W kontekście platform do nawiązywania relacji istnieje fundamentalna i często niewygodna prawda: w procesie pierwszego, błyskawicznego wyboru, jedno dobre, autentyczne i atrakcyjne zdjęcie ma siłę rażenia większą niż najpiękniej napisany, inteligentny i pełen osobistych szczegółów opis. To stwierdzenie brzmi powierzchownie, a nawet cynicznie, jednak jego źródła sięgają głęboko w neurobiologię, psychologię ewolucyjną i sposób, w jaki ludzki mózg przetwarza informacje w warunkach cyfrowego przeciążenia. Nie oznacza to, że opis jest nieistotny – przeciwnie, jest kluczowy dla jakości relacji, która może się później rozwinąć. Jednakże, aby w ogóle dostać szansę na pokazanie tej jakości, trzeba najpierw zatrzymać na sobie uwagę i wywołać pozytywną, natychmiastową reakcję. A to w środowisku, gdzie użytkownik w ciągu sekundy przesuwa dziesiątki profili, jest zadaniem niemal wyłącznie wizualnym. Mózg człowieka jest przede wszystkim maszyną wzrokową, przystosowaną do błyskawicznej oceny na podstawie obrazu. To dziedzictwo ewolucyjne, które każe nam w ułamku sekundy oceniać potencjalne zagrożenia, sojuszników i partnerów. W świecie aplikacji randkowych proces ten zostaje zdjęty z okoliczności łagodzących i zredukowany do czystej formy: lewy suwak (odrzucenie) lub prawy suwak (zainteresowanie) podejmowany jest najczęściej zanim użytkownik w ogóle przeczyta pierwsze słowo opisu. Zdjęcie jest więc biletem wstępu, bramą, którą trzeba przekroczyć, aby w ogóle zostać zauważonym jako potencjalna osoba do rozmowy. Nawet najbardziej poruszający opis pozostanie nieczytany, jeśli zdjęcia nie wywołają tej pierwotnej, instynktownej chęci dowiedzenia się więcej. To dlatego inwestycja w dobre, różnorodne i autentyczne fotografie jest absolutnie kluczową, a często zaniedbywaną strategią. Wysiłek włożony w ich przygotowanie i selekcję zwraca się w postaci zwiększonej liczby dopasowań, co, jakkolwiek trywialnie by to nie brzmiało, daje nam po prostu większą pulę osób, z którymi możemy następnie nawiązać jakościowy kontakt na poziomie słowa. To nie jest kwestia „płytkości”, a pragmatyzmu wobec mechanizmów platformy, która sama w sobie faworyzuje bodźce wizualne.

Dlaczego tak się dzieje? Mechanizm ten można zrozumieć przez pryzmat ekonomii uwagi i kognitywnego lenistwa (cognitive load). Użytkownik przeglądający serwisy umożliwiające poznawanie nowych ludzi dokonuje tysięcy mikro-decyzji. Jego mózg szuka dróg na skróty, by nie przeciążać się informacjami. Czytanie opisu wymaga zaangażowania kory przedczołowej, obszaru odpowiedzialnego za analizę, refleksję i podejmowanie świadomych decyzji. Oglądanie zdjęcia angażuje szybsze, starsze ewolucyjnie struktury, związane z emocjami i intuicyjnymi ocenami. Platforma jest zaprojektowana tak, by ułatwiać tę szybką, intuicyjną selekcję – interfejs oparty na przesuwaniu kart zachęca do reakcji „tak/nie” w oparciu o pierwsze wrażenie wizualne. Co więcej, zdjęcie przekazuje informacje, które opis może jedynie opisywać, ale nigdy w pełni oddać. Chodzi tu nie tylko o atrakcyjność fizyczną w klasycznym rozumieniu, ale o cały pakiet danych społecznych i osobowościowych, które mózg błyskawicznie odczytuje. Postawa ciała na zdjęciu (otwarta czy zamknięta), wyraz twarzy (szczery uśmiech angażujący oczy, czy wymuszony grymas), kontekst (czy osoba jest w podróży, na imprezie z przyjaciółmi, z psem, podczas pasji), a nawet jakość i styl fotografii mówią bardzo dużo o pewności siebie, stylu życia, energii i potencjalnej kompatybilności. Można napisać „jestem otwarty i towarzyski”, ale zdjęcie, na którym stoi się sztywno i samotnie przed lustrem, przekazuje zupełnie przeciwny komunikat. Podświadomie szukamy spójności między obrazem a opisem. Jeśli zdjęcie wygląda na sprzed 10 lat, a opis mówi o szczerości – pojawia się dysonans. Jeśli zdjęcia są ciemne, posępne, a opis pełen optymizmu – mózg odczytuje to jako niespójność i może to działać jak czerwona flaga. Dlatego dobre zdjęcia to nie tylko te, na których ktoś „ładnie wygląda”. To przede wszystkim fotografie autentyczne, aktualne i opowiadające historię. Zdjęcie z podróży, na którym osoba się śmieje, zdjęcie z przyjaciółmi pokazujące integrację społeczną, zdjęcie z hobby, na którym widać zaangażowanie – każde z nich działa lepiej niż tysiąc słów, bo pokazuje, a nie opowiada. Opis jest w tym momencie dopełnieniem i pogłębieniem tego, co zdjęcia już zasygnalizowały. Jego rolą jest dostarczenie kontekstu, wartości, poczucia humoru i intelektu, które na zdjęciach mogą być jedynie zasugerowane. Ale bez tego pozytywnego pierwszego sygnału wizualnego, opis nie dostanie szansy, by zabłysnąć.

Co zatem oznacza „dobre zdjęcie” w praktycznym sensie dla mężczyzny tworzącego profil? To nie musi być profesjonalna sesja w studio (choć taka może pomóc), ale przede wszystkim świadomość przekazu. Przede wszystkim, jakość techniczna: dobre oświetlenie (najlepiej naturalne), ostrość, odpowiednia kadracja pokazująca twarz i postawę. Po drugie, różnorodność i kontekst: jedno zdjęcie portretowe (uśmiech, kontakt z obiektywem), jedno zdjęcie w działaniu (podczas hobby, sportu), jedno zdjęcie społeczne (z przyjaciółmi, ale gdzie jesteś wyraźnie widoczny) i ewentualnie jedno zdjęcie pełnej postaci w ciekawym otoczeniu. Unikać należy: zdjęć w lustrze łazienkowym, zdjęć z obciętymi głowami byłych partnerek, zdjęć wyłącznie w grupie, gdzie trudno cię rozpoznać, oraz zdjęć sprzed wielu lat. Po trzecie, i najważniejsze, autentyczność. Sztuczny uśmiech, przymusowa poza „macho”, nadmierna retusz – wszystko to jest wyczuwalne i działa odpychająco. Szczery, choć niedoskonały uśmiech, spojrzenie, które angażuje, swobodna postawa – to przyciąga. Dla mężczyzny na aplikacji randkowej kluczowe jest też unikanie pewnych stereotypów: zdjęć wyłącznie z rybą/upolowaną zwierzyną (chyba że to absolutnie kluczowa część jego życia i szuka kogoś podobnego), zdjęć wyłącznie w klubie z butelką w ręku, czy serii identycznych, ponurych portretów. Większość kobiet szuka na zdjęciach nie tylko atrakcyjności fizycznej, ale wskaźników dobrego charakteru, stabilności emocjonalnej i potencjału na interesujące życie. Zdjęcie, na którym mężczyzna się śmieje z przyjaciółmi, świadczy o umiejętności budowania relacji. Zdjęcie z podróży – o ciekawości świata. Zdjęcie podczas gotowania czy z psem – o domowych, opiekuńczych skłonnościach. To są komunikaty, które działają bezpośrednio na podświadomość, często skuteczniej niż najbardziej wyszukany opis. Ostatecznie, zrozumienie tej „męskiej prawdy” nie polega na sprowadzeniu wszystkiego do wyglądu, lecz na strategicznym uznaniu, że w grze, której zasady dyktuje interfejs i ludzka psychologia, zdjęcie jest pierwszą i najważniejszą walutą. Inwestując w nie mądrze, zyskujemy kapitał uwagi, który następnie możemy wykorzystać, by poprzez opis i rozmowę pokazać pełnię swojej osobowości, wartości i tego, co naprawdę czyni nas dobrym partnerem. To pragmatyczne podejście, które zwiększa szanse na sukces bez rezygnacji z autentyczności.

Nazywane inaczej w psychologii “wysokoreaktywnymi”, nie mają lekkiego życia. Od najmłodszych lat podatne na krytykę, zwłaszcza niesprawiedliwą i ze strony osób najbliższych, szczególnie autorytetów, jak rodzice, nauczyciele, katecheci. Osoby wysokowrażliwe są w społeczeństwie cenione za niektóre cechy charakteru, jak prostolinijność, brak skłonności do nieuczciwości, chęć niesienia pomocy innym, pracowitość i zgodne usposobienie. Zajmują raczej stanowiska w typowo kobiecych zawodach, w których coraz więcej jest dziś mężczyzn: bywają psychologami, terapeutami, pracownikami socjalnymi, choć tutaj muszą jednocześnie wykazać się odpornością, której mają na starcie mniej niż reszta populacji. Nadwrażliwcy, bo tak ich niesłusznie negatywnie nazywano, to tacy trochę poeci, sporo wśród nich artystów, romantycy, uczuciowcy, przedkładający świat wnętrza nad zewnętrzny, wspólny świat zainteresowań ludzi, z którymi żyją. W epoce romantyzmu tworzyli kulturę autentyzmu, szczerości uczuć, bywali traktowani niesprawiedliwie za swoją sublimację duchową, uczucia wyższe, altruizm, niekiedy posunięty aż do granic normalności psychologicznej. Często bywali działaczami społecznymi, dla których liczył się bardziej człowiek w potrzebie, niż oni sami czy rodzina, z której pochodzili. Nie sposób dla nich przejść było obok widomej krzywdy ludzkiej. Nigdy nie realizowali siebie wbrew moralności, a sumienie u nich bywa wyjątkowo wrażliwe. Stale rozmyślając nad sensem istnienia, wahają się przed podjęciem decyzji, nawet w prostych sprawach, bacząc, czy nie czynią czegoś złego, niestosownego czy nieprzyzwoitego. Zwracają uwagę na opinię otoczenia, nie są samodzielni w samoocenie, która zależy nie tylko od obiektywnej wartości tego, co robią, ale przede wszystkim zgodności z etosem, etyką, wartościami, które uznają za najważniejsze. Nie muszą to być dodajmy wartości ogólnie uznawane w danej epoce w narodzie - często zmuszeni są jako non-konformiści “płynąć pod prąd”, stawiać bierny opór, nie są bowiem oportunistami, którzy by zmieniali poglądy stosownie do wskaźników polityki bieżącej. W tym sensie wierni temu, co wynieśli z domu, szkoły, studiów, Kościoła, nie mają łatwo. Raczej są postrzegani niekiedy jako “sztywni”, nie łapią bowiem każdej okazji, by zarobić, nie chcą pchać się w życiu na pierwsze miejsca i przepychać łokciami w drodze do celu.



Potrafią cierpliwie czekać, na przykład na właściwego partnera, a kiedy ten się nie zjawi, raczej wybierają samotność albo niemodną dziś drogę w stanie duchownym niż wiązanie się z pierwszą lepszą osobą. Są ostrożne w relacjach, które postrzegają nie jako krótkoterminowe lokaty, ale projekty na całe życie, długoletnie przyjaźnie w tej grupie są na porządku dziennym. Niemniej bywają w nich ukryte pokłady nieprzepracowanych emocji, pretensji i żalów, poczucia krzywdy, które maskują ciągłym dobrym samopoczuciem, nieśmiałym humorem i nastawieniem bardziej na słuchanie niż wyrażanie siebie i swoich poglądów. Nie prowokują nigdy kłótni, w których chcieliby postawić na swoim, za wszelką cenę “zniszczyć” przeciwnika, bowiem są zdania, że z każdym prawie da się dojść do porozumienia. Pośród wrażliwości bardzo ważne miejsce zajmuje obok wspomnianej sztuki także cały świat natury, roślin i zwierząt, którymi lubią się otaczać, gdy czują samotność, pustkę czy chcą wypocząć od zbyt zawiłych relacji. Wrażliwość dotyczy także sfery duchowej, stąd często spędzają czas na rozmyślaniach, częściej można ich spotkać w kościele, nawet w środku na samotnej modlitwie, w pustej świątyni, bowiem cenią kontakt także z sobą i przedmiotem swej czci, o której nie lubią opowiadać wszem i wobec. Raczej skryci, otwierają się chętnie przed charakterami podobnymi sobie, tworzą zamknięte grupy w Internecie, gdzie niełatwo wniknąć intruzom, a także umawiają się w różnych kołach zainteresowań w czasie wolnym, szczególnie poświęconym sensowi życia. Nie postrzegają bowiem ludzkiej pielgrzymki w kategoriach materialistycznych, lecz egzystencjalnych, czyli nad materię i wszelkie dobra materialne przedkładają wartości duchowe, moralne, społeczne i zaangażowanie w budowę lepszej przyszłości.



Bardzo często ich życie przypomina walkę, taką najszlachetniejszą, bo ze swoimi wadami, słabościami i niekiedy zbyt surowo sobie wypominanymi przewinieniami, a nie z otoczeniem. Bardzo często życie traktują w kategoriach szansy, zadania, daru bądź misji, której brakuje przeciętnym zjadaczom chleba. Nie zgadzając się na przeciętność, zwykle nie ‘robią interesów’, nie byliby dobrymi maklerami giełdowymi, bankowcami ani inwestorami. Nie chcą życia rozumianego po mieszczańsku jako “oby do wiosny”, “jakoś-to-będzie”, więc gdy trzeba przejmują inicjatywę, biorą sprawy w swoje ręce, proponują innowacyjne, nietypowe rozwiązania problemów społecznych czy choćby zawodowych. Do wysokowrażliwych należało bardzo wielu znanych Polaków, np. Szopen, Słowacki, Wyspiański i wielu znanych z podręczników historii osobistości, które walczyły o lepsze jutro nie tylko dla siebie, ale dla kraju. To, że mają tę cechę przeszkadza bowiem bardziej w ich prywatnym świecie, ale jest bardzo korzystne dla społeczeństwa. Przykładem mogą być też Korczak, który został z podopiecznymi dziećmi do tragicznego końca w obozie hitlerowskim w czasie wojny, a także Maksymilian Kolbe, który oddał życie, ratując obcego człowieka czy wcześniej brat Albert Chmielowski, który tak był wrażliwy na los wyzyskiwanych biedaków ówczesnego kapitalizmu, że zrezygnował świadomie i dobrowolnie z dobrze zapowiadającej się kariery artystycznej (był świetnym malarzem), by stać się jednym z anonimowych nędzarzy, jacy żyli w Galicji w II poł. XIX wieku. Rok 2017 upływa właśnie pod patronatem brata Alberta, którego hasłem przewodnim życia stały się słowa: “Bądź dobry jak chleb”.



Nade wszystko należy pamiętać, że wysoka wrażliwość, a nawet nadwrażliwość, nie są czymś złym, patologicznym, co należałoby poddawać terapii. Przeciwnie - próby takiego “leczenia” zazwyczaj nic nie dają, a mogą wpoić przekonanie, że “coś jest ze mną nie tak, jestem nienormalny”, a to bardzo duże i szkodliwe społecznie nieporozumienie. Akceptując osoby, które są pełne rozterek, wahań i pytań o charakterze moralnym, czynimy świat lepszym, bo ukryte pokłady kreatywności w nich są wprost trudne do przecenienia.

Poznajmy się już dzisiaj! Masz ochotę się poznać? Chętnie bym Cię poznał, napisz mi swój numer, jesteś piękna, masz ochotę się poznać? ... Ogromna liczba kobiet otrzymuje tego rodzaju wiadomości. Co to w ogóle jest za pytanie, Panowie? Podchodząc do kobiety przy stoliku w klubie czy restauracji w galerii handlowej czy na przystanku, w autobusie i wielu jeszcze innych miejsca, również wyskakujecie z takim pytaniem do kobiety? Przemyślcie trochę pierwszą wiadomość bo poważnie, rzadko która kobieta odpisze na taką zaczepkę. Wiecie, że takich wiadomości dostają Panie kilka dziennie? Chcecie być jak jeden z wielu? Żeby się przebić, trzeba chwilę pomyśleć... To taki krótki artykuł, a w zasadzie post czy przemyślenie, bo wiemy z doświadczenia, że takim sposobem nie przekonuje się kobiety do siebie. Pozdrawiamy :)