Kochanek doskonały potrafi spowodować, że jego partnerka wzniesie się na wyżyny przyjemności. Który z panów nie chciałby nim być. Wbrew obiegowym opiniom, nie trzeba mieć idealnie zbudowanego ciała, mięśni czy odpowiedniego sprzętu. Najważniejsza jest wiedza o ars amandi czyli sztuce kochania. Nie wystarczy wyuczenie się odpowiednik technik seksualnych, by zaspokoić partnerkę. By stać się kochankiem doskonałym należy posiąść głębszą wiedzę na temat seksu i wszystkiego co się z nim wiąże. Gdy zdobędzie się wiedzę, niezbędna jest jeszcze praktyka. Dopiero połączenie wiedzy i doświadczenia może uczynić z mężczyzny idealnego kochanka. Nie będzie to łatwe zadanie. W dążeniu do doskonałości, do tego, by seks był fantastyczny, przydatna będzie wytrwałość i zapał. Każdy mężczyzna powinien uświadomić sobie kilka podstawowych zasad. Powinien mieć świadomość seksualności własnej oraz partnerki. Należy pokazać kobiecie, że to ona jest najważniejsza. Mężczyzna musi zrozumieć nie tylko fizyczne, ale również emocjonalne potrzeby kobiety. Udany seks to nie tylko branie, ale przede wszystkim dawanie. Kobieta nie zawsze idzie do łóżka, by rozładować swoje napięcie seksualne.

Równie ważne jest dla niej bezpieczeństwo, czułość czy bliskość. By rozpalić kobietę, najpierw trzeba rozpalić jej zmysły. Można to uczynić poprzez słowa, które mają podniecać, a nie rozmieszać, dlatego należy wykorzystać wyobraźnię i być kreatywnym. Mężczyźni często zapominają w intymnych sytuacjach o komplementach i czułych słówkach, a to one mogą spowodować, że gra wstępna stanie się dla niej bardzo podniecająca. Dzięki komplementom panie zapominają o swoich kompleksach, przez co są bardziej otwarte na doznania. Wprawny kochanek powinien zadbać o atmosferę, każda kobieta chciałaby poczuć odrobinę komfortu podczas zbliżenia. W żadnym wypadku nie można pozwolić, by ktoś lub coś przeszkodziło w intymnej sytuacji. Prawdziwy mężczyzna nie zapomina o grze wstępnej. To ona rozbudza partnerkę, przygotowując ją do seksu. Jakość gry wstępnej przekłada się na całe zbliżenie i satysfakcję kobiety. Wspaniałym wstępem do pieszczot jest masaż erotyczny, który pozwala rozluźnić się kobiecie. Warto posiąść także zdolności manualne. Niezbędna do tego jest znajomość mapy kobiecego ciała. Poprzez palce można również dać kobiecie rozkosz, czasem nawet większą i mocniejszą niż sam stosunek. Jednak należy robić to umiejętnie, inaczej nie sprawi to kobiecie przyjemności. Nie wolno za każdym razem powtarzać tych samych pieszczot, w tej samej kolejności. Wywoła to rutynę, a sam seks przestanie być ciekawy i satysfakcjonujący. W tym wypadku również należy posłużyć się wyobraźnią. Kobieta nie musi zawsze osiągać nieziemski orgazm, by seks był dla niej przyjemny. Choć niewątpliwie szczytowanie kobiety lub jej wielokrotny orgazm zdecydowanie stawia mężczyznę w lepszym świetle. Nie zawsze penetracja jest najważniejsza dla kobiety. Bardzo często ważniejsze są wszelkiego rodzaju pieszczoty całego ciała i dotyk, to one mogą zdziałać o wiele więcej. Nigdy nie należy się śpieszyć, by dać kobiecie orgazm, lepiej jest dawkować przyjemność i tym samym przedłużać rozkosz. Nie warto również za każdym razem potwierdzać swojej wytrzymałości. Partnerka może być w końcu zmęczona. Choć długość stosunku ma zasadnicze znaczenie i wpływ na zadowolenie kobiety, to jednak, gdy za każdym razem seks zamienia się w maraton, kobieta padnie z wyczerpania. Po udanym stosunku mężczyzna nie może odwracać się od partnerki i nie okazywać jej czułości. W przeciwnym wypadku może ona unikać kolejnych zbliżeń. Po wcieleniu powyższych rad w życie, mężczyzna może być pewien, że w oczach partnerki stanie się kochankiem doskonałym, a seks z nim będzie wspaniałym przeżyciem dla każdej kobiety.

Oszuści coraz częściej próbują swoich sił na popularnych serwisach randkowych. Z racji ogromnego wzrostu popularności serwisów i portali randkowych, na takich serwisach pojawia się również masa fałszywych kont. W pewnym stopniu mogą one być zagrożeniem dla normalnych użytkowników, dlatego warto dowiedzieć się, jakich zasad należy przestrzegać aby zadbać o swoje bezpieczeństwo w sieci!


Wybieraj tylko moderowane portale randkowe!
W internecie można znaleźć setki, jak nie tysiące rozmaitych stron, serwisów oraz portali randkowych. Wśród nich znajdują się te w pełni bezpieczne, jednak użytkownicy przeglądający internet mogą trafić również na te niebezpieczne. Warto więc wybierać jedynie sprawdzone i co szczególnie ważne, moderowane portale na których na pierwszym miejscu nie lądują zdjęcia profili samych "ideałów jak z obrazka" czy wręcz przeciwnie, zdjęcia nie przedstawiające żadnej osoby. Oba przypadki od razu powinny dać do myślenia - czy aby ktoś pilnuje tutaj porządku?


Zweryfikuj drugą osobę
Umiesz liczyć? Licz na siebie! To znane powiedzonko jest bardzo adekwatne również do tej sytuacji. Warto zwracać szczególną uwagę na to, z kim rozpoczynamy konwersacje na danym portalu. Jeśli nawet użytkownik wydaje się w pełni realny i zaufany, to warto zachować i tak dozę niepewności, ponieważ w internecie można bardzo łatwo manipulować drugą osobą. Bądźmy więc wyczuleni na zbyt prywatny kontakt z drugą osobą i wystrzegajmy się klikania w niezaufane linki czy też podawania swoich danych osobistych.


Loguj się ze zweryfikowanej sieci internetowej!
Czy wiesz, że używanie publicznych sieci Wi-Fi może być bardzo niebezpieczne? Dzieje się tak z powodu łatwego dostępu osób trzecich do Twojego telefonu bądź innego urządzenia. Jeśli hacker bądź po prostu oszust dostanie się za pomocą publicznego połączenia internetowego do Twojego telefonu, to w prosty sposób może zdobyć hasła i loginy do wszystkich stron, serwisów i aplikacji, które mają zapamiętane dane logowania na Twoim urządzeniu. Jeśli więc interesują nas bezpieczne randki online to warto korzystać jedynie z zaufanych źródeł internetu, a publicznych sieci powinniśmy zdecydowanie unikać.


Zwracaj uwagę na zabezpieczenie SSL!
Ostatnimi czasy wszystkie zaufane strony posiadają w lewym górnym rogu specjalną kłódkę. Jeśli jest ona zamknięta, to oznacza to, że dana witryna internetowa posiada specjalne zabezpieczenie SSL. Dzięki temu przesył wszelkich danych oraz informacji jest zaszyfrowany i nikt nie wejdzie w jego posiadanie. Brak takiej kłódki oznacza, że dana strona stanowi dla nas zagrożenie i powinniśmy ją opuścić. Oczywiście posiadanie takiej kłódki nie jest jednoznaczne z zapewnieniem pełnego bezpieczeństwa na danej stronie internetowej i warto wciąż zachować czujność.


Powyższe wskazówki powinny znacznie zwiększyć Państwa bezpieczeństwo w sieci oraz wszelkie randkowanie online. W internecie należy zachować szczególną czujność, ponieważ oszuści bardzo sprytnie wykorzystują manipulację oraz naiwność użytkowników. Jeśli interesują nas randki online, to musimy być szczególnie uważni. Portale randkowe zrzeszają masę obcych ludzi, którzy nie zawsze mają czyste intencje co do naszej osoby i należy o tym zawsze pamiętać.

Dlaczego coraz trudniej nam się zakochać? Miłość w epoce niekończących się wyborów to pytanie, które wisi w powietrzu, nierozerwalnie związane z dźwiękiem przychodzących powiadomień i migotliwym światłem ekranów naszych smartfonów. Współczesne poszukiwania miłosne przypominają nieskończoną galerię handlową, gdzie każda półka uginająca się od towaru obiecuje spełnienie, a jednocześnie podszeptuje, że za rogiem czeka coś lepszego, nowszego, bardziej ekscytującego. Paradoksalnie, ta obfitość – dostępna za pomocą kilku dotknięć na aplikacji randkowej – nie prowadzi do większej satysfakcji, ale do stanu chronicznej niepewności i emocjonalnego paraliżu. Gdy potencjalnie każda osoba na świecie może stać się naszym partnerem, wybór jednej z nich przestaje być aktem wolnego serca, a staje się niemal strategicznym problemem do rozwiązania, obarczonym ogromnym kosztem utraconych korzyści. Zakochanie się, ten stan beztroskiego oddania i zawieszenia krytycyzmu, staje się aktem ryzyka w świecie, który oferuje nam pozorne bezpieczeństwo niekończących się opcji. Zamiast zanurzyć się w uczuciu, stoimy nad brzegiem z nogą gotową do odwrotu, bo przecież w każdej chwili możemy wrócić do przeglądania, do swipowania, do tego poczucia kontroli, które daje nam iluzję władzy nad naszym romantycznym przeznaczeniem.

Psychologowie nazywają to zjawisko „paradoksem wyboru”. Im więcej mamy opcji, tym trudniej jest nam podjąć satysfakcjonującą decyzję i tym większe prawdopodobieństwo, że będziemy żałować naszego wyboru, koncentrując się na wadach wybranej opcji i zaletach tych, które odrzuciliśmy. W kontekście miłosnym ten mechanizm jest szczególnie wyniszczający. Gdy podczas randki z sympatyczną osobą, w głębi umysłu wiemy, że w naszym telefonie czeka setka innych profili, nasza uwaga naturalnie się rozprasza. Zamiast być w pełni obecnym, zadajemy sobie podświadomie pytanie: „Czy to jest najlepsza możliwa osoba dla mnie? Czy może następna będzie miała lepsze poczucie humoru, bardziej zbliżone poglądy, atrakcyjniejszy zawód?”. To ciągłe porównywanie prowadzi do stanu, w którym żaden wybór nie wydaje się wystarczająco dobry. Idealny partner przestaje istnieć jako rzeczywista, flawed i ludzka istota, a staje się abstrakcyjną, niemożliwą do osiągnięcia koncepcją, zlepkiem najlepszych cech wszystkich osób, które widzieliśmy na portalu randkowym. W ten sposób, zamiast budować relację z prawdziwym człowiekiem, wchodzimy w związek z jego potencjałem, z tym, kim mógłby się stać, a gdy okazuje się, że jest tylko sobą – z jego wadami, kompleksami i niedoskonałościami – czujemy rozczarowanie i sięgamy po telefon, by rozpocząć poszukiwania od nowa.

Kolejnym fundamentalnym problemem jest komodyfikacja uczuć, czyli ich przekształcenie w towar. Algorytmy, które stoją za większością platform randkowych, uczą nas traktować ludzi jak produkty do oceny. Szybki ruch palcem w prawo lub w lewo, oparty na kilku zdjęciach i krótkim opisie, sprowadza skomplikowaną ludzką istotę do zestawu atrybutów. Jesteśmy zachęcani do tworzenia mentalnych list zakupów: musi być wysoki, niepalący, z wyższym wykształceniem, musi lubić podróże i zwierzęta. Chociaż pewne preferencje są naturalne, to ten proces „skanowania” i natychmiastowej dyskwalifikacji zabija magię przypadkowości, nieoczekiwanego połączenia, które często rodzi się pomimo różnic. Prawdziwa chemia i głębsza więź często wymykają się tym powierzchownym kategoriom. Człowiek, który na papierze wydaje się idealny, może nie wzbudzić w nas iskry, podczas gdy ktoś, kto nie spełnia naszych „wymagań”, może okazać się bratnią duszą. Niestety, architektura serwisów randkowych nie sprzyja takim odkryciom. Promuje szybkość, powierzchowność i ciągłą optymalizację, zamiast zachęcać do powolnego, uważnego poznawania drugiego człowieka. W świecie, gdzie ludzie są produktami, zakochanie się – czyli bezwarunkowe, irracjonalne oddanie – staje się aktem ekonomicznie nieracjonalnym.

Poza psychologicznym paradoksem wyboru i komodyfikacją relacji, na trudność z zakochaniem się wpływają głębsze, kulturowe przemiany oraz zmiana w naszym podejściu do intymności i podatności na zranienie. Współczesny człowiek jest wychowywany w kulcie samowystarczalności, produktywności i optymalizacji każdego aspektu życia. Jesteśmy naszymi własnymi markami, a nasze życie jest projektem, który ma być stale ulepszany. W takim kontekście miłość romantyczna, ze swoją nieprzewidywalnością, chaosem i wymogiem całkowitej otwartości, staje się przestrzenią ogromnego ryzyka. Wymaga bowiem porzucenia kontroli, przyznania się do potrzebowania kogoś i zaakceptowania faktu, że nasze szczęście jest uzależnione od kogoś innego – co stoi w sprzeczności z etosem współczesnego, niezależnego indywidualisty.

Zakochanie się to akt podatności na zranienie (vulnerability). To pozwolenie, by ktoś nas zobaczył – naprawdę zobaczył – z naszymi słabościami, niepewnościami i lękami. W świecie, gdzie w mediach społecznościowych prezentujemy wyłącznie wypolerowane, idealne wersje siebie, ta perspektywa jest przerażająca. Obawiamy się, że jeśli pokażemy nasze prawdziwe „ja”, zostaniemy odrzuceni. Platformy do nawiązywania kontaktów, z ich naciskiem na atrakcyjne zdjęcia i chwytliwe opisy, tylko pogłębiają tę presję. Tworzymy więc personę – wersję siebie przystosowaną do rynku matrymonialnego – i wchodzimy w interakcje z personami innych ludzi. Prawdziwe zakochanie nie może zaistnieć między personami; wymaga spotkania prawdziwych, autentycznych istot. A ponieważ tak bardzo boimy się odrzucenia tej prawdziwej istoty, wolimy pozostać w bezpiecznym, choć pustym, świecie powierzchownych interakcji i nieskończonego wyboru. To tak, jakbyśmy stali przed drzwiami do pokoju pełnego możliwości prawdziwej bliskości, ale woleli bez końca przeglądać katalog w poczekalni, bo wejście do środka wiąże się z ryzykiem, że możemy zostać wyproszeni.

Kultura natychmiastowości również odgrywa tu ogromną rolę. Przyzwyczailiśmy się, że wszystko możemy dostać od razu: jedzenie, rozrywkę, informacje. Jeśli coś nie działa lub nie daje natychmiastowej satysfakcji, wymieniamy to na nowe. To nastawienie przenosimy na relacje. Gdy pojawiają się pierwsze trudności, konflikty czy po prostu nuda – naturalne fazy każdego długotrwałego związku – naszą pierwszą reakcją nie jest już praca nad problemem, lecz myśl: „Czy to już koniec? Może lepsza partia czeka na mnie w aplikacji?”. Brakuje nam cierpliwości i wytrwałości, by przebrnąć przez te trudniejsze momenty, które są nieodłączną częścią procesu budowania głębokiej, dojrzałej miłości. Zakochanie to często iskra, która zapala ogień, ale aby ten ogień płonął, trzeba go stale dokładać, a czasem walczyć z podmuchami wiatru, które grożą jego zgaszeniem. W epoce niekończących się wyborów, zamiast walczyć o nasz ogień, często po prostu idziemy szukać następnej iskry, która znów da nam tę początkową, intensywną, ale ulotną euforię.

Wreszcie, współczesny model randkowania online prowadzi do emocjonalnego wypalenia. Stałe bycie „w grze”, ocenianie i bycie ocenianym, inwestowanie energii w rozmowy, które nagle urywają się bez słowa wyjaśnienia (zjawisko ghostingu) – to wszystko jest niezwykle obciążające dla psychiki. Powoduje, że zamiast nadziei i ekscytacji, randkowanie zaczyna wywoływać lęk, cynizm i pragnienie wycofania się. Stajemy się emocjonalnie ostrożni, budujemy mury, aby chronić się przed kolejnym potencjalnym zranieniem. A mury są przeciwieństwem otwartości niezbędnej do zakochania. Gdy nasze serce jest zmęczone i obwarowane, każdą nowo poznaną osobę traktujemy nie jako potencjalnego ukochanego, ale jako potencjalne źródło bólu, które należy wcześniej zneutralizować poprzez dystans, nadmierną analizę lub przedwczesną dyskwalifikację. W ten sposób, chcąc ochronić się przed cierpieniem, odcinamy się również od możliwości doświadczenia głębokiej radości i spełnienia, jakie daje prawdziwa, odwzajemniona miłość.

Czy w takim razie jesteśmy skazani na wieczne wędrowanie po emocjonalnym hipermarkecie, nigdy nie będąc w stanie dokonać satysfakcjonującego wyboru? Czy zakochanie się stało się reliktem przeszłości? Nie, ale wymaga od nas świadomego wysiłku i zmiany podejścia. Wyjście z tej pułapki nie polega na odrzuceniu technologii, ale na nauczeniu się, jak korzystać z niej w sposób, który służy nam, a nie zniewala. Chodzi o przekształcenie narzędzia, które promuje konsumpcję, w narzędzie, które może ułatwić autentyczne spotkanie.

Pierwszym krokiem jest wprowadzenie intencjonalności i ograniczenia. Zamiast bezmyślnie przewijać setki profili, warto postawić sobie granice. Może to oznaczać wyznaczenie konkretnego, ograniczonego czasu na przeglądanie aplikacji dziennie. Albo postanowienie, że w danym momencie prowadzi się rozmowę tylko z jedną, maksymalnie dwiema osobami, i dopiero gdy one nie zaowocują spotkaniem, przechodzi się do kolejnych. To pozwala skupić uwagę i energię na rzeczywistym poznawaniu konkretnych ludzi, zamiast rozpraszać ją na dziesiątki potencjalnych, hipotetycznych scenariuszy. Warto też zmienić cel z „znalezienia najlepszej możliwej osoby” na „poznanie ciekawego człowieka i zobaczenia, czy pojawi się między nami więź”. To drugie podejście jest o wiele mniej presyjne i pozostawia przestrzeń na naturalny rozwój wydarzeń, włączając w to magię niespodzianki i przypadku.

Kluczowe jest również przyspieszenie przejścia z komunikacji online do spotkań w świecie rzeczywistym. Tekstowe rozmowy, choć wygodne, tworzą iluzję znajomości. Prawdziwa chemia, język ciała, ton głosu, ta niewytłumaczalna „iskra” – tego wszystkiego nie da się w pełni uchwycić przez ekran. Im dłużej zwlekamy z prawdziwym spotkaniem, tym bardziej budujemy w głowie wyidealizowany obraz drugiej osoby, który w zderzeniu z rzeczywistością może boleśnie pęknąć. Dlatego warto po kilku udanych rozmowach odważyć się i zaproponować krótkie, niskoprężne spotkanie na kawę. To weryfikuje, czy ta więź, która nawiązała się online, ma szansę przetrwać poza cyfrowym światem. To właśnie w tych bezpośrednich, ludzkich interakcjach, z ich niezręcznościami, spontanicznym śmiechem i prawdziwymi emocjami, najczęściej rodzi się prawdziwe zakochanie.

Wreszcie, najważniejsza praca odbywa się w nas samych. Musimy na nowo nauczyć się wartości niedoskonałości, powolności i ryzyka. Zamiast szukać osoby, która „dopełni” nasze życie, warto najpierw skupić się na budowaniu życia, które jest satysfakcjonujące samo w sobie. Gdy przestaniemy patrzeć na partnera jako na produkt mający zaspokoić nasze wszystkie potrzeby, a zaczniemy widzieć go jako towarzysza podróży, z którym chcemy dzielić już i tak bogate życie, presja wyboru maleje. Akceptacja, że każdy związek wiąże się z kompromisami i że nie ma ludzi idealnych, uwalnia nas od tyranii poszukiwania tej jedynej, doskonałej opcji. Prawdziwa miłość nie polega na znalezieniu idealnej osoby, ale na tym, by niedoskonały sposób kochania drugiego człowieka stał się dla nas idealny.

Era niekończących się wyborów rzuciła nam wyzwanie, ale nie unieważniła ludzkiej potrzeby głębokiej, romantycznej więzi. Wymaga od nas jedynie większej samoświadomości, odwagi, by być podatnym na zranienie, i mądrości, by czasem odłożyć telefon, by móc w pełni spojrzeć w oczy osobie naprzeciwko. Prawdziwe zakochanie wciąż jest możliwe, ale jego warunkiem jest gotowość do zamknięcia katalogu i otwarcia serca na prawdziwe, nieprzewidywalne i piękne spotkanie z drugim człowiekiem.