Nie chodzi o znajomych, którzy dziś są, a znikają, kiedy ich najbardziej potrzeba. Nie chodzi o towarzystwo do rozmów o niczym. Chodzi o ludzi, którym można zaufać, z którymi będzie można dzielić się troskami i radościami. O takich, z którymi można porozmawiać o rzeczach ważnych. Takich, na których zawsze można liczyć. Chodzi o to, by mieć prawdziwych przyjaciół.
Co zmienić u siebie, by znaleźć przyjaźń
Chcąc mieć przyjaciół, trzeba stać się kimś, kto łatwo będzie mógł ich znaleźć. Konieczna jest praca nad sobą, by być kimś bardziej pogodnym, pozytywnie nastawionym, uśmiechniętym. Ludzie mają więcej odwagi na kontakt z kimś takim niż z osobą, która sprawia wrażenie niechętnej do rozmowy. Ważne cechy to życzliwość i szacunek. Jednak nie tylko wobec innych, ale także wobec siebie.
Element pracy nad sobą będzie też dotyczył poszukania sobie jakiegoś hobby. Mieć pasję i rozwijać ją to jedna z najlepszych recept na to, jak znaleźć przyjaciół, jaką kiedykolwiek wynaleziono. W naturalny sposób poznaje się wtedy ludzi i to takich, którzy interesują się tym samym. Jest o czym rozmawiać, a rozmowa o hobby daje dobrą okazję do poznawania drugiego człowieka, czyli tego, jaki on jest.
Jak działać, a czego unikać w poszukiwaniu przyjaźni
Przyjaciół nie należy szukać nerwowo. Nie chodzi o to, by czuć presję, że trzeba ich mieć. Raczej ważne jest, by pozwolić sobie znaleźć przyjaźń. Warto w tym celu bywać gdzieś, ale też w realnym świecie, a nie tylko w wirtualnym. Dobre miejsca to te, gdzie stale gromadzą się te same osoby. Łatwo nawiązać wartościowe relacje, jeśli chodzi się na zajęcia do sali fitness albo tam, gdzie organizowane są warsztaty plastyczne czy inne ciekawe kursy. Warto jednak bywać i w innych miejscach np. chodzić do kawiarni, biblioteki, muzeum.
Bardzo ważne jest otwarcie się na drugiego człowieka. Warto zauważać ludzi, którzy są wokół, zainteresować się nimi. Konieczny jest też brak uprzedzeń. Mając je, można przegapić szansę na przyjaźń, bo od razu się kogoś wykluczy z grona potencjalnych przyjaciół. Warto doceniać takie cechy u drugiego człowieka, jak empatia, szlachetność, uprzejmość, rozumność. Z takimi osobami można nawiązywać relacje, które będą wartościowe. Warto zwracać uwagę, jak taka osoba traktuje innych.
Na początku warto pozwolić relacji spokojnie się rozwijać. Trzeba mieć czas, by kogoś poznać. Trzeba trochę luzu, by mogła się nawiązać nić sympatii. Nie można zbytnio narzucać się ze swoją chęcią przyjaźni, bo inna osoba może poczuć się osaczona. I to uniemożliwiłoby poznanie jej. A, jak znaleźć przyjaciół, to już takich, którzy prawdziwie będą godni tego miana. Luźne znajomości też są ważne, jednak trzeba je rozróżniać od przyjaźni.
Znaleźć przyjaźń – prosta sprawa
Nie należy przejmować się zbytnio własnymi słabościami. Inni zwracają na nie mniejszą uwagę niż osoba, której dotyczą. Nie jest przeszkodzą nieśmiałość, nie trzeba być przebojowym ani duszą towarzystwa. Niezbędna jest pewna praca nad sobą w niektórych aspektach. Jednak taka czy inna osobowość albo temperament to nie przeszkoda w nawiązywaniu wartościowych relacji.
Tak naprawdę poszukiwania ma się bardzo ułatwione, ponieważ jest mnóstwo osób, które też chcą znaleźć przyjaciół. Łatwiej się wtedy żyje, ma się lepsze samopoczucie, można przyjemniej spędzać czas. Ma się świadomość, że jest ktoś, u kogo zawsze można liczyć na zrozumienie. Jest ktoś, z kim można dzielić się tym, co znajdzie się cennego i od kogo można czerpać pozytywne inspiracje. Warto się rozejrzeć, wokół jest wielu ludzi, którzy są otwarci na nowe znajomości.
Zakończenie związku, zwłaszcza po wielu latach, jest bardzo trudne. Większość osób decyduje się na to pod wpływem momentu, drobiazgu, który przelewa szalę goryczy. I choć w danym momencie możemy być pewni swojej decyzji, po pewnym czasie możemy zacząć znowu tęsknić. Co zrobić więc, aby poradzić sobie łatwiej z rozstaniem i nie popełnić błędu wielokrotnych powrotów do tej samej osoby?
Po pierwsze, niezależnie od tego, czy to my kończymy związek czy ktoś zrywa z nami, powinniśmy zadbać o ograniczenie kontaktów. Wydawać by się mogło, że dobrze pozostać w przyjacielskich stosunkach. W rzeczywistości jednak bardzo często nie jest to możliwe. Przeważnie taki kontakt pozostaje, gdy jedna osoba chce nadal coś naprawić, a druga liczy na przyjaźń. Z pewnością nie będzie to umożliwiało nam zapomnieć o tym, co nas łączyło z drugą osobą, a przez to dłużej będziemy się męczyć.
Po drugie, warto przynajmniej na jakiś czas, schować rzeczy, które przypominają nam byłego partnera. Książki, muzyka, filmy, prezenty od drugiej połówki... - wszystko to będzie nam przypominało o nieudanym związku i sprawiało przykrość.
Po trzecie i najważniejsze, pamiętajmy o tym, aby nie wiązać się za szybko z kolejną osobą. Choć pozornie wydaje się to dobre rozwiązanie, które pozwoli nam zacząć nowe życie, w rzeczywistości ma pewne wady. Możemy bowiem na nowego partnera przelewać swoje żale z poprzedniej relacji i w ten sposób go krzywdzić.
Szekspirowski bohater, odczuwając melancholię, Danię nazywa “więzieniem”; Hamlet dziś zostałby zupełnie zmarginalizowany w swej opinii - to kraj ludzi najszczęśliwszych na świecie, co zgodnie podają wszelkie rankigi i badania ludzkiego szczęścia. W tym nieodległym od nas przytulnym kraju życie jest “hyggelig” - właśnie tak ciepłe i miękkie, jak trudna wymowa tego pojęcia, które powinno się wymawiać jak “hu/ygr”. Nie ma dosłownego tłumaczenia tego, czym jest “hygge” - nie jest to ani po prostu szczęście, ani tym bardziej modna dziś “uważność” czy “dobrostan” (z ang. wellness/wellbeing) i związany z tym nieomal “przemysł szczęścia”. Słowo ma bowiem wiele odcieni znaczeniowych, z których najbardziej centralne jest “błogość, zaowolenie, przyjemna chwila, dobry nastrój, miła atmosfera, opieka, poczucie bezpieczeństwa”. To swoisty zlepek znaczeniowy, który grozi tym, że w pewnym momencie wszystko, co pozytywne staje się “hygge” - i tak mamy “hygge-mieszkania” i cały przemysł dizajnersko-wnętrzarski, “hygge-modę” i topowe blogi modowe o ubraniach skandynawskich i duńskich szczególnie, “hygge-przedmioty” - zwłaszcza nastrojowe świeczki zapachowe, ledowe, dyskretne boczne oświetlenie do kuchni czy łazienki albo salonu - najbardziej “hyggowych” miejsc w naszych mieszkaniach i domach. Co to właściwie jest to “hygge” i jak je rozumieć?
Doświadczaliście je Państwo nie raz: proszę sobie wyobrazić, że leżycie na plaży nad egzotycznym morzem na wyspie z palmami, w ręku trzymacie gin z tonikiem, na kolanach leży fascynująca lektura, a dokoła są uśmiechnięci ludzie; czas przyjemnie zwalnia, nie trzeba sie nigdzie spieszyć, telefon jest wyłączony i nie ma z “tyłu głowy” żadnych zleceń firmowych “na wczoraj”; to wtedy są kameralne momenty, kiedy można przeżyć “hygge”. Jest przeciwieństwem nie tylko stresującego trybu życia, ale i stresującej mody na “zdrowy tryb życia” (gin z tonikiem), a także “techniki motywacyjne i aktywizujące” oraz wszelka stresująca “praca z ciałem”. Nic-nie-robienie nie jest łatwe - gdy współczesny człowiek jest niemal zrośnięty z telefonem, tabletem i laptopem, bardzo trudno początkowo przestawić się na tryb “off-line”, zwolnić, zatrzymać się, przystanąć…
Skąd wzięła się moda na hygge, czyli duński sposób na odwiecznie i w wielu przypadkach stale nas zawodzące i rozczarowujące szczęście doczesne? Dania to mały kraj, z sześcioma milionami ludności, niskim bezrobociem, rozbudowaną siecią świadczeń socjalnych, z niewielkimi różnicami między najlepiej i najgorzej zarabiającymi, a przy tym specyficznym klimatem społecznym, gdzie w obliczu wielu zawieruch dziejowych bardziej niż rywalizacja liczą się współpraca, społecznikostwo, utrzymywanie zdrowych relacji sąsiedzkich i rodzinnych; gdzie polityka nie ingeruje tak bardzo w prywatne przestrzenie. Dania ma przez połowę roku chłodną pogodę, stąd Duńczycy częściej spędzają w domu, skąd dzięki technologii mogą wykonywać pracę zdalną; więzi rodzinne są mocniejsze, a zamiast indywidualnej ścieżki “samospełnienia” liczy się nastawienie na potrzeby bliskich i empatia, którą przejawiają w wysokim stopniu.
Ludzkość od samych początków istnienia, nadal mimo wysiłków nauki spowitych tajemnicą, poszukiwała recepty na “wieczne szczęście”, eliksir młodości, a nawet alchemiczny kamień nieśmiertelności. Filozofowie i prorocy bardzo podobnie pojmowali los ludzki jako ciężki, lokując złote czasy w mitycznym edenie lub w krainie złotego eldorado; dopiero później sformułowano maksymę “carpe diem”, czyli “łap chwilę”, żyj i ciesz się z małych rzeczy. Zamiast wielkich czynów wojennych czy w dziedzinie sztuki, rozpoczęto poszukiwanie szczęścia w małych, drobnych sprawach codzienności; taki właśnie jest “hygge” - drobne przyjemności, miłe niespodzianki sprawiane najbliższym, wśród których Duńczycy spędzają o wiele więcej czasu niż reszta Europy.
Samo słowo wywodzi się ze staronordyckiego i pierwotnie oznaczało tam “myśleć” lub “być zadowolonym”; potem poprzez język norweski w XIX wieku zostało przejęte przez kulturę duńską i od razu stało się hasłem wywoławczym dla różnych bardzo spraw, które łączy jedno - mają nieść błogość, spokój i zadowolenie, nie mające jednak nic wspólnego z poszukiwaniem skrajnych doznań (ekstazy, rozkoszy), lecz raczej ze swobodną medytacją nad płynącą wolno rzeką, zachodzącym z wolna słońcem czy cieknącym i lekko szeleszczącym kranem, którego nie trzeba od razu reperować.
Zjawisko “hygge”, tak naturalne dla Duńczyków, jak wolność dla Amerykanów czy specyficzne zwyczaje kulinarne Włochów, staje się zrozumiałe, gdy popatrzymy szerzej: ludzie nie chcą już - jak w średniowieczu - czekać na sławę pośmiertną albo nawet nagrodę w zaświatach, lecz czuć się spełnionymi już “tu i teraz”; na temat szczęścia wiele napisano, a najważniejszym kontekstem dla “hygge” jest z jednej strony wspomniane hasło “carpe diem”, mające starożytny rodowód, jak i romantyczne filmy z nieodzowną atmosferą na kolacji przy świecach we dwoje; to jednak jeszcze nie tłumaczy swoistości tego, co pod pojęciem “hygge” rozumieją sami zainteresowani. Po pierwsze, oni sami dziwią się, że tak trudno Europejczykom zrozumieć, że hyggelig nie łączy się ani trochę z postawą konsumocyjną, a tym bardziej - hedonistyczną. Prędzej ze stoicką mądrością w przyjmowaniu i akceptacji drobnych przyjemności, które niesie nie życie oglądane w całości, lecz każdy jeden dzień z osobna. Jednak i to nie jest wyróżnikiem hygge, ponieważ każdy naród ma swoje “hygge” - i tak np. dalekowschodnia sztuka parzenia herbaty i związany z tym wielogodzinny nieraz rytuał czy brazylijskie świętowanie karnawału to też odpowiedniki bycia w hygge; jednak specyficzne dla Duńczyków jest co innego: wspólne spędzanie dużej ilości czasu, niezależnie od przeszków i trudności w relacjach, bez względu na trudną nieraz w Danii pogodę i klimat; to sztuka bycia razem bez ciążącego uczucia, że “trzeba już iść”, coś załatwić, albo usiąść ze słuchawkami i zanurzyć się w muzyce; zamiast tego Duńczycy słuchają muzyki razem, a pomaga im w tym sieć małych, nastrojowych karczm i gospod, gdzie można zjeść regionalne i zdrowe posiłki, i popatrzeć bez robienia niczego na rozciągający się za oknem elegijno-melancholijny nieco pejzaż, pełen łąk i wrzosowisk.
Żeby zrozumieć, dlaczego Duńczykom udaje się to, czego nie udaje się nawet sąsiadom, trzeba wyjaśnić, że kraj jest mały, co sprzyja poczuciu wspólnoty i zbudowanej na wspólnych kodach kulturowych tożsamości narodowej; Duńczycy są przywiązani do dobrych tradycji, a zarazem otwarci na wszystko, co nowoczesne; z jednej strony z Danii płynie rzeka mleka i wyjeżdża w świat świetne masło, do kultury krajów ościennych przenika literatura (Hans Christian Andersen był Duńczykiem), a z drugiej - to świetnie zorganizowane państwo, mimo najwyższego poziomu podatków, które umożliwiają utrzymanie małej grupy bezrobotnych z daleka od śladowej szarej strefy, państwo rzeczywiście przyjazne obywatelom. Stąd tak chętnie odwiedzane przez Niemców czy Szwedów.