Przyjaźń sprawdzona miłość

Współczesny człowieka coraz częściej zabiega o uznanie i poklask innych osób. Czyni to już nie tylko w świecie realnym ale również tym wirtualnym. Sytuacja, w której coś tworzy, uzmysławia mu jak wiele ma przyjaciół, zamieszcza rzeczy na facebooku i czeka aż otrzyma like w jak największej ilości. Sprawia to czasami, że zapomina spotykać się z tymi przyjaciółmi, których ma na co dzień, obok siebie. W końcu powiedział już całemu światu, że coś zrobił. Uznał więc, że i przyjaciele mieszkający najbliżej już o tym wiedzą. Bywa jednak, że ci przyjaciele, którzy są obok, wolą usłyszeć nowiny od nas w cztery oczy niż wierzyć w to co pisze się w świecie wirtualnym.
Vera amicitia to właśnie zaprzeczenie współczesnego człowieka i jego tendencji do izolacji siebie w świecie realnym, na rzecz świata wirtualnego. Vera amicitia to przyjaźń prawdziwa. Opiera się o zasady przyjaźni Achillesa i Patroklesa z "Iliady" Homera. Jest to przyjaźń, która jest w stanie oddać życie za drugiego człowieka, którego obejmuje się ramionami przyjaźni vera amicitia.
Jest to przyjaźń idealna, nie mająca żadnej skazy, będąca przyjaźnią dość rzadko spotykaną w życiu. Przyjaźń, której szuka się ze świecą, bo jest tak rzadka i głęboko ukryta. Vera amicitia to przyjaźń bezgraniczna, nie oczekująca niczego w zamian, taka która opiekuje się sobą nawzajem bez konieczności mówienia o potrzebach. Przyjaźń, która widzi, rozumie i zaspokaja, bez chęci otrzymania wdzięczności.
Trudno jest uwierzyć, że taka przyjaźń istnieje nadal. Zwłaszcza w obliczu zwiększonej dostępności do wiedzy umożliwiającej manipulacje innymi ludźmi, czasów w których przemoc, wojna i zysk są głównymi motywami postępowania - zwłaszcza elit. Rzadkością jest możliwość spotkania osób miłujących, którzy nie chcą w zamian nic.

Zastanawiasz się, czy jesteś zakochany? W tym artykule poznasz 20 znaków, które mogą wskazywać, że jesteś zakochany.

1. Uśmiechanie się.
Kiedy jesteśmy zakochani, często jesteśmy szczęśliwi i z reguły uśmiechamy się częściej niż zwykle. Uśmiech może oznaczać coś więcej niż słowa, a jeśli dużo się uśmiechasz do tej osoby, w której się zakochałeś, możesz okazać zainteresowanie.

2. Spojrzenie.
Często zdarza się, że patrzymy dużo na osobę, którą lubimy, być może trochę z ukrycia. Szukasz jego/jej spojrzenia i chcesz, żeby ta osoba cię zauważyła.

3. Bycie w pobliżu.
Chcemy po prostu być blisko osoby, w której jesteśmy zakochani, chcemy ją lepiej poznać. Wykorzystujemy prawie każdą szansę na bycie w pobliżu.

4. Dodatkowa uwaga.
Osoba, którą kochasz, często otrzymuje od ciebie dodatkową uwagę. Dajesz komplementy i często poświęcasz tej osobie dużo uwagi, aby cię zauważyła.

5. Rozmowa z nią/nim.
Jak wspomniano wcześniej, chcemy lepiej poznać osobę, w której jesteśmy zakochani, a najlepszym sposobem na wzajemne poznanie się jest rozmowa. Kiedy jesteś zakochany, często zaczynasz rozmowę i bardzo się starasz, aby rozmowa trwała jak najdłużej. Boisz się powiedzieć coś „głupiego” i bardzo zależy ci na zrobieniu dobrego wrażenia.

6. Twoi znajomi często słyszą o osobie, w której jesteśmy zakochani.
Wielu jest zajętych tym, co myślą przyjaciele o osobie, która im się podoba. Opowiadasz im o nim/niej i o tym jacy są niesamowici.

7. Flirtowanie.
Flirtowanie to bardzo jasny sposób na pokazanie komuś, że jesteśmy w nim zakochani lub zainteresowany nimi. Dlatego, kiedy się zakochujemy, często zaczynamy flirtować.

8. Bycie twardym.
Ten punkt może dotyczyć głównie mężczyzn. To całkiem naturalne, że będziesz zgrywać twardziela w pobliżu osoby, w której się zakochałeś.

9. Umiar.
Bardzo często chcesz być zabawny. Ważne jest, abyś nie przesadzał. Nie chcesz, aby osoba, którą kochasz, była zirytowana lub zdenerwowana.

10. Denerwujesz się.
Nerwowość jest naturalną częścią zakochania się i jest to coś, o czym większość ludzi wie, najczęściej na początku zakochania. Trochę boisz się też zachowywać dziwnie lub nienormalnie.

11. Martwisz się swoim wyglądem.
Często zdarza się, że bardziej interesujesz się wyglądem, gdy jesteś zakochany. Jednak ważne jest, abyś był sobą, a nie przerobioną osobą.

12. Kontakt fizyczny.
Kiedy jesteś zakochany, naturalne jest, że szukasz kontaktu fizycznego i chcesz być blisko tego, którego kochasz. Może to być wszystko od uścisku do klepnięcia po ramieniu.

13. Radość.
Czujesz radość i stajesz się szczęśliwy, kiedy widzisz osobę, którą lubisz. Często to, co robi, sprawia, że jesteś szczęśliwy.

14. Media społecznościowe.
Pasjonujesz się tym, co lubi, zarówno w „rzeczywistości”, jak i w mediach społecznościowych. Często sprawdzasz, czy opublikowali nowe zdjęcie lub wysłali wiadomość na czacie.

15. Zawsze czekasz na odpowiedź.
Po wysłaniu do niego wiadomości czekasz na odpowiedź i czujesz, że serce bije trochę szybciej, gdy zobaczysz, że otrzymałeś odpowiedź.

16. Motyle w brzuchu.
Zakochanie się wpływa na nas zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Kiedy jesteś zakochany, możesz odczuwać mrowienie w żołądku i pocenie się w dłoniach, gdy jesteś blisko osoby, którą lubisz lub kiedy myślisz o niej.

17. Wspólne zainteresowania.
Chcesz, abyście mieli wspólne zainteresowania, coś, do czego oboje możecie się odnosić i miejsce, w których możecie się spotkać. Dlatego próbujesz znaleźć coś wspólnego lub próbujesz to stworzyć.

18. Śmiech.
Kiedy on / ona próbuje być śmieszny, śmiejesz się. Naprawdę myślisz, że on / ona jest zabawny przez cały czas.

19. Zazdrość.
Zazdrość jest naturalna, gdy widzisz osobę, którą lubisz z innymi, nawet jeśli nie są oni dla ciebie zagrożeniem.

20. Przejmujesz inicjatywę
Jesteś pewien, że jesteś zakochany i myślisz, że on / ona cię lubi, więc może przejmiesz inicjatywę i poznacie się bliżej?

Ludzie są różni, to prawda, nawet jeśli jesteś zakochany. Zatem sposób, w jaki się zachowujesz, gdy jesteś zakochany, a znaki, które mogą na to wskazywać, różnią się znacznie w zależności od osoby. Tak czy inaczej, najważniejsze jest to, żebyś był sobą!

Nazywane inaczej w psychologii “wysokoreaktywnymi”, nie mają lekkiego życia. Od najmłodszych lat podatne na krytykę, zwłaszcza niesprawiedliwą i ze strony osób najbliższych, szczególnie autorytetów, jak rodzice, nauczyciele, katecheci. Osoby wysokowrażliwe są w społeczeństwie cenione za niektóre cechy charakteru, jak prostolinijność, brak skłonności do nieuczciwości, chęć niesienia pomocy innym, pracowitość i zgodne usposobienie. Zajmują raczej stanowiska w typowo kobiecych zawodach, w których coraz więcej jest dziś mężczyzn: bywają psychologami, terapeutami, pracownikami socjalnymi, choć tutaj muszą jednocześnie wykazać się odpornością, której mają na starcie mniej niż reszta populacji. Nadwrażliwcy, bo tak ich niesłusznie negatywnie nazywano, to tacy trochę poeci, sporo wśród nich artystów, romantycy, uczuciowcy, przedkładający świat wnętrza nad zewnętrzny, wspólny świat zainteresowań ludzi, z którymi żyją. W epoce romantyzmu tworzyli kulturę autentyzmu, szczerości uczuć, bywali traktowani niesprawiedliwie za swoją sublimację duchową, uczucia wyższe, altruizm, niekiedy posunięty aż do granic normalności psychologicznej. Często bywali działaczami społecznymi, dla których liczył się bardziej człowiek w potrzebie, niż oni sami czy rodzina, z której pochodzili. Nie sposób dla nich przejść było obok widomej krzywdy ludzkiej. Nigdy nie realizowali siebie wbrew moralności, a sumienie u nich bywa wyjątkowo wrażliwe. Stale rozmyślając nad sensem istnienia, wahają się przed podjęciem decyzji, nawet w prostych sprawach, bacząc, czy nie czynią czegoś złego, niestosownego czy nieprzyzwoitego. Zwracają uwagę na opinię otoczenia, nie są samodzielni w samoocenie, która zależy nie tylko od obiektywnej wartości tego, co robią, ale przede wszystkim zgodności z etosem, etyką, wartościami, które uznają za najważniejsze. Nie muszą to być dodajmy wartości ogólnie uznawane w danej epoce w narodzie - często zmuszeni są jako non-konformiści “płynąć pod prąd”, stawiać bierny opór, nie są bowiem oportunistami, którzy by zmieniali poglądy stosownie do wskaźników polityki bieżącej. W tym sensie wierni temu, co wynieśli z domu, szkoły, studiów, Kościoła, nie mają łatwo. Raczej są postrzegani niekiedy jako “sztywni”, nie łapią bowiem każdej okazji, by zarobić, nie chcą pchać się w życiu na pierwsze miejsca i przepychać łokciami w drodze do celu.



Potrafią cierpliwie czekać, na przykład na właściwego partnera, a kiedy ten się nie zjawi, raczej wybierają samotność albo niemodną dziś drogę w stanie duchownym niż wiązanie się z pierwszą lepszą osobą. Są ostrożne w relacjach, które postrzegają nie jako krótkoterminowe lokaty, ale projekty na całe życie, długoletnie przyjaźnie w tej grupie są na porządku dziennym. Niemniej bywają w nich ukryte pokłady nieprzepracowanych emocji, pretensji i żalów, poczucia krzywdy, które maskują ciągłym dobrym samopoczuciem, nieśmiałym humorem i nastawieniem bardziej na słuchanie niż wyrażanie siebie i swoich poglądów. Nie prowokują nigdy kłótni, w których chcieliby postawić na swoim, za wszelką cenę “zniszczyć” przeciwnika, bowiem są zdania, że z każdym prawie da się dojść do porozumienia. Pośród wrażliwości bardzo ważne miejsce zajmuje obok wspomnianej sztuki także cały świat natury, roślin i zwierząt, którymi lubią się otaczać, gdy czują samotność, pustkę czy chcą wypocząć od zbyt zawiłych relacji. Wrażliwość dotyczy także sfery duchowej, stąd często spędzają czas na rozmyślaniach, częściej można ich spotkać w kościele, nawet w środku na samotnej modlitwie, w pustej świątyni, bowiem cenią kontakt także z sobą i przedmiotem swej czci, o której nie lubią opowiadać wszem i wobec. Raczej skryci, otwierają się chętnie przed charakterami podobnymi sobie, tworzą zamknięte grupy w Internecie, gdzie niełatwo wniknąć intruzom, a także umawiają się w różnych kołach zainteresowań w czasie wolnym, szczególnie poświęconym sensowi życia. Nie postrzegają bowiem ludzkiej pielgrzymki w kategoriach materialistycznych, lecz egzystencjalnych, czyli nad materię i wszelkie dobra materialne przedkładają wartości duchowe, moralne, społeczne i zaangażowanie w budowę lepszej przyszłości.



Bardzo często ich życie przypomina walkę, taką najszlachetniejszą, bo ze swoimi wadami, słabościami i niekiedy zbyt surowo sobie wypominanymi przewinieniami, a nie z otoczeniem. Bardzo często życie traktują w kategoriach szansy, zadania, daru bądź misji, której brakuje przeciętnym zjadaczom chleba. Nie zgadzając się na przeciętność, zwykle nie ‘robią interesów’, nie byliby dobrymi maklerami giełdowymi, bankowcami ani inwestorami. Nie chcą życia rozumianego po mieszczańsku jako “oby do wiosny”, “jakoś-to-będzie”, więc gdy trzeba przejmują inicjatywę, biorą sprawy w swoje ręce, proponują innowacyjne, nietypowe rozwiązania problemów społecznych czy choćby zawodowych. Do wysokowrażliwych należało bardzo wielu znanych Polaków, np. Szopen, Słowacki, Wyspiański i wielu znanych z podręczników historii osobistości, które walczyły o lepsze jutro nie tylko dla siebie, ale dla kraju. To, że mają tę cechę przeszkadza bowiem bardziej w ich prywatnym świecie, ale jest bardzo korzystne dla społeczeństwa. Przykładem mogą być też Korczak, który został z podopiecznymi dziećmi do tragicznego końca w obozie hitlerowskim w czasie wojny, a także Maksymilian Kolbe, który oddał życie, ratując obcego człowieka czy wcześniej brat Albert Chmielowski, który tak był wrażliwy na los wyzyskiwanych biedaków ówczesnego kapitalizmu, że zrezygnował świadomie i dobrowolnie z dobrze zapowiadającej się kariery artystycznej (był świetnym malarzem), by stać się jednym z anonimowych nędzarzy, jacy żyli w Galicji w II poł. XIX wieku. Rok 2017 upływa właśnie pod patronatem brata Alberta, którego hasłem przewodnim życia stały się słowa: “Bądź dobry jak chleb”.



Nade wszystko należy pamiętać, że wysoka wrażliwość, a nawet nadwrażliwość, nie są czymś złym, patologicznym, co należałoby poddawać terapii. Przeciwnie - próby takiego “leczenia” zazwyczaj nic nie dają, a mogą wpoić przekonanie, że “coś jest ze mną nie tak, jestem nienormalny”, a to bardzo duże i szkodliwe społecznie nieporozumienie. Akceptując osoby, które są pełne rozterek, wahań i pytań o charakterze moralnym, czynimy świat lepszym, bo ukryte pokłady kreatywności w nich są wprost trudne do przecenienia.