich poglądów. Nie prowokują nigdy kłótni, w których chcieliby postawić na swoim, za wszelką cenę “zniszczyć” przeciwnika, bowiem są zdania, że z każdym prawie da się dojść do porozumienia. Pośród wrażliwości bardzo ważne miejsce zajmuje obok wspomnianej sztuki także cały świat natury, roślin i zwierząt, którymi lubią się otaczać, gdy czują samotność, pustkę czy chcą wypocząć od zbyt zawiłych relacji. Wrażliwość dotyczy także sfery duchowej, stąd często spędzają czas na rozmyślaniach, częściej można ich spotkać w kościele, nawet w środku na samotnej modlitwie, w pustej świątyni, bowiem cenią kontakt także z sobą i przedmiotem swej czci, o której nie lubią opowiadać wszem i wobec. Raczej skryci, otwierają się chętnie przed charakterami podobnymi sobie, tworzą zamknięte grupy w Internecie, gdzie niełatwo wniknąć intruzom, a także umawiają się w różnych kołach zainteresowań w czasie wolnym, szczególnie poświęconym sensowi życia. Nie postrzegają bowiem ludzkiej pielgrzymki w kategoriach materialistycznych, lecz egzystencjalnych, czyli nad materię i wszelkie dobra materialne przedkładają wartości duchowe, moralne, społeczne i zaangażowanie w budowę lepszej przyszłości.



Bardzo często ich życie przypomina walkę, taką najszlachetniejszą, bo ze swoimi wadami, słabościami i niekiedy zbyt surowo sobie wypominanymi przewinieniami, a nie z otoczeniem. Bardzo często życie traktują w kategoriach szansy, zadania, daru bądź misji, której brakuje przeciętnym zjadaczom chleba. Nie zgadzając się na przeciętność, zwykle nie ‘robią interesów’, nie byliby dobrymi maklerami giełdowymi, bankowcami ani inwestorami. Nie chcą życia rozumianego po mieszczańsku jako “oby do wiosny”, “jakoś-to-będzie”, więc gdy trzeba przejmują inicjatywę, biorą sprawy w swoje ręce, proponują innowacyjne, nietypowe rozwiązania problemów społecznych czy choćby zawodowych. Do wysokowrażliwych należało bardzo wielu znanych Polaków, np. Szopen, Słowacki, Wyspiański i wielu znanych z podręczników historii osobistości, które walczyły o lepsze jutro nie tylko dla siebie, ale dla kraju. To, że mają tę cechę przeszkadza bowiem bardziej w ich prywatnym świecie, ale jest bardzo korzystne dla społeczeństwa. Przykładem mogą być też Korczak, który został z podopiecznymi dziećmi do tragicznego końca w obozie hitlerowskim w czasie wojny, a także Maksymilian Kolbe, który oddał życie, ratując obcego człowieka czy wcześniej brat Albert Chmielowski, który tak był wrażliwy na los wyzyskiwanych biedaków ówczesnego kapitalizmu, że zrezygnował świadomie i dobrowolnie z dobrze zapowiadającej się kariery artystycznej (był świetnym malarzem), by stać się jednym z anonimowych nędzarzy, jacy żyli w Galicji w II poł. XIX wieku. Rok 2017 upływa właśnie pod patronatem brata Alberta, którego hasłem przewodnim życia stały się słowa: “Bądź dobry jak chleb”.



Nade wszystko należy pamiętać, że wysoka wrażliwość, a nawet nadwrażliwość, nie są czymś złym, patologicznym, co należałoby poddawać terapii. Przeciwnie - próby takiego “leczenia” zazwyczaj nic nie dają, a mogą wpoić przekonanie, że “coś jest ze mną nie tak, jestem nienormalny”, a to bardzo duże i szkodliwe społecznie nieporozumienie. Akceptując osoby, które są pełne rozterek, wahań i pytań o charakterze moralnym, czynimy świat lepszym, bo ukryte pokłady kreatywności w nich są wprost trudne do przecenienia.