W erze cyfrowych znajomości coraz częściej wierzymy, że potrafimy kogoś poznać naprawdę – poprzez rozmowy, wiadomości, zdjęcia i reakcje wysyłane w wirtualnej przestrzeni. Wierzymy, że słowa są w stanie zastąpić spojrzenie, a emoji może wyrazić tyle samo co uśmiech. W świecie, w którym relacje zaczynają się i rozwijają w cieniu ekranów, coraz częściej doświadczamy zjawiska, które można nazwać złudzeniem dopasowania – przekonania, że znaleźliśmy kogoś, kto pasuje do nas niemal idealnie, choć tak naprawdę znamy jedynie jego cyfrowy cień.

Nowoczesne technologie zmieniły sposób, w jaki ludzie poznają się i tworzą więzi. Kiedyś relacje rodziły się w konkretnych kontekstach – w pracy, wśród przyjaciół, na spotkaniach, gdzie mieliśmy okazję obserwować drugą osobę w różnych sytuacjach. Dziś wszystko zaczyna się od profilu. Od kilku zdjęć, krótkiego opisu, czasem ulubionych cytatów czy hobby. To właśnie na tej podstawie – często w ciągu kilku sekund – decydujemy, czy ktoś nas interesuje. Aplikacje randkowe stworzyły nowy rodzaj iluzji: iluzję kontroli nad uczuciami, nad tym, kogo wybieramy, a także nad tym, kim sami jesteśmy w oczach innych.

Nieświadomie staliśmy się reżyserami własnych emocjonalnych projekcji. Kiedy poznajemy kogoś online, nasz umysł zaczyna wypełniać luki. Dopisuje ton głosu do tekstu, wyobraża sposób, w jaki ktoś się śmieje, jak patrzy, jak porusza się w przestrzeni. To nieuchronne, bo nasz mózg nie znosi pustki – potrzebuje pełnego obrazu, nawet jeśli musi go sam stworzyć. I właśnie w tym procesie rodzi się złudzenie dopasowania. Nie zakochujemy się w człowieku, którego znamy, lecz w obrazie, który sami zbudowaliśmy z fragmentów.

Z psychologicznego punktu widzenia to zjawisko ma głębokie korzenie. Ludzki umysł dąży do potwierdzenia własnych przekonań – tzw. efekt potwierdzenia. Gdy więc ktoś wydaje się pasować do naszych oczekiwań, filtrujemy rzeczywistość tak, by to przekonanie utrzymać. Ignorujemy sygnały ostrzegawcze, racjonalizujemy nieścisłości, a każde podobieństwo traktujemy jako dowód na „przeznaczenie”. Aplikacje randkowe dodatkowo wzmacniają ten mechanizm, podsuwając nam osoby zgodne z naszymi preferencjami – wiek, lokalizacja, zainteresowania – co tworzy wrażenie, że algorytm rozumie nas lepiej niż my sami.

Jednak dopasowanie w świecie cyfrowym to często dopasowanie powierzchniowe. Systemy analizują nasze dane, ale nie potrafią odczytać emocjonalnych niuansów. Nie wiedzą, jak reagujemy na ciszę, jak zachowujemy się w stresie, jak okazujemy czułość. Dlatego tak wiele relacji, które wydawały się idealne w sieci, rozpada się po kilku spotkaniach w realnym świecie. Poczucie „kliknięcia” online nie zawsze przekłada się na prawdziwą chemię.

Nie chodzi jednak o to, że wirtualne relacje są z definicji fałszywe. Wręcz przeciwnie – często stają się one początkiem prawdziwych historii miłosnych. Problem zaczyna się wtedy, gdy mylimy emocjonalną fantazję z realnym poznaniem drugiego człowieka. W przestrzeni cyfrowej łatwo się zakochać – bo zakochujemy się bez ryzyka. Możemy rozmawiać bez tremy, odpowiadać po namyśle, być lepszą wersją siebie. Możemy kontrolować to, co pokazujemy, i ukrywać to, co niewygodne. A to tworzy relację, która jest bardziej dziełem wyobraźni niż rzeczywistości.

Złudzenie dopasowania bywa tym silniejsze, im bardziej czujemy, że w końcu znaleźliśmy „kogoś wyjątkowego”. Zaczyna się od zwykłej wymiany zdań, potem pojawia się rytuał codziennych rozmów – „dzień dobry” o poranku, „dobranoc” przed snem. Każde słowo nabiera znaczenia, każde emoji zdaje się mieć drugie dno. Wtedy nasz mózg uruchamia proces utożsamiania emocji z osobą. Przestajemy rozróżniać, co jest prawdziwe, a co projekcją.

Z socjologicznego punktu widzenia współczesne relacje internetowe przypominają zjawisko znane z dawnych listów miłosnych, z tą różnicą, że dziś wszystko dzieje się szybciej. Kiedyś uczucia dojrzewały powoli, a listy wymagały cierpliwości. Dziś kliknięcie wystarczy, by poczuć bliskość. Ale równie szybko można ją stracić. Wystarczy, że ktoś przestanie pisać, nie odpowie, zniknie z sieci. To rodzi nie tylko lęk, ale i wzmacnia idealizację. Bo kiedy druga osoba znika, nasz umysł robi z niej mit – wypełnia ciszę fantazją.

W złudzeniu dopasowania kryje się paradoks. Z jednej strony wierzymy, że znaleźliśmy kogoś naprawdę podobnego, z drugiej – to podobieństwo często jest efektem naszych własnych pragnień. Kiedy rozmawiamy online, podświadomie testujemy, jak bardzo druga osoba potwierdza nasze przekonania o miłości, relacjach, wartościach. Gdy to się dzieje, czujemy euforię – jakbyśmy w końcu znaleźli brakujący element układanki. Ale wystarczy pierwsze spotkanie, by zrozumieć, że układanka, choć piękna w teorii, w praktyce nie zawsze się składa.

Co ciekawe, nawet gdy konfrontacja z rzeczywistością ujawnia różnice, wielu ludzi nie rezygnuje z relacji. Traktują niezgodność jako wyzwanie, próbują dopasować się do obrazu, który sami stworzyli. To psychologiczny mechanizm zwany „inwestycją emocjonalną” – im więcej czasu i emocji poświęciliśmy na budowanie relacji online, tym trudniej przyznać, że może to nie być to, czego szukaliśmy. W efekcie trwamy w czymś, co przypomina związek, ale jest bardziej uzależnieniem od wyobrażenia niż od osoby.

Nie można też pominąć roli samego ekranu w budowaniu iluzji bliskości. Wirtualny kontakt ma w sobie coś z teatru – wybieramy najlepsze kadry, najtrafniejsze słowa, budujemy napięcie. Ale tak jak aktor po spektaklu zdejmuje maskę, tak i my po zakończeniu rozmowy wracamy do codzienności. Problem w tym, że w relacjach online coraz częściej zapominamy, że to tylko scena, a nie całe życie. Aplikacje randkowe tworzą przestrzeń, w której każdy jest trochę reżyserem, trochę aktorem, trochę widzem – i w tym splątaniu ról łatwo się zgubić.

Złudzenie dopasowania ma jeszcze jedną, subtelną stronę – często nie polega na idealizacji drugiej osoby, ale na idealizacji siebie. Gdy ktoś interesujący odpowiada na nasze wiadomości, zaczynamy czuć się lepsi. Potwierdza się nasze poczucie atrakcyjności, inteligencji, wyjątkowości. I w tym sensie relacje online potrafią uzależniać. Każde dopasowanie, każde powiadomienie z aplikacji randkowej działa jak mała dawka dopaminy – neurochemicznej nagrody, która wzmaga potrzebę kolejnego kontaktu.

Niektórzy psycholodzy porównują ten proces do emocjonalnego hazardu. Wchodzimy do gry z nadzieją, że tym razem trafimy na „tego właściwego”. Gdy coś nie wychodzi, szybko przesuwamy palcem, szukając następnej osoby. Ale gdy już znajdziemy kogoś, kto wzbudzi emocje, wpadamy w pułapkę własnych oczekiwań. Wtedy ekran przestaje być narzędziem komunikacji – staje się lustrem naszych pragnień.

W efekcie współczesne randkowanie coraz częściej przypomina balansowanie między fantazją a rzeczywistością. Z jednej strony pragniemy autentyczności, z drugiej – uciekamy w wygodną iluzję. I choć złudzenie dopasowania może być źródłem ekscytacji, to właśnie ono najczęściej prowadzi do rozczarowania. Bo im piękniejszy obraz stworzymy, tym trudniej zaakceptować, że za nim kryje się zwykły człowiek – z wadami, emocjami i lękami.

A jednak to właśnie w tym niedoskonałym człowieczeństwie tkwi prawdziwa magia relacji. Problem w tym, że ekran – choć daje kontakt – potrafi też skutecznie go zniekształcić. To, co widzimy, to nie zawsze prawda, a to, co czujemy, nie zawsze ma fundament w rzeczywistości. Dopóki nie nauczymy się tego rozróżniać, dopóty złudzenie dopasowania będzie kształtować nasze serca.

Druga część tej opowieści o miłości cyfrowej zaczyna się tam, gdzie kończy się faza iluzji. Kiedy ekran wygasa, a rozmowy przenoszą się z okien czatu do realnego świata, zderzenie wyobrażenia z rzeczywistością staje się nieuniknione. W epoce, w której emocje filtruje algorytm, a pierwsze wrażenie kształtują piksele, rozczarowanie ma zupełnie nową formę – subtelną, ale głęboką, bo uderzającą w nasze własne mechanizmy tworzenia marzeń.

W pierwszej części pisałem o tym, jak aplikacje randkowe uczą nas budować obraz drugiego człowieka w sposób zautomatyzowany – na podstawie kilku zdjęć, opisu i szybkiego wrażenia. Teraz przyjrzyjmy się temu, co dzieje się dalej – gdy nasze fantazje zaczynają żyć własnym życiem i jak to wpływa na prawdziwe spotkania.

Ekran jako lustro naszych pragnień

Niektórzy psychologowie twierdzą, że podczas korzystania z aplikacji randkowej nie tyle poznajemy innych, co samych siebie – tyle że w krzywym zwierciadle. Przewijając profile, reagujemy emocjonalnie nie tyle na realne osoby, co na ich reprezentacje, które wywołują w nas konkretne wspomnienia, marzenia i tęsknoty.

Kiedy patrzysz na zdjęcie uśmiechniętej kobiety na tle morza, nie widzisz jej – widzisz wspomnienie swojego własnego urlopu, marzenie o wolności, o kimś, kto mógłby wnieść w twoje życie spokój i ciepło. Algorytm nie musi znać twojej przeszłości, żeby zbudować dopasowanie – wystarczy, że dostarczy ci bodziec, który rozbudzi wyobraźnię. W ten sposób powstaje iluzja: przekonanie, że ktoś zupełnie obcy jest uosobieniem twoich potrzeb.

To dlatego tak często słyszymy: „wydawał się zupełnie inny, kiedy pisaliśmy”. Ekran działa jak lustro – odbija nasze emocje, ale nie pokazuje całego obrazu.

Filtry emocji – jak komunikacja online zmienia sposób odczuwania

W tradycyjnych relacjach ton głosu, gest, spojrzenie i cisza między słowami przekazują ogrom emocji. Tymczasem na czacie te wszystkie niuanse zastępują emotikony, reakcje i skróty. Komunikacja w przestrzeni cyfrowej sprzyja tworzeniu uproszczeń.

W wiadomościach brakuje naturalnej niepewności, a tempo odpowiedzi zastępuje głębię rozmowy. Osoba, która odpisuje szybko, wydaje się bardziej zaangażowana, ta, która milczy kilka godzin – chłodna lub niezainteresowana. Ale prawda może być odwrotna. W codzienności ktoś może być ciepły, empatyczny, choć nie zawsze wirtualnie ekspresyjny.

Tymczasem my tworzymy w głowie obraz osoby, który często nie ma wiele wspólnego z rzeczywistością. Aplikacje randkowe wzmacniają ten mechanizm – z ich natury wynika, że mają podsycać nasze emocje, a nie je stabilizować. Każdy „match” jest mikrodawką dopaminy, a każda odpowiedź – potwierdzeniem własnej wartości. Z czasem zaczynamy więc reagować bardziej na emocje, które aplikacja w nas wywołuje, niż na człowieka po drugiej stronie.

Przekleństwo wyobraźni – kiedy idealizujemy nieznajomych

Idealizacja to stara jak świat pułapka ludzkiego umysłu. W świecie online stała się jednak zjawiskiem masowym. Gdy rozmowa toczy się tylko na poziomie tekstu, tworzymy w głowie brakujące elementy – dopowiadamy ton głosu, styl bycia, sposób uśmiechania się. Każdy emotikon może stać się początkiem fantazji, a każde zdanie – potwierdzeniem naszych oczekiwań.

Tym bardziej że wirtualny kontakt pozwala na selektywną prezentację siebie. Pokazujemy to, co chcemy, żeby inni widzieli. Ukrywamy resztę. To niekoniecznie kłamstwo – raczej wybiórczość, która z czasem buduje zafałszowany obraz.

Zdarza się, że po kilku tygodniach intensywnego czatu jesteśmy już emocjonalnie zaangażowani w kogoś, kogo nigdy nie spotkaliśmy. To rodzaj więzi z wyobrażeniem. Kiedy potem przychodzi do pierwszego spotkania, zderzenie bywa bolesne. Ciało, ton głosu, sposób poruszania się – wszystko to tworzy nową jakość, często zupełnie inną od tej, którą projektowaliśmy.

Spotkanie z rzeczywistością

Pierwsze spotkanie po długiej znajomości online bywa jak test prawdy. Wiele osób doświadcza w tym momencie pewnego rodzaju dysonansu poznawczego – to, co czuły wcześniej, nagle nie współgra z tym, co widzą i słyszą. Czasami to drobiazgi – ktoś mówi zbyt szybko, ma inny zapach, gestykuluje nerwowo. Innym razem cała energia relacji znika w sekundę, choć wcześniej rozmowy płynęły z lekkością.

To moment, w którym złudzenie dopasowania rozpada się jak bańka. Ale nie dlatego, że druga osoba nas oszukała. Raczej dlatego, że zbyt mocno zaufaliśmy własnym projekcjom.

W tej chwili wiele osób rezygnuje – usuwa kontakt, wraca do przewijania, szukając „lepszego dopasowania”. Tymczasem to właśnie wtedy mogłoby się zacząć coś prawdziwego – gdy pozwolilibyśmy sobie zobaczyć człowieka, nie tylko obraz, który wcześniej stworzyliśmy.

Algorytm a odpowiedzialność emocjonalna

Trzeba przyznać, że współczesne aplikacje randkowe nie są neutralne. Ich celem jest utrzymanie użytkownika jak najdłużej, a więc niekoniecznie doprowadzenie do trwałego związku. Mechanizmy dopasowania opierają się na podobieństwie zainteresowań, wspólnych słowach kluczowych, czasie aktywności – ale nie potrafią przewidzieć, jak ktoś pachnie, jak reaguje na ciszę, jak się śmieje.

To, co algorytm określa jako „dopasowanie 92%”, w rzeczywistości może okazać się emocjonalną przepaścią. Ale paradoks polega na tym, że ufamy liczbom bardziej niż własnym przeczuciom. Sztuczna inteligencja zyskała rolę pośrednika między ludźmi, a my – w imię wygody – oddaliśmy jej część kontroli nad naszymi emocjami.

Nie oznacza to, że aplikacje randkowe są złe. To narzędzie – skuteczne, jeśli korzystamy z niego z refleksją. Ale wymaga świadomości: dopasowanie algorytmiczne to tylko początek, a nie dowód istnienia chemii.

Sztuka rozczarowania

Rozczarowanie w relacjach online nie jest końcem – bywa początkiem dojrzalszego podejścia do miłości. Uczy nas, że emocjonalna inwestycja wymaga czasu, spotkań, ciszy, spojrzeń, wspólnego przeżywania zwyczajnych chwil. To właśnie one weryfikują dopasowanie, a nie wspólne lajki czy długie rozmowy o życiu.

Każdy, kto korzystał z aplikacji randkowej dłużej niż kilka tygodni, zna ten moment: ekscytacja nowym kontaktem, później oczekiwanie, a potem subtelne uczucie zawodu. To naturalny rytm relacji w świecie, w którym poznawanie ludzi przeniosło się do sieci. Ale zrozumienie tego mechanizmu pozwala przejść przez niego mądrzej – bez cynizmu, ale z większą samoświadomością.

Bo prawdziwa miłość nie rodzi się w ekranie, choć może tam się zacząć.

Świadome randkowanie w świecie iluzji

Warto więc podejść do randkowania online z intencją, nie tylko z ciekawością. Nie chodzi o to, by podchodzić do każdej rozmowy z dystansem, lecz by rozumieć, jak działa nasz umysł. Kiedy czujesz, że zbyt szybko tworzysz w głowie obraz kogoś, kogo jeszcze nie poznałeś – zatrzymaj się. Zapytaj siebie, czy to, co czujesz, wynika z realnego kontaktu, czy z projekcji.

Równie ważne jest to, by nie oczekiwać, że ktoś będzie dokładnie taki, jak wirtualny wizerunek. To normalne, że w rzeczywistości pojawią się różnice – one nie przekreślają relacji, lecz mogą ją pogłębić, jeśli damy im szansę.

Największym błędem współczesnego randkowania jest przekonanie, że można „dobrać” sobie człowieka tak, jak dopasowuje się aplikację do telefonu. Relacje są nieprzewidywalne, a ich siła tkwi w niedoskonałości.

Epilog: powrót do rzeczywistości

Ekran nauczył nas nowych form komunikacji, ale też nowych form tęsknoty. Przewijając profile, szukamy kogoś, kto przypomni nam o tym, że wciąż potrafimy kochać. I choć złudzenie dopasowania jest częścią tej drogi, to właśnie zderzenie z prawdą – spotkanie, które nie jest takie, jak się spodziewaliśmy – uczy nas najwięcej.

Nie musimy przestawać korzystać z aplikacji randkowych. Musimy tylko nauczyć się widzieć w nich narzędzie, a nie lustro własnych pragnień. Bo dopiero gdy ekran przestaje być filtrem, a staje się tylko punktem startowym, miłość może wydarzyć się naprawdę – w świecie, który pachnie, oddycha i patrzy nam w oczy.

Choć portale randkowe dostępne są w Polsce od kilkunastu już lat to wciąż wiele osób nie wierzy w ich skuteczność i boi się spróbować poznać w ten sposób miłość.


Jak działają portale randkowe?
W Internecie mamy do wyboru, co najmniej kilkadziesiąt różnych portali randkowych. Część z nich jest płatna a z pozostałych można korzystać zupełnie darmowo. Jedne kierowane są do wszystkich osób bez wyjątku, szukających drugiej połowy a inne dedykowane są określonym grupom. Można, więc znaleźć portale randkowe dla seniorów, rolników, katolików, samotnych rodziców a także portale dla osób, które szukają jedynie krótkich znajomości. W tak dużym wyborze każdy może znaleźć coś dla siebie. Z całą pewnością jednak warto korzystać z tych portali, gdzie randki online są dobrze zabezpieczone. Oznacza to, że nikt postronny, bez logowania z poziomu wyszukiwarki graficznej nie zobaczy treści, jakie tam prezentujemy. Korzystanie z portali randkowych jest proste i przebiega podobnie. Najpierw trzeba się zarejestrować a następnie stworzyć swój profil. Warto poświęcić nieco czasu na tworzenie profilu, bo dzięki temu zwiększamy swoje szanse na poznanie kogoś ciekawego. W profilu dobrze jest zamieścić, chociaż jedno swoje zdjęcie, bo jak pokazują badania takie profile są chętniej odwiedzane. Należy też wypełnić kilka informacji o sobie takich jak wiek, miejsce zamieszkania czy zainteresowania. Jeśli ktoś chce może napisać o sobie coś więcej, na przykład określić preferencje, co do przyszłego partnera.


Jak korzystać z portalu?
Głównym narzędziem na portalu randkowym jest wyszukiwarka. Dzięki niej możemy zawęzić listę kandydatów do osób, które nam najbardziej odpowiadają. Przykładowo młoda dziewczyna szukająca kandydata na męża może zaznaczyć lokalizację Warszawa, wiek 25-30 lat i stan cywilny kawaler. Gdy już mamy grupę osób spełniających kryteria możemy nawiązywać znajomości. Kontakt może przebiegać na różnych płaszczyznach. Można pisać wiadomości tekstowe w sieci, wysyłać SMS-y albo rozmawiać przez telefon. Gdy komunikacja przebiega obiecująco strony zwykle umawiają się na spotkanie na mieście. Różne bywają finały takich randek, dość często są one jednorazowe, bo nie każdemu udaje się szybko poznać tę wymarzoną osobę. Warto jednak próbować, bo z doświadczenia znajomych widać, że dzięki randkom online powstało wiele dobrych i szczęśliwych związków.

Miłość, miłość, miłość – ile się o niej słyszy w XXI wieku? Ludzkość zaczyna być wylewna, nadużywa słów „kocham cię”, obiecuje wiele swojej ukochanej, ukochanemu a połowy nawet nie dotrzymuje. Skupmy się na jednym… Miłość między, tradycyjnie, kobietą a mężczyzną. O czym słyszymy? Czternastolatki tracą cnotę ze swoimi piętnastoletnimi „mężczyznami”, bo przecież miłość fizyczna to wszytsko. Niedojrzali nastolatkowie decydują się na seks, choć nie wiedzą, jakie pociąga to za sobą konsekwencje. Byle wcześniej, byle iść do przodu, byle nie być ostatnim z klasy, świętobliwym… Młodzi nie chcą nawiązywać więzi psychicznej, bo i po co wiązać się z kimś? Przecież utrata, która jest możliwa w każdym momencie, boli. A należy korzystać z życia, chwytać dzień, carpe diem i tak dalej. Czy na pewno? Zmiana w rozumieniu pojęcia "miłości" Dziś słowo "miłość" ludzkość utożsamia przede wszystkim z miłością fizyczną, w najlepszym wypadku - z uczuciem między zakochanymi. A przecież "miłość" oznacza chęć czynienia dobra względem drugiej osoby. Czy pragnąc, by ktoś mi się oddał, chcę dobra dla partnera, partnerki czy dla siebie samego? Robić świadomie

W polskich szkołach prowadzone są, owszem, lekcje wychowania do życia w rodzinie. Jednak jakie jest to wychowanie? Uczeń, jeśli tylko poprosi rodziców, może wypisać się z uczęszczania na zajęcia, a jeśli nawet chodzi na nie – nie podlega to nawet ocenie. Zajęcia prowadzi przeważnie nauczyciel od języka polskiego lub historii przykładowo, choć w jaki sposób mają oni przekazać informacje, zainteresować, pobudzić do myślenia? Najłatwiejszym sposobem, zamiast rozmowy, jest puszczenie filmu lub dyktowanie długich notatek – albo wygłoszenie niekończącego się monologu. Czy nie lepszą opcją byłoby prowadzenie wychowania do życia przez osobę obeznaną w temacie, czyli seksuologa lub psychologa? Nie, pewnie za duże koszta lub coś w ten deseń… Wyginęła czy jednak nie?

Pojęcie „cnoty”, kiedyś o zabarwieniu bardzo pozytywnym, teraz zaczyna zabarwienie to zmieniać. Wyśmiewane są dziewice, choć i to określenie nie jest dziś dobrze sprecyzowane, mocno, bardzo mocno ponaciągane. Jakby to obecność błony dziewiczej świadczyła o cnocie! Niestety, żyjemy w czasach, gdy wartości - kiedyś ogólnie uważane za dobre, szlachetne – wymierają. „Masz szesnaście lat i nadal tego nie robiłaś, robiłeś? Nie żyjemy w prehistorii!”. Chęć wzbudzenia podziwu Aktualnie nastolatki są tak zakompleksione, że za wszelką cenę chcą być podziwiane, szanowane przez rówieśników. Potrzeba bycia podziwianym istnieje od zawsze, taka już natura ludzka. Ale liczenie się ze zdaniem społeczeństwa, z opinią stało się swego rodzaju obsesją. Dążą do tego, by ich respektowano. Nastolatkowie myślą, że wzbudzą podziw w swoim gronie, chwaląc się, ile to już lasek wyrwali, z iloma chłopakami się przespali. Warunki odpowiednie Koleżanka, obeznana w temacie, zachęca: „to już czas, nie ma na co czekać”. Chłopak – nalega. Co robić, co robić? Spożyć alkohol dla dodania odwagi, przecież to najlepszy sposób, tak będzie najłatwiej. Im więcej alkoholu, tym mniej myślenia, łatwiej o złamanie zasad, którymi się kierowało. A później zdziwienie – „ja jestem w ciąży? Jakim cudem?”

Mówi się, że w XXI wiek to czasy kryzysu małżeństwa. Czy sposób się temu dziwić? Mężczyzna zwyczajnie nie uszanuje – choć nie sprawdza się to w stu na sto przypadków, zawsze są wyjątki – kobiety, która zdecydowała się na bliskość przy pierwszym spotkaniu. Kobiety, pozwólnie przejąć inicjatywę rycerzom, pozwólcie im się powysilać. Faceci we krwi mają zdobywanie, od początku nie mogą mieć zbyt wygodnie, bo później z manipulowaniem nimi będzie bardzo trudno. Pozytywne zmiany? Może jednak dokonują się powoli zmiany? Coraz głośniej słychać o organizacjach typu „Ruch Czystych Serc” i coraz mniej osób – a przynajmniej nie publicznie – je wyśmiewa. Cnoty się nie odzyska, dlatego czy nie lepiej zastanowić się, zanim podejmie się nieodwracalną – a jakże ważną – decyzję? Jeżeli już decyzja – taka czy inna – zostanie podjęta, po co mówić całemu światu o swoim życiu intymnym? Czy to, co intymne, nie lepiej zachować tylko dla siebie i osoby najbliższej?