Dawniej panował zwyczaj, że przyszły małżonek prosił oficjalnie rodziców o rękę córki. Musiał również udowodnić, że jest w stanie utrzymać zonę i przyszłe potencjalne potomstwo. Dopiero po tym następowały oficjalne zaręczyny, czyli przyjęcie pierścionka zaręczynowego. Dziś synowie i córki sami decydują z kim i kiedy wezmą ślub. Coraz rzadziej również przyszły zięć oficjalnie prosi rodziców o rękę córki. Taktowanie jednak jest wtajemniczyć rodziców we wspólne plany, poinformować ich jako pierwszych o zamiarze małżeństwa. Narzeczeni zazwyczaj robią to podczas miłego spotkania przy stole, ale składają z tej okazji specjalną wizytę. Rodzice powinni serdecznie przyjąć przyszłą synową czy zięcia i zaakceptować ich plany.

Nie ma ścisłych przepisów jak powinna wyglądać uroczystość zaręczynowa. Może to być romantyczna kolacja we dwoje lub spotkanie w większym gronie. Można zorganizować zaręczyny w domy czy też w restauracji. Jedynym stałym punktem jest symbol zaręczyn czyli pierścionek zaręczynowy. Goście powinni móc zorientować się z zaproszenia jaki charakter będzie miała uroczystość, tak aby mogli dopasować odpowiedni ubiór. Zaręczyny to też dobra okazja do bliższego poznania się dwóch rodzin.

Pierścionek zaręczynowy.
Kiedyś pierścionek zaręczynowy to była wyłącznie sprawa mężczyzny, dziś często kobiety decydują w tej sprawie. Na wewnętrznej stronie pierścionka często graweruje się datę zaręczyn i imię partnera. Pierścionek zaręczynowy nosi się z reguły na palcu serdecznym lewej ręki.

Ludzie nieraz zadają sobie pytanie, czy w naszym nowoczesnym, ciągle przyśpieszającym świecie jest miejsce na miłość. Na taką prawdziwą, romantyczną i dozgonną, rodem z filmów, czy dzieł literackich, jakie przeszły do kanonu lektur obowiązkowych. A może pytanie należy sformułować zupełnie inaczej, a mianowicie: „Czy miłość romantyczna istniej?”. Tutaj u niektórych pojawi się nuta niepokoju. Ktoś zapyta: „Ale jak to? Przecież od lat tworzę udany związek oparty na miłości”. Jednak znajdą się i tacy, których życie nieprzyjemnie doświadczyło. Być może kogoś nurtuje kwestia zasadności stwierdzenia, że miłość jest podstawą związku. Rzec można jedno – ten niezwykle subtelny temat można rozpatrywać na wiele sposobów i pewnie każdy z nich zawiera w sobie jakieś akceptowalne szerzej uzasadnienie.


Miłość to nie uczucie, czyli o odnajdywaniu ponadromantycznych powiązań


Miłość jest jedną z podstawowych potrzeb człowieka. Każdy pragnie być akceptowany i – najogólniej rzecz ujmując – dla kogoś ważny. Świadomość, że mamy kogoś, kto zawsze na nas czeka, wspiera oraz stawia na szczycie hierarchii życiowych priorytetów, stanowi motywację do podejmowania działań, a także do pracy nad samym sobą. Dotychczas powstało wiele definicji miłości, tworzonych głównie przez psychologów, filozofów, czy teologów. Choć posiadają one elementy wspólne, żadna nie jest tą – można powiedzieć - powszechnie obowiązującą. Nie ma jednego wytłumaczenia i sprecyzowania całego szeregu zachowań, motywów i odczuć, jakie towarzyszą stanowi określanemu mianem miłości. Zawarte wyżej, nieco kontrowersyjne stwierdzenie „miłość to nie uczucie”, również ma swoje uzasadnienie. Odwołamy się w tym miejscu do słów dra hab. Bartłomieja Dobroczyńskiego, związanego zawodowo z Instytutem Psychologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wskazuje on, że uczucia ze swej definicji są czymś krótkotrwałym. Miłość jego zdaniem jest stanem bliższym woli, aniżeli uczuciu, wymagającym zaistnienia i zaangażowania wielu różnych procesów psychologicznych, przy równoczesnym wspomaganiu ze strony intelektualnej. Można ją porównać do dbania o ogród – potrzeba do tego poświęcenia, czasu, samodyscypliny, powtarzalności pewnych zabiegów, a nawet specjalnego rozkładu zajęć i czasem bolesnych rezygnacji z pewnych rzeczy. Jest to więc coś bardzo złożonego.
Często słyszymy, że między dwojgiem ludźmi musi być chemia. Stwierdzenie to przeniknęło do języka potocznego ze świata nauki. Ktoś na sam widok lub zapach drugiej osoby doznaje euforycznych stanów, przypominających te po zażyciu alkoholu lub środków odurzających. Istnienie takiej „chemii” można nawet sprawdzić za pomocą przyrządów mierzących parametry fizjologiczne – synchronizują się oddechy i rytmy serca. Wszystko to ma podłoże ewolucyjne. Powyższe czynniki wskazują na swego rodzaju seksualno-rozrodcze dopasowanie. Wszystko to często łączy się z niemal bezkrytycznym postrzeganiem partnera i trwa dwa, góra cztery lata. Po tym czasie ktoś nagle orientuje się, że porywająca spontaniczność tak naprawdę jest brakiem chęci życiowej stabilizacji, a uroczy śmiech w rzeczywistości przypomina rechot. Psychologowie uznaliby, że te minione lata były czasem na znalezienie nowych, stabilnych powiązań między osobami, zbudowanie odpowiedniej więzi i wewnętrzne wyrażenie zgodny na „bycie razem”. Związek musi przejść na wyższy poziom, stać się swego rodzaju instytucją. Dwoje ludzi zaczynają łączyć interesy i problemy dnia codziennego – zakup domu lub mieszkania, wybór sprzętów, kredyt, planowanie urlopu itd. Niektóre pary nie wytrzymują tej próby.


Miłość to za mało – tajemnice szczęśliwego związku


Czy sama miłość wystarczy, aby wieść szczęśliwe życie w udanym związku? Danielle B. Grossman, kalifornijska psychoterapeutka specjalizująca się w terapii rodzin oraz par stworzyła długą listę emocjonalnych umiejętności, jakie jej zdaniem są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania związku. Po pierwsze istotne jest rozpoznawanie emocji odczuwanych przez partnera w danej chwili, a także nazywanie i bezpośrednie komunikowanie swoich emocji. Maskowanie, tłumienie w sobie, albo oczekiwanie, że druga osoba odgadnie co nas dręczy, nie jest właściwym działaniem. Tak samo istotne jest radzenie sobie z emocjami w taki sposób, aby nie dopuścić do ich destruktywnego wpływu na partnera. Ciągłe odreagowywanie lub zwracanie się do drugiej osoby bez należnego jej szacunku, jest niedopuszczalne. Tak samo jak nieumiejętność przyjmowania odpowiedzialności na swoje czyny i nieprzepraszanie za nie. Kolejna kwestia to zdolność śmiania się z siebie i spojrzenia na wszystko ze zdrowym dystansem. Niezastąpiona jest też umiejętność przyjmowania słusznej krytyki, bez zaprzeczania, czy stosowania takich taktyk jak obwinianie i zastraszanie. Co jeszcze jest ważne? Dalej amerykańska badaczka wskazuje na następujące aspekty:


- stawianie granic mając na uwadze swoje zdrowie fizyczne i psychiczne
- umiejętność samodzielnego funkcjonowania w społeczeństwie; brak uzależnienia od partnera.
- akceptacja opinii i przekonań partnera, odmiennych od naszych; akceptowanie różnic między nami a partnerem.
- brak chęci do kontroli partnera i stosowania szantażu emocjonalnego.


Na koniec wskazuje na umiejętność akceptacji nudy i prozy życia, a także ujemnych cech charakteru partnera, czy tego, że nie zawsze będziemy zrozumiani. Cenne jest skoncentrowanie się na tym co jest, a nie rozpamiętywanie tego co było. Trzeba też pogodzić się ze świadomością, że każdy wybór ma swoje plusy i minusy, z którymi nieraz przyjdzie nam się mierzyć do końca życia.

Świat ogromnie goni za pieniądzem, przez co prowadzi do tego, że często zapominamy o tym, co w naszym życiu jest najważniejsze. Dlatego coraz częściej powstają wszelkiego rodzaju, portale internetowe, które umożliwiają nam dodawanie ogłoszeń matrymonialnych. Ma to ogromne znaczenie, gdyż, jeśli poczujemy się samotni to wystarczy wypełnienie ankiety zawartej na takich strontach i możemy poczekać na odpowiedzi od osób zainteresowanych naszą osobą. Nie musimy patrzeć nikomu w oczy i czuć się beznadziejnie, że sami nie potrafimy zadbać o własne szczęście. Dodawanie ogłoszeń matrymonialnych na takich portalach jest przeważnie bezpłatne i dlatego więcej osób może z tego skorzystać. Jednakże umawianie się z nieznanymi osobami samodzielnie może być bardzo nieporęczne i wiele osób woli skorzystać z biura matrymonialnego. W biurze dodawanie ogłoszeń matrymonialnych jest niestety odpłatne i wybór osób jest znacznie mniejszy. Dlatego chyba najlepszym rozwiązaniem będzie przełamanie pewnych zachowań i skorzystanie z internetowych biur matrymonialnych.