Wiele osób poszukujących partnera, często zadaje sobie umieszczone w tytule pytanie. Niektórzy nie wierzą, że na portalu randkowym, mogą poznać kogoś z kim spędzą resztę życia. To przeświadczenie jest o tyle krzywdzące, że odbierają sobie przez to wspaniałą szansę na nowe, ciekawe znajomości. Istnieje wiele mitów, które przedstawiają ten sposób szukania partnera w wyjątkowo niekorzystnym i przekłamanym świetle. Najpopularniejsze fałszywe przekonania dotyczące portali randkowych, odnoszą się do niebezpieczeństw związanych z korzystaniem z takich serwisów, a prawdą jest, że system weryfikacji zgłoszeń skutecznie eliminuje niewiarygodne profile. Trzeba pamiętać, że znaczna większość osób korzystających z portali randkowych to ludzie, którym zależy na stworzeniu i utrzymaniu dobrych relacji z nowo poznanymi partnerami, a więc publikowane przez nich informacje muszą mieć pokrycie w rzeczywistości.

Nie da się ukryć, że stajemy się, coraz bardziej zabiegani. Praca, zdobywanie dodatkowych kwalifikacji, rozwijanie swoich pasji, to wszystko sprawia, że coraz mniej mamy czasu na zawieranie nowych znajomości. Nie wszyscy lubią być swatani przez znajomych, czy chodzić na randki w ciemno, które kończą się rozczarowaniami. Coraz częściej podróżujemy, przenosimy się do nowych miast. Po przeprowadzce do obcego miasta, ciężko jest się odnaleźć w nieznanym miejscu i poznać kogoś, kto stanie się nam naprawdę bliski.

Dlatego też, portale randkowe są idealnym rozwiązaniem dla każdego. Możemy dokonać wyboru na podstawie tego, co liczy się dla nas najbardziej. Bez względu na to, czy ważny jest dla nas wygląd fizyczny, wspólne zainteresowania czy też podobne osobowości, portale randkowe pozwalają na dokładne zapoznanie się z tymi cechami oraz wytypowaniu na tej podstawie osób, które chcielibyśmy bliżej poznać. Dzięki długim rozmowom prowadzonym przez Internet, możemy nabrać pewności, że to właśnie z tą osobą chcemy spotkać się w rzeczywistości. To najlepszy sposób na poznanie osób spoza kręgu naszych znajomych.

Statystyki mówią same za siebie, każdego dnia nowe osoby, które rozpoczęły swoją znajomość na portalu randkowym, łączą się w stały związek. Niedowiarki, powinny rozejrzeć się w swoim otoczeniu. Przecież każdy z nas zna parę, która poznała się na portalu randkowym, a to najlepszy dowód na to, że tego typu serwisy internetowe są skuteczne! Pewne jest, że gdzieś tam, istnieje osoba idealnie do nas pasująca, a najłatwiej będzie ją odnaleźć właśnie za pomocą portalu randkowego.

Internetowe Randki podbiły serca polaków - dosłownie i w przenośni. Z randek internetowych korzysta ogromna liczb singli w Polsce. Każdego dnia tysiące osób umawia się w ten sposób na spotkania i tysiące zawiera również związki małżeńskie, które zainicjowane zostały właśnie spotkaniem przez internet. Dlaczego więc z nich nie korzystać? Duża liczba osób w pewien sposób wstydzi się umieszczać swoje zdjęcia na randkach w obawie, że znajomi ich zobaczą i będzie to znaczyć, że nie mogą znaleźć sobie nikogo w tzw. "realu". Czy jednak warto przejmować się czyimś zdaniem? Oczywiście, że nie! Życie jest tylko jedno, trzeba korzystać z niego ile się da. Obecnie w zasadzie każdy ma dostęp do internetu. Internauci to już nie specyficzna grupa osób - to po prostu My, Wy i Oni. Zachęcamy do rejestracji na Naszym serwisie i umawianie się na randki z fascynującymi osobami. Jeśli nie znajdziecie tutaj swojej drugiej połówki, to z pewnością poznacie nowe osoby, zdobędziecie nowe doświadczenia - a to również ważne. Przecież im więcej osób znasz, tym większa szansa na odnalezienie tej właściwej osoby.

Nazywane inaczej w psychologii “wysokoreaktywnymi”, nie mają lekkiego życia. Od najmłodszych lat podatne na krytykę, zwłaszcza niesprawiedliwą i ze strony osób najbliższych, szczególnie autorytetów, jak rodzice, nauczyciele, katecheci. Osoby wysokowrażliwe są w społeczeństwie cenione za niektóre cechy charakteru, jak prostolinijność, brak skłonności do nieuczciwości, chęć niesienia pomocy innym, pracowitość i zgodne usposobienie. Zajmują raczej stanowiska w typowo kobiecych zawodach, w których coraz więcej jest dziś mężczyzn: bywają psychologami, terapeutami, pracownikami socjalnymi, choć tutaj muszą jednocześnie wykazać się odpornością, której mają na starcie mniej niż reszta populacji. Nadwrażliwcy, bo tak ich niesłusznie negatywnie nazywano, to tacy trochę poeci, sporo wśród nich artystów, romantycy, uczuciowcy, przedkładający świat wnętrza nad zewnętrzny, wspólny świat zainteresowań ludzi, z którymi żyją. W epoce romantyzmu tworzyli kulturę autentyzmu, szczerości uczuć, bywali traktowani niesprawiedliwie za swoją sublimację duchową, uczucia wyższe, altruizm, niekiedy posunięty aż do granic normalności psychologicznej. Często bywali działaczami społecznymi, dla których liczył się bardziej człowiek w potrzebie, niż oni sami czy rodzina, z której pochodzili. Nie sposób dla nich przejść było obok widomej krzywdy ludzkiej. Nigdy nie realizowali siebie wbrew moralności, a sumienie u nich bywa wyjątkowo wrażliwe. Stale rozmyślając nad sensem istnienia, wahają się przed podjęciem decyzji, nawet w prostych sprawach, bacząc, czy nie czynią czegoś złego, niestosownego czy nieprzyzwoitego. Zwracają uwagę na opinię otoczenia, nie są samodzielni w samoocenie, która zależy nie tylko od obiektywnej wartości tego, co robią, ale przede wszystkim zgodności z etosem, etyką, wartościami, które uznają za najważniejsze. Nie muszą to być dodajmy wartości ogólnie uznawane w danej epoce w narodzie - często zmuszeni są jako non-konformiści “płynąć pod prąd”, stawiać bierny opór, nie są bowiem oportunistami, którzy by zmieniali poglądy stosownie do wskaźników polityki bieżącej. W tym sensie wierni temu, co wynieśli z domu, szkoły, studiów, Kościoła, nie mają łatwo. Raczej są postrzegani niekiedy jako “sztywni”, nie łapią bowiem każdej okazji, by zarobić, nie chcą pchać się w życiu na pierwsze miejsca i przepychać łokciami w drodze do celu.



Potrafią cierpliwie czekać, na przykład na właściwego partnera, a kiedy ten się nie zjawi, raczej wybierają samotność albo niemodną dziś drogę w stanie duchownym niż wiązanie się z pierwszą lepszą osobą. Są ostrożne w relacjach, które postrzegają nie jako krótkoterminowe lokaty, ale projekty na całe życie, długoletnie przyjaźnie w tej grupie są na porządku dziennym. Niemniej bywają w nich ukryte pokłady nieprzepracowanych emocji, pretensji i żalów, poczucia krzywdy, które maskują ciągłym dobrym samopoczuciem, nieśmiałym humorem i nastawieniem bardziej na słuchanie niż wyrażanie siebie i swoich poglądów. Nie prowokują nigdy kłótni, w których chcieliby postawić na swoim, za wszelką cenę “zniszczyć” przeciwnika, bowiem są zdania, że z każdym prawie da się dojść do porozumienia. Pośród wrażliwości bardzo ważne miejsce zajmuje obok wspomnianej sztuki także cały świat natury, roślin i zwierząt, którymi lubią się otaczać, gdy czują samotność, pustkę czy chcą wypocząć od zbyt zawiłych relacji. Wrażliwość dotyczy także sfery duchowej, stąd często spędzają czas na rozmyślaniach, częściej można ich spotkać w kościele, nawet w środku na samotnej modlitwie, w pustej świątyni, bowiem cenią kontakt także z sobą i przedmiotem swej czci, o której nie lubią opowiadać wszem i wobec. Raczej skryci, otwierają się chętnie przed charakterami podobnymi sobie, tworzą zamknięte grupy w Internecie, gdzie niełatwo wniknąć intruzom, a także umawiają się w różnych kołach zainteresowań w czasie wolnym, szczególnie poświęconym sensowi życia. Nie postrzegają bowiem ludzkiej pielgrzymki w kategoriach materialistycznych, lecz egzystencjalnych, czyli nad materię i wszelkie dobra materialne przedkładają wartości duchowe, moralne, społeczne i zaangażowanie w budowę lepszej przyszłości.



Bardzo często ich życie przypomina walkę, taką najszlachetniejszą, bo ze swoimi wadami, słabościami i niekiedy zbyt surowo sobie wypominanymi przewinieniami, a nie z otoczeniem. Bardzo często życie traktują w kategoriach szansy, zadania, daru bądź misji, której brakuje przeciętnym zjadaczom chleba. Nie zgadzając się na przeciętność, zwykle nie ‘robią interesów’, nie byliby dobrymi maklerami giełdowymi, bankowcami ani inwestorami. Nie chcą życia rozumianego po mieszczańsku jako “oby do wiosny”, “jakoś-to-będzie”, więc gdy trzeba przejmują inicjatywę, biorą sprawy w swoje ręce, proponują innowacyjne, nietypowe rozwiązania problemów społecznych czy choćby zawodowych. Do wysokowrażliwych należało bardzo wielu znanych Polaków, np. Szopen, Słowacki, Wyspiański i wielu znanych z podręczników historii osobistości, które walczyły o lepsze jutro nie tylko dla siebie, ale dla kraju. To, że mają tę cechę przeszkadza bowiem bardziej w ich prywatnym świecie, ale jest bardzo korzystne dla społeczeństwa. Przykładem mogą być też Korczak, który został z podopiecznymi dziećmi do tragicznego końca w obozie hitlerowskim w czasie wojny, a także Maksymilian Kolbe, który oddał życie, ratując obcego człowieka czy wcześniej brat Albert Chmielowski, który tak był wrażliwy na los wyzyskiwanych biedaków ówczesnego kapitalizmu, że zrezygnował świadomie i dobrowolnie z dobrze zapowiadającej się kariery artystycznej (był świetnym malarzem), by stać się jednym z anonimowych nędzarzy, jacy żyli w Galicji w II poł. XIX wieku. Rok 2017 upływa właśnie pod patronatem brata Alberta, którego hasłem przewodnim życia stały się słowa: “Bądź dobry jak chleb”.



Nade wszystko należy pamiętać, że wysoka wrażliwość, a nawet nadwrażliwość, nie są czymś złym, patologicznym, co należałoby poddawać terapii. Przeciwnie - próby takiego “leczenia” zazwyczaj nic nie dają, a mogą wpoić przekonanie, że “coś jest ze mną nie tak, jestem nienormalny”, a to bardzo duże i szkodliwe społecznie nieporozumienie. Akceptując osoby, które są pełne rozterek, wahań i pytań o charakterze moralnym, czynimy świat lepszym, bo ukryte pokłady kreatywności w nich są wprost trudne do przecenienia.