Dążenie do bycia w związku jest czymś naturalnych i powszechnym. Oczywiście każdy człowiek w innym czasie dojrzewa do tego, aby stworzyć stały związek a są i tacy, którzy wybierają inną drogę i wolą żyć w pojedynkę. Zdecydowana jednak większość społeczeństwa utożsamia związek z powodzeniem i szczęściem życiowym. Nie od dzisiaj wiadomo, że we dwoje żyje się po prostu łatwiej. Związek to szansa na poczucie bezpieczeństwa, wsparcie oraz wspólne dążenie do wyznaczonych celów. Związek zwykle tworzą osoby, które chociaż w niewielkim stopniu są do siebie podobne. Ludzie, którzy łączą się w pary najczęściej pochodzą z tego samego środowiska i mają podobne pasję. Miejscem gdzie powstaje związek może być zarówno praca, uczelnia jak i środowisko koleżeńskie. Ludzie, którzy łączą się w pracy często mają także podobny temperament i cechy charakteru. Tym, co łączy jest także podobne spojrzenie na życie, posiadanie rodziny i rodzaj aktywności zawodowej. Aby związek był udany potrzebne jest przede wszystkim wzajemne zrozumienie, zaufanie a także chęć kompromisu. Na początku istnienia każdy związek przechodzi trudne momenty. Porozumienie się dwóch osób o różnych nawykach wyniesionych z domu i posiadających różne cechy charakteru nie zawsze jest łatwe. Związek, na co dzień sprowadza się do tego, że dwoje ludzi miło spędza czas wolny, ale także pomaga sobie w sprawach trudnych i nie zawsze przyjemnych. Związek od obydwu stron wymaga dojrzałości. Bardzo często trzeba rezygnować z własnych pragnień i przyjemności a rzecz drugiej osoby. W udanym związku ważną rolę odgrywa także atrakcyjność fizyczna. Partnerzy nawet wtedy, gdy ich związek trwa od wielu lat powinni dbać o swój wygląd i starać się być ciągle atrakcyjnym dla drugiej strony. Nie można także pozwolić sobie na popadanie w rutynę. Po latach związek często jest zaniedbywany, przestajemy się starać dla drugiej strony, zaniedbujemy własny rozwój. Aby w związku panowało szczęście potrzebne są ciągle nowe bodźce i wrażenia, warto więc troszczyć się o to, aby wspólne życie było ciekawe.

Dlaczego coraz trudniej nam się zakochać? Miłość w epoce niekończących się wyborów to pytanie, które wisi w powietrzu, nierozerwalnie związane z dźwiękiem przychodzących powiadomień i migotliwym światłem ekranów naszych smartfonów. Współczesne poszukiwania miłosne przypominają nieskończoną galerię handlową, gdzie każda półka uginająca się od towaru obiecuje spełnienie, a jednocześnie podszeptuje, że za rogiem czeka coś lepszego, nowszego, bardziej ekscytującego. Paradoksalnie, ta obfitość – dostępna za pomocą kilku dotknięć na aplikacji randkowej – nie prowadzi do większej satysfakcji, ale do stanu chronicznej niepewności i emocjonalnego paraliżu. Gdy potencjalnie każda osoba na świecie może stać się naszym partnerem, wybór jednej z nich przestaje być aktem wolnego serca, a staje się niemal strategicznym problemem do rozwiązania, obarczonym ogromnym kosztem utraconych korzyści. Zakochanie się, ten stan beztroskiego oddania i zawieszenia krytycyzmu, staje się aktem ryzyka w świecie, który oferuje nam pozorne bezpieczeństwo niekończących się opcji. Zamiast zanurzyć się w uczuciu, stoimy nad brzegiem z nogą gotową do odwrotu, bo przecież w każdej chwili możemy wrócić do przeglądania, do swipowania, do tego poczucia kontroli, które daje nam iluzję władzy nad naszym romantycznym przeznaczeniem.

Psychologowie nazywają to zjawisko „paradoksem wyboru”. Im więcej mamy opcji, tym trudniej jest nam podjąć satysfakcjonującą decyzję i tym większe prawdopodobieństwo, że będziemy żałować naszego wyboru, koncentrując się na wadach wybranej opcji i zaletach tych, które odrzuciliśmy. W kontekście miłosnym ten mechanizm jest szczególnie wyniszczający. Gdy podczas randki z sympatyczną osobą, w głębi umysłu wiemy, że w naszym telefonie czeka setka innych profili, nasza uwaga naturalnie się rozprasza. Zamiast być w pełni obecnym, zadajemy sobie podświadomie pytanie: „Czy to jest najlepsza możliwa osoba dla mnie? Czy może następna będzie miała lepsze poczucie humoru, bardziej zbliżone poglądy, atrakcyjniejszy zawód?”. To ciągłe porównywanie prowadzi do stanu, w którym żaden wybór nie wydaje się wystarczająco dobry. Idealny partner przestaje istnieć jako rzeczywista, flawed i ludzka istota, a staje się abstrakcyjną, niemożliwą do osiągnięcia koncepcją, zlepkiem najlepszych cech wszystkich osób, które widzieliśmy na portalu randkowym. W ten sposób, zamiast budować relację z prawdziwym człowiekiem, wchodzimy w związek z jego potencjałem, z tym, kim mógłby się stać, a gdy okazuje się, że jest tylko sobą – z jego wadami, kompleksami i niedoskonałościami – czujemy rozczarowanie i sięgamy po telefon, by rozpocząć poszukiwania od nowa.

Kolejnym fundamentalnym problemem jest komodyfikacja uczuć, czyli ich przekształcenie w towar. Algorytmy, które stoją za większością platform randkowych, uczą nas traktować ludzi jak produkty do oceny. Szybki ruch palcem w prawo lub w lewo, oparty na kilku zdjęciach i krótkim opisie, sprowadza skomplikowaną ludzką istotę do zestawu atrybutów. Jesteśmy zachęcani do tworzenia mentalnych list zakupów: musi być wysoki, niepalący, z wyższym wykształceniem, musi lubić podróże i zwierzęta. Chociaż pewne preferencje są naturalne, to ten proces „skanowania” i natychmiastowej dyskwalifikacji zabija magię przypadkowości, nieoczekiwanego połączenia, które często rodzi się pomimo różnic. Prawdziwa chemia i głębsza więź często wymykają się tym powierzchownym kategoriom. Człowiek, który na papierze wydaje się idealny, może nie wzbudzić w nas iskry, podczas gdy ktoś, kto nie spełnia naszych „wymagań”, może okazać się bratnią duszą. Niestety, architektura serwisów randkowych nie sprzyja takim odkryciom. Promuje szybkość, powierzchowność i ciągłą optymalizację, zamiast zachęcać do powolnego, uważnego poznawania drugiego człowieka. W świecie, gdzie ludzie są produktami, zakochanie się – czyli bezwarunkowe, irracjonalne oddanie – staje się aktem ekonomicznie nieracjonalnym.

Poza psychologicznym paradoksem wyboru i komodyfikacją relacji, na trudność z zakochaniem się wpływają głębsze, kulturowe przemiany oraz zmiana w naszym podejściu do intymności i podatności na zranienie. Współczesny człowiek jest wychowywany w kulcie samowystarczalności, produktywności i optymalizacji każdego aspektu życia. Jesteśmy naszymi własnymi markami, a nasze życie jest projektem, który ma być stale ulepszany. W takim kontekście miłość romantyczna, ze swoją nieprzewidywalnością, chaosem i wymogiem całkowitej otwartości, staje się przestrzenią ogromnego ryzyka. Wymaga bowiem porzucenia kontroli, przyznania się do potrzebowania kogoś i zaakceptowania faktu, że nasze szczęście jest uzależnione od kogoś innego – co stoi w sprzeczności z etosem współczesnego, niezależnego indywidualisty.

Zakochanie się to akt podatności na zranienie (vulnerability). To pozwolenie, by ktoś nas zobaczył – naprawdę zobaczył – z naszymi słabościami, niepewnościami i lękami. W świecie, gdzie w mediach społecznościowych prezentujemy wyłącznie wypolerowane, idealne wersje siebie, ta perspektywa jest przerażająca. Obawiamy się, że jeśli pokażemy nasze prawdziwe „ja”, zostaniemy odrzuceni. Platformy do nawiązywania kontaktów, z ich naciskiem na atrakcyjne zdjęcia i chwytliwe opisy, tylko pogłębiają tę presję. Tworzymy więc personę – wersję siebie przystosowaną do rynku matrymonialnego – i wchodzimy w interakcje z personami innych ludzi. Prawdziwe zakochanie nie może zaistnieć między personami; wymaga spotkania prawdziwych, autentycznych istot. A ponieważ tak bardzo boimy się odrzucenia tej prawdziwej istoty, wolimy pozostać w bezpiecznym, choć pustym, świecie powierzchownych interakcji i nieskończonego wyboru. To tak, jakbyśmy stali przed drzwiami do pokoju pełnego możliwości prawdziwej bliskości, ale woleli bez końca przeglądać katalog w poczekalni, bo wejście do środka wiąże się z ryzykiem, że możemy zostać wyproszeni.

Kultura natychmiastowości również odgrywa tu ogromną rolę. Przyzwyczailiśmy się, że wszystko możemy dostać od razu: jedzenie, rozrywkę, informacje. Jeśli coś nie działa lub nie daje natychmiastowej satysfakcji, wymieniamy to na nowe. To nastawienie przenosimy na relacje. Gdy pojawiają się pierwsze trudności, konflikty czy po prostu nuda – naturalne fazy każdego długotrwałego związku – naszą pierwszą reakcją nie jest już praca nad problemem, lecz myśl: „Czy to już koniec? Może lepsza partia czeka na mnie w aplikacji?”. Brakuje nam cierpliwości i wytrwałości, by przebrnąć przez te trudniejsze momenty, które są nieodłączną częścią procesu budowania głębokiej, dojrzałej miłości. Zakochanie to często iskra, która zapala ogień, ale aby ten ogień płonął, trzeba go stale dokładać, a czasem walczyć z podmuchami wiatru, które grożą jego zgaszeniem. W epoce niekończących się wyborów, zamiast walczyć o nasz ogień, często po prostu idziemy szukać następnej iskry, która znów da nam tę początkową, intensywną, ale ulotną euforię.

Wreszcie, współczesny model randkowania online prowadzi do emocjonalnego wypalenia. Stałe bycie „w grze”, ocenianie i bycie ocenianym, inwestowanie energii w rozmowy, które nagle urywają się bez słowa wyjaśnienia (zjawisko ghostingu) – to wszystko jest niezwykle obciążające dla psychiki. Powoduje, że zamiast nadziei i ekscytacji, randkowanie zaczyna wywoływać lęk, cynizm i pragnienie wycofania się. Stajemy się emocjonalnie ostrożni, budujemy mury, aby chronić się przed kolejnym potencjalnym zranieniem. A mury są przeciwieństwem otwartości niezbędnej do zakochania. Gdy nasze serce jest zmęczone i obwarowane, każdą nowo poznaną osobę traktujemy nie jako potencjalnego ukochanego, ale jako potencjalne źródło bólu, które należy wcześniej zneutralizować poprzez dystans, nadmierną analizę lub przedwczesną dyskwalifikację. W ten sposób, chcąc ochronić się przed cierpieniem, odcinamy się również od możliwości doświadczenia głębokiej radości i spełnienia, jakie daje prawdziwa, odwzajemniona miłość.

Czy w takim razie jesteśmy skazani na wieczne wędrowanie po emocjonalnym hipermarkecie, nigdy nie będąc w stanie dokonać satysfakcjonującego wyboru? Czy zakochanie się stało się reliktem przeszłości? Nie, ale wymaga od nas świadomego wysiłku i zmiany podejścia. Wyjście z tej pułapki nie polega na odrzuceniu technologii, ale na nauczeniu się, jak korzystać z niej w sposób, który służy nam, a nie zniewala. Chodzi o przekształcenie narzędzia, które promuje konsumpcję, w narzędzie, które może ułatwić autentyczne spotkanie.

Pierwszym krokiem jest wprowadzenie intencjonalności i ograniczenia. Zamiast bezmyślnie przewijać setki profili, warto postawić sobie granice. Może to oznaczać wyznaczenie konkretnego, ograniczonego czasu na przeglądanie aplikacji dziennie. Albo postanowienie, że w danym momencie prowadzi się rozmowę tylko z jedną, maksymalnie dwiema osobami, i dopiero gdy one nie zaowocują spotkaniem, przechodzi się do kolejnych. To pozwala skupić uwagę i energię na rzeczywistym poznawaniu konkretnych ludzi, zamiast rozpraszać ją na dziesiątki potencjalnych, hipotetycznych scenariuszy. Warto też zmienić cel z „znalezienia najlepszej możliwej osoby” na „poznanie ciekawego człowieka i zobaczenia, czy pojawi się między nami więź”. To drugie podejście jest o wiele mniej presyjne i pozostawia przestrzeń na naturalny rozwój wydarzeń, włączając w to magię niespodzianki i przypadku.

Kluczowe jest również przyspieszenie przejścia z komunikacji online do spotkań w świecie rzeczywistym. Tekstowe rozmowy, choć wygodne, tworzą iluzję znajomości. Prawdziwa chemia, język ciała, ton głosu, ta niewytłumaczalna „iskra” – tego wszystkiego nie da się w pełni uchwycić przez ekran. Im dłużej zwlekamy z prawdziwym spotkaniem, tym bardziej budujemy w głowie wyidealizowany obraz drugiej osoby, który w zderzeniu z rzeczywistością może boleśnie pęknąć. Dlatego warto po kilku udanych rozmowach odważyć się i zaproponować krótkie, niskoprężne spotkanie na kawę. To weryfikuje, czy ta więź, która nawiązała się online, ma szansę przetrwać poza cyfrowym światem. To właśnie w tych bezpośrednich, ludzkich interakcjach, z ich niezręcznościami, spontanicznym śmiechem i prawdziwymi emocjami, najczęściej rodzi się prawdziwe zakochanie.

Wreszcie, najważniejsza praca odbywa się w nas samych. Musimy na nowo nauczyć się wartości niedoskonałości, powolności i ryzyka. Zamiast szukać osoby, która „dopełni” nasze życie, warto najpierw skupić się na budowaniu życia, które jest satysfakcjonujące samo w sobie. Gdy przestaniemy patrzeć na partnera jako na produkt mający zaspokoić nasze wszystkie potrzeby, a zaczniemy widzieć go jako towarzysza podróży, z którym chcemy dzielić już i tak bogate życie, presja wyboru maleje. Akceptacja, że każdy związek wiąże się z kompromisami i że nie ma ludzi idealnych, uwalnia nas od tyranii poszukiwania tej jedynej, doskonałej opcji. Prawdziwa miłość nie polega na znalezieniu idealnej osoby, ale na tym, by niedoskonały sposób kochania drugiego człowieka stał się dla nas idealny.

Era niekończących się wyborów rzuciła nam wyzwanie, ale nie unieważniła ludzkiej potrzeby głębokiej, romantycznej więzi. Wymaga od nas jedynie większej samoświadomości, odwagi, by być podatnym na zranienie, i mądrości, by czasem odłożyć telefon, by móc w pełni spojrzeć w oczy osobie naprzeciwko. Prawdziwe zakochanie wciąż jest możliwe, ale jego warunkiem jest gotowość do zamknięcia katalogu i otwarcia serca na prawdziwe, nieprzewidywalne i piękne spotkanie z drugim człowiekiem.

Chociaż żyjemy coraz bliżej siebie i z racji doskonałej technologii mamy możliwość natychmiastowego kontaktowania się z ludźmi z całego świata, stajemy się coraz bardziej samotni i wyobcowani. W dzisiejszych czasach nie ma już konieczności obcowania z drugim człowiekiem, by coś kupić, załatwić, w pracy czy dla relaksu. Dziś wszystkie te usługi załatwić możemy online. Internet zapewnia nam pracę, rozrywkę i zakupy potrzebne do życia. Zapominamy o konieczności towarzystwa żywych osób, aż w końcu okazuje się, że nie mamy gdzie ich poznać. Wtedy do głosu dochodzi internet i ułatwia nam nawet to.

Portale randkowe to współczesna odmiana randek w ciemno. Kiedyś na taką randkę mogli wysłać nas znajomi, a dzisiaj nawet to robi bezduszny komputer. Ale idea pozostała ta sama - nadal mamy szansę spotkać się z nieznaną wcześniej osobą, poznać się, zakochać lub choćby zaprzyjaźnić. I to jest jakaś szansa dla samotnych. Ale zacząć należy od założenia profilu na portalu randkowym

To tylko kilka minut. Nie warto ich jednak bagatelizować - lepiej się przyłożyć, by osiągnąć sensowne rezultaty - niezależnie od tego, czy szukasz partnera na dłuższy związek, czy tylko przelotnej miłostki (choć dobrze to zaznaczyć w profilu, by nie rozczarować i nie zniechęcać do pomysłu szukania znajomości w sieci poznanych osób), czy nawet jedynie przyjaźni. Każde podejście bowiem wymaga przedstawienia innych atutów.

Zakładając profil na portalu randkowym, zacząć należy od przedstawienia się. Nick, czyli nazwa użytkownika widnieć będzie jako nazwa profilu, czyli swoista wizytówka. To pierwsze co zobaczą nieznajomi, więc warto, by nick był zachęcający i mówił cokolwiek o tobie. Użycie imienia lub przezwiska jest dobrym pomysłem, szczególnie gdy jest ono unikalne (a nie na przykład "kotek"). W ten sposób inni szybko Cię skojarzą i będą się do ciebie zwracać tak, jak chcesz. Dobrą praktyką jest umieszczenie informacji o swoim wieku od razu w nicku (za pomocą daty urodzenia a nie faktycznego wieku - w ten sposób posiadając ten sam profil przez dłuższy czas nie trzeba modyfikować nieaktualnego nicka). Jeśli szukasz osób ze swojej okolicy, możesz zwiększyć swoje szanse, dopisując do nicka znany w Twoich stronach skrót nazwy miasta, w którym mieszkasz. Przykładowym nickiem może więc być „Jan99Wawa”. Jeśli jednak zależy ci na anonimowości wśród znajomych (nie chcesz, żeby odnaleźli twój profil), wpisz tam coś, co nie rzuci im się w oczy, a wygląda na tyle ciekawie, by zainteresować tych, których szukasz (na przykład szukając towarzystwa do biegania w Krakowie wpisz nick "joggingKrk".

Opis profilu to kluczowa kwestia. Powinien być zwięzły, ale zawierać wszystkie informacje i wymagania, z którymi zapozna się każda osoba, zachęcona opisem (i zdjęciem). Jeśli, przykładowo, nie znosisz palaczy lub szukasz osoby bezdzietnej, napisz o tym by tacy użytkownicy nie marnowali swojego i twojego czasu. Jeśli samemu palisz dużo, zaznacz to w profilu, by z kolei nie zawodzić tych, którzy nie szukają palących. Zbyt obszernego opisu nikt nie przeczyta, a potencjalna znajomość może się zniechęcić i nie przeczytać nawet pierwszego zdania. Z drugiej strony, jeśli szukasz jednej, konkretnej osoby i nie idziesz na ilość odwiedzających, możesz zaryzykować mniejszą ilość odwiedzających i piszących, by od razu przedstawić swoje oczekiwania i sprawić, by od razu wiedzieli o tobie jak najwięcej.

Do profilu warto dołączyć zdjęcie, Nie koniecznie zdjęcie twarzy. Jeśli zamierzacie dbać o swoją prywatność, unikajcie pokazywania twarzy. Możecie wysłać takie zdjęcie po chwili rozmowy, a nie publicznie. Najlepiej by fotka odzwierciedlała to, czego szukacie. Szukając partnera do joggingu, wstaw swoją fotkę w czasie biegania, a jeśli zamierzasz zaprosić drugą stronę na kolację, pokaż siebie w takim otoczeniu. Pamiętaj, że tutaj także najważniejsza jest szczerość. Zbyt dobre zdjęcie wzbudzi podejrzenie, że zostało ściągnięte z internetu. Lepiej wstawić coś, co budzi pozytywne emocje i skojarzenia. Jednocześnie zwróć uwagę, by zdjęcie nie prezentowało żadnych innych osób, bo mogą sobie tego nie życzyć, a do tego nie chcesz chyba, by oglądający wziął osobę stojącą obok za tą, z którą pisze.

Na koniec sprawdź czy twój profil jest wystarczająco przejrzysty i czy informacje, które miały się wybijać są dobrze widoczne. Oraz czy łatwo i dobrze czyta się zawarte informacje. Czy wynika z niego kim jesteś, kogo szukasz i w jakim celu zakładasz konto. Jeśli wszystko jest dobrze, umieść profil w sieci i czekaj na osoby, które się do ciebie odezwą. Ale jednocześnie samodzielnie odzywaj się do tych osób, których profile przyciągnęły twoją uwagę. Tylko w ten sposób zmaksymalizujesz swoją szansę na walkę z samotnością i wyobcowaniem, wykorzystując do tego celu narzędzie, które, być może, jest jego przyczyną