Relacje damsko-męskie bywają skomplikowane. Na szczęście w wielu przypadkach historie miłosne kończą się happy endem. Jak jednak sprawić, by osoba, w której się kochamy, odwzajemniła nasze uczucie? Zakochane kobiety powinny wiedzieć, że mężczyźni nade wszystko lubią zdobywać. Jeżeli więc kobiecie zależy na tym, by obiekt jej westchnień zwrócił na nią uwagę, koniecznie musi pamiętać o tym, by mu się nie narzucać. Zbyt śmiałe kobiety, które na siłę próbują zdobyć zainteresowanie płci przeciwnej, przeważnie nie mają powodzenia. Równie ważne jest jednak to, aby nie udawać niedostępnej. Mężczyzna musi wiedzieć, że jesteśmy nim zainteresowani. Tylko wtedy będzie mógł odwzajemnić nasze uczucia.
Najlepiej jest kierować się zasadą półśrodka. Warto okazać zainteresowanie, ale jeśli spotkamy się z odmową, nie narzucajmy się. Kobiecie wypada zaprosić mężczyznę na randkę, ale jeżeli ten odmówi, nie powinna proponować mu drugi raz spotkania. Jeżeli mu na niej zależy, sam wyjdzie z inicjatywą. Jeżeli zaś widzimy, że mężczyzna, który nam się podoba również, jest nami zainteresowany i zaprasza nas na randkę, nie odmawiajmy mu tylko dlatego, by podsycić jego zainteresowanie. Niektórzy mężczyźni lubią takie wyzwania, ale większość z nich odbiera odmowę jako brak zainteresowania.

Życie towarzyskie po 40 – jak nie zamknąć się w czterech ścianach i dbać o relacje to temat, który dla wielu osób w średnim wieku staje się zaskakująco palący. Gdy mijają lata intensywnej budowy kariery i wychowywania dzieci, a kalendarz powoli przestaje pękać w szwach od szkolnych przedstawień i dodatkowych zajęć, często okazuje się, że poza pracą i domem nie zostało zbyt wiele. Stare przyjaźnie rozmyły się, bo każdy poszedł w swoją stronę, pochłonięty własnymi sprawami. Wieczory, które kiedyś wypełniały spontaniczne spotkania, teraz najchętniej spędza się na kanapie, a perspektywa wyjścia do ludzi bywa bardziej męcząca niż ekscytująca. To naturalny etap życia, ale nie musi być wyrokiem. Wręcz przeciwnie – po czterdziestce mamy szansę zbudować życie towarzyskie na zupełnie nowych, bardziej świadomych i satysfakcjonujących zasadach. Nie chodzi już o ilość znajomych na imprezach, ale o jakość więzi, o głębokie rozmowy, o wspólne pasje i wzajemne wsparcie. To czas, gdy przyjaźń przestaje być jedynie rozrywką, a staje się filarem dobrostanu psychicznego. Wyjście z domu nie jest już obowiązkiem społecznym, ale wyborem – aktem troski o siebie i inwestycją w swój emocjonalny rozwój. I choć może to wymagać więcej wysiłku niż w czasach studenckich, efekt bywa o niebo bogatszy i trwalszy.

Pierwszym krokiem do ożywienia życia towarzyskiego jest zmiana myślenia z reaktywnego na proaktywne. W młodości kontakty nawiązywały się same – na studiach, na imprezach, przez wspólnych znajomych. Po czterdziestce ten mechanizm często zanika. Czekanie, aż ktoś do nas zadzwoni lub zaprosi, może skończyć się wieczorem samotnie przed telewizorem. Dlatego tak ważne jest, byśmy sami stali się inicjatorami spotkań. To nie musi być od razu wielka impreza. Może to być po prostu wiadomość do dawnej przyjaciółki: „Hej, strasznie dawno się nie widziałyśmy, może wskoczymy w tym tygodniu na kawę?”. Albo zaproszenie kolegi z pracy nie tylko na lunch, ale na wieczorny koncert. Ten pierwszy krok bywa najtrudniejszy, bo wiąże się z ryzykiem odmowy. Warto jednak pamiętać, że większość ludzi w naszym wieku znajduje się w podobnej sytuacji – również tęsknią za kontaktem, ale brakuje im impulsu, by go nawiązać. Bycie tą osobą, która ten impuls daje, jest często darem dla obu stron. To także forma przejęcia kontroli nad własnym życiem społecznym. Zamiast biernie czekać, aż coś się wydarzy, sami stajemy się reżyserami swojej socjalizacji. To podejście dotyczy również poszukiwań nowych znajomości. Zamiast narzekać, że nie ma gdzie poznać interesujących ludzi, warto aktywnie szukać okazji – zapisać się na kurs gotowania, dołączyć do klubu książki, zacząć chodzić na spacery z lokalną grupą miłośników nordic walking. W świecie, gdzie aplikacje randkowe zdominowały poszukiwania partnerskie, warto pamiętać, że istnieje też ich społecznościowy odpowiednik – grupy i platformy łączące ludzi o podobnych zainteresowaniach, które mogą być doskonałym punktem wyjścia do nawiązania nowych, platonicznych przyjaźni.

Kolejnym kluczowym aspektem jest przełamanie poczucia, że „już za późno” na zawieranie nowych przyjaźni. To jeden z najsilniejszych psychologicznych hamulców. Wydaje nam się, że prawdziwe przyjaźnie zawiera się w młodości, a później można je tylko tracić. To nieprawda. Dojrzałe przyjaźnie mają zupełnie inny, ale często głębszy charakter. Nie opierają się na wspólnym piciu piwa do rana, ale na zrozumieniu, wsparciu w kryzysach, wymianie życiowych doświadczeń. Ludzie po czterdziestce są często bardziej autentyczni, mniej skłonni do gry i udawania. Wiedzą, kim są i czego chcą, także w relacjach. Nowa przyjaźń zawarta w tym wieku może okazać się niezwykle wartościowa, ponieważ obie strony wnoszą do niej bagaż życiowej mądrości i świadomość, jak cenny jest czas. Nie marnuje się go więc na powierzchowne relacje. Inicjując kontakt, warto być otwartym na ludzi w różnym wieku – zarówno tych w naszej grupie wiekowej, którzy rozumieją nasze specyficzne wyzwania (np. syndrom pustego gniazda, starzejących się rodziców), jak i młodszych, którzy mogą wnieść do naszego życia świeżą perspektywę i energię. Różnica pokoleniowa w przyjaźni nie musi być barierą – może być źródłem wzajemnego wzbogacenia.

Budowanie i podtrzymywanie relacji po czterdziestce wymaga wypracowania nowych strategii, które uwzględniają nasze zmienione możliwości czasowe, energetyczne i emocjonalne. Nie da się funkcjonować tak jak dwudziestolatek, ale nie oznacza to, że mamy rezygnować z życia towarzyskiego. Wymaga to jedynie większej intencjonalności i lepszego planowania.

Przede wszystkim, kluczowe staje się zarządzanie energią, a nie tylko czasem. Młodzi ludzie mogą iść na imprezę po nieprzespanej nocy i jeszcze następnego dnia funkcjonować. Po czterdziestce takie wyczyny kończą się tygodniem rekonwalescencji. Dlatego tak ważne jest, by wybierać takie formy spotkań, które nas energetyzują, a nie wyczerpują. Dla jednej osoby będzie to głośna impreza w dużym gronie, dla innej – spokojna kolacja we dwoje lub w małym gronie przyjaciół. Warto wsłuchać się w siebie i nie zmuszać się do aktywności, które są dla nas męczące tylko dlatego, że „wypada” lub że „wszyscy tak robią”. Prawdziwe, zdrowe życie towarzyskie to takie, które jest źródłem radości i odpoczynku, a nie kolejnym obowiązkiem na liście. Czasem lepiej jest odmówić udziału w wielkim przyjęciu i zamiast tego umówić się z jedną, bliską osobą na długi spacer. Jakość kontaktu jest w tym wieku o wiele ważniejsza niż ilość uczestników spotkania.

Bardzo pomocne jest także świadome planowanie życia towarzyskiego z wyprzedzeniem. Spontaniczność jest piękna, ale w zabieganym życiu dorosłego człowieka rzadko się zdarza. Jeśli nie wpiszemy spotkań z przyjaciółmi w kalendarz, istnieje duża szansa, że miesiące będą mijać, a my wciąż będziemy odkładać te spotkania „na później”. Warto ustalić sobie pewne rytuały – na przykład comiesięczne spotkanie z grupą przyjaciół, cotygodniową kawę z jedną osobą, czy regularne uczestnictwo w zajęciach, gdzie widujemy te same twarze. Takie umówienie się „na stałe” odciąża nasz umysł od ciągłego planowania i podejmowania decyzji. Staje się częścią rutyny, tak jak praca czy zakupy. Może to brzmieć mało romantycznie, ale w praktyce jest niezwykle skuteczne. Gdy spotkanie jest już w kalendarzu, traktujemy je jak każde inne ważne zobowiązanie i jest większa szansa, że do niego dojdzie. Dotyczy to również portali randkowych – zamiast bezcelowego przeglądania profili, warto wyznaczyć sobie konkretny czas w tygodniu na tę aktywność i traktować ją jako inwestycję w swoją społeczną przyszłość.

Niezwykle ważna jest również elastyczność i akceptacja dla zmieniających się dynamik przyjaźni. W życiu po czterdziestce priorytety się zmieniają. Niektórzy przyjaciele przeprowadzają się do innych miast, inni pochłonięci są opieką nad starzejącymi się rodzicami, jeszcze inni odnajdują nowe pasje. Niektóre przyjaźnie naturalnie wygasają, a na ich miejsce przychodzą nowe. To naturalny proces i nie należy go traktować jako osobistej porażki. Zamiast kurczowo trzymać się relacji, które już się wypaliły, lepiej skoncentrować energię na tych, które wciąż mają potencjał, oraz na nawiązywaniu nowych. Warto też być wyrozumiałym dla przyjaciół, którzy mają mniej czasu. Prawdziwa przyjaźń nie wymaga nieustannego kontaktu. Polega na tym, że nawet po miesiącach milczenia, gdy się spotkamy, jest tak, jakbyśmy rozstawali się wczoraj. Akceptacja dla tego, że życie dorosłe rządzi się innym rytmem, pozwala cieszyć się przyjaźniami bez poczucia winy, że nie daje się im wystarczająco dużo uwagi.

Ostatnim, choć nie mniej ważnym, wymiarem dbania o życie towarzyskie po czterdziestce jest praca nad własnym nastawieniem i przełamywaniem wewnętrznych barier. Często to nie brak okazji, ale nasze własne myśli i lęki są największą przeszkodą w wyjściu z domu i spotykaniu ludzi.

Jedną z najpowszechniejszych barier jest poczucie, że „wypadliśmy z obiegu” i nie mamy już nic ciekawego do zaoferowania. Po latach skupienia na rodzinie i karierze może się wydawać, że nasze życie jest nudne, a my sami – nieciekawi. To bardzo krzywdzące przekonanie. Doświadczenie życiowe jest niezwykle cennym kapitałem towarzyskim. Opowieści o podróżach, o wychowywaniu dzieci, o zawodowych sukcesach i porażkach, o lekcjach, jakie wynieśliśmy z życia – to wszystko jest niezwykle interesujące dla innych ludzi. Nasza wartość nie leży w tym, czy znamy najnowsze hity muzyczne, ale w tym, jakimi jesteśmy ludźmi, jak słuchamy, jak wspieramy, jakie mamy poczucie humoru. Warto też pamiętać, że większość ludzi w naszym wieku czuje podobnie. Wszyscy jesteśmy trochę niepewni, trochę zmęczeni, a jednocześnie głodni autentycznego kontaktu. Bycie sobą, ze swoimi niedoskonałościami i życiowymi historiami, jest często najskuteczniejszym sposobem na nawiązanie prawdziwej więzi.

Kolejnym wyzwaniem jest lęk przed oceną i odrzuceniem. Im jesteśmy starsi, tym bardziej wydaje nam się, że powinniśmy być „ugotowani” i pewni siebie. Obawiamy się, że powiemy coś głupiego, że nie będziemy pasować do grupy, że nasze towarzystwo nie będzie wystarczająco atrakcyjne. To ten sam lęk, który paraliżuje wiele osób na serwisach randkowych, uniemożliwiając im przejście od rozmowy do spotkania. Kluczem do przezwyciężenia tego lęku jest zmiana perspektywy. Zamiast skupiać się na sobie i na tym, jak jesteśmy postrzegani, warto skoncentrować się na drugiej osobie. Zadawać pytania, okazywać szczere zainteresowanie, słuchać. Gdy angażujemy się w drugiego człowieka, nasz własny lęk często znika. Ponadto, warto zdać sobie sprawę, że większość ludzi jest tak zajęta martwieniem się o to, jak sami są postrzegani, że nie ma czasu na ocenianie nas. Prawdziwe relacje buduje się nie przez bycie idealnym, ale przez bycie obecnym i autentycznym.

Wreszcie, kluczowe jest uznanie dbania o życie towarzyskie za priorytet, a nie dodatek. Samotność w średnim wieku jest cichą epidemią, która ma realny, destrukcyjny wpływ na zdrowie psychiczne i fizyczne. Inwestycja w relacje jest tak samo ważna jak inwestycja w zdrową dietę czy aktywność fizyczną. Wymaga wysiłku, ale jej zwrot jest bezcenny. To przyjaciele pomagają nam przetrwać kryzysy, śmiać się z absurdów życia, dzielić radościami. Są siecią bezpieczeństwa, która chroni nas przed izolacją. Dlatego warto traktować spotkania towarzyskie nie jako stratę czasu, który można by poświęcić na pracę lub obowiązki domowe, ale jako niezbędny element dbania o swój dobrostan. Czasem wystarczy mały krok – jeden telefon, jedna wiadomość, jedno zaproszenie – by uruchomić lawinę pozytywnych zmian w naszym życiu społecznym. Nie chodzi o to, by nagle stać się duszą towarzystwa, ale o to, by stworzyć wokół siebie krąg kilku bliskich, życzliwych osób, w którego towarzystwie czujemy się sobą, swobodnie i dobrze. W świecie, który często każe nam być silnymi i samowystarczalnymi, przyznanie, że potrzebujemy innych i że chcemy ich w swoim życiu, jest aktem wielkiej odwagi i mądrości.

Słodkie misie-przytulanki, wszechobecne poduszki w kształcie serca i miliony pudełek czekoladek z napisem I Love You – to znak, że w sklepach nadchodzi bum na Walentynki? Ale czy, aby na pewno Święto Zakochanych to nadal święto, czy już komercyjny kicz?


Nie da się ukryć, że żyjemy w świecie, gdzie wszystko mamy na wyciągnięcie dłoni. Dlatego już od końca stycznia jesteśmy bombardowani przez reklamodawców słodkimi, czasami aż do przesady, spotami o zakochanych, serduszkach i wszystkim tym co sprawia, że Walentynki jedni kochają, a ani nienawidzą. Bo już dawno Święto Zakochanych nie jest kojarzone z romantycznymi wierszami i pretekstem wyznania od dawna skrywanych uczuć. Dziś oglądamy prawdziwy Armagedon komercji w najgorszym wydaniu. Każdy „szanujący” się sklep około 14 lutego okleja swoje wystawy Kupidynami, sercami, a w proponowanym asortymencie znajdziemy najróżniejsze słodkości – jedyny warunek: musi być napis Kocham Cię; nie ważne w jakim języku.


Komercja, która niestety od dawna nie ma nic wspólnego z miłością, narzuca wręcz wszystkim parom obchodzenie tegoż „święta”. I niektórzy skuszeni zbliżającą się datą rezerwują na potęgę stoliki w najlepszych restauracjach, noclegi w hotelach, aby przypadkiem nie wypaść źle w oczach wybranki, bądź co gorsza - znajomych! Bo tak się składa, że we współczesnym świecie wiele rzeczy, które robimy, robimy dla znajomych, nie dla siebie. Więc co by to było, gdyby jakaś znajoma nam para dowiedziała się, że nie stanęliśmy na wysokości zadania i nie mamy planów na wieczór 14 lutego? Choć można się śmiać, wiele przecież robimy pod publiczkę w myśl „a niech widzą!”


Warto zaznaczyć, że od lat poszerza się grono antyfanów Walentynek. Owe grono chwali się, że jest to dzień jak co dzień, bez zbędnych i niepotrzebnych wydatków, z ewentualnym symbolicznym kwiatkiem. I już! Wystarczy! Komercja sprzedana nam przez Amerykę, nie dotyka wszystkich i może dzięki Bogu! Wymuszone świętowanie nie jest niczym dobrym, więc po co zawracać sobie tym głowę. Zresztą sami przeciwnicy tego święta mówią, że kocha się raz nie raz w roku, a lepsze są małe gesty na co dzień, to mimo wszystko mają trochę racji. Tylko trochę, bo przecież jest to ŚWIĘTO Zakochanych. Raz w roku pary mają czas dla siebie, podkreśla się ich związek i samą celebrację miłości. Co z tego, że trącącą kiczem?


Nie da się ukryć, że polskie społeczeństwo już dawno „kupiło” wszystko od Ameryki, także ich kiczowatość i przepych w każdym aspekcie życia. Więc czemu dziwić się, że także i my, rodacy, obracamy wszystko w formę absolutnie tandetną? A jak ktoś chce celebrować Walentynki na styl morza czerwonych serduszek i czekoladek to jego sprawa. Kto chce iść z tłumem, niech idzie. Może i dobrze, że mamy w środku zimy taką odskocznie od szarej codzienności? A kto nie chce świętować, niech chociaż da innym obchodzić Walentynki na swój sposób, prawda?