Nie jest tajemnicą, że święto obchodzone 8 marca wzbudza czasami kontrowersje. Niektórym wydaje się ono zupełnie bez znaczenia. Inni postrzegają je jako przyjemną okazję do choćby symbolicznego świętowania. Są również i tacy, dla których Dzień Kobiet to coś znacznie więcej niż wręczanie kwiatów czy czekoladek.



Historia święta kobiet
Tradycja obchodzenia Dnia Kobiet liczy sobie nie setki, a tysiące lat. Kobiecość i związaną z nią płodność czczono bowiem wraz z początkiem wiosny już w starożytności. W czasach nowożytnych natomiast przypomniano sobie o nim kilka lat przed wybuchem I wojny światowej. Na początku ubiegłego stulecia kobiety zaczęły bowiem domagać się lepszego traktowania. Nie śniły im się wówczas prezenty na Dzień Kobiet i celebrowanie kobiecości na wzór starożytnych tradycji. Marzyły im się natomiast lepsze warunki pracy, a przede wszystkim uznanie ich za w pełni wartościowe istoty ludzkie. Jeszcze sto lat temu prawo wyborcze kobiet bynajmniej nie było czymś oczywistym. Tak jak możliwość nauki i stanowienia o własnym losie.



Kobiety mają głos
Do dzisiaj wiele kobiet zarabia gorzej od mężczyzn mimo tego, że wykonują podobną, a czasami i bardziej wymagającą pracę. Dlatego właśnie o Dniu Kobiet warto pamiętać. To dobra okazja, by mężczyźni docenili trochę bardziej swoje partnerki i inne znane im kobiety. Przedstawicieli płci pięknej w tym szczególnym dniu powinny natomiast przywoływać w pamięci swoje babki i prababki. Kobiety, które musiały walczyć o lepsze traktowanie nie tylko przez mężczyzn, ale także własne kraje. W tym dniu warto jakoś uczcić ich pamięć. Można wybrać się chociażby na jeden z wielu organizowanych w Polsce marszy. Bo szacunek to najlepszy prezent dla kobiety. Niestety wciąż bywa z nim różnie. Dzisiaj kobiety nie muszą walczyć o prawo do głosowania, edukacji czy chociażby samodzielnego wyboru drogi życiowej. Wciąż jednak zarabiają mniej, bywają także traktowane przedmiotowo. Celebrowanie jednego dnia w roku nie wystarczy, by to zmienić. To jednak dobra okazja, aby zwrócić uwagę na problem. I zachęcić kobiety do większej solidarności.

Początek znajomości to czas kiedy są same niewiadome. Z jednej strony jest to ekscytujące a z drugiej trochę męczące bo w pewnym momencie każda kobieta chciałaby wiedzieć na czym stoi. A tymczasem panie zadręczają się w myślach analizując zachowanie wybranka. Warto wiedzieć, że jest kilka jasnych sygnałów, które świadczą o tym, że mężczyzna jest zakochany. Wiele widać, już przy powitaniu, zakochany mężczyzna wyraźnie cieszy się na widok ukochanej kobiety. Na początku znajomości szczególnie zależy mu żeby przebywać sam na sam i wzajemnie się poznawać.
Zakochany facet raczej nie zaprasza swojej wybranki do głośnego klubu tylko wybiera spacer albo urokliwą kawiarnię. Ponadto taki mężczyzna na randkę przychodzi starannie ubrany, ładnie pachnie, przynosi kwiaty. Gdy tylko spotkanie się skończy wysyła smsa, a gdy ty do niego piszesz zawsze szybko odpowiada. Na spotkaniach lubi siadać blisko i zawsze ma dla ciebie czas; zwykle to ty pierwsza kończysz spotkanie, rozmowę przez telefon a nie on. Zakochany mężczyzna prawi swojej wybrance komplementy, stara się sprawić przyjemność i jak najszybciej chce ją przedstawić swoim znajomym.

Dlaczego coraz trudniej nam się zakochać? Miłość w epoce niekończących się wyborów to pytanie, które wisi w powietrzu, nierozerwalnie związane z dźwiękiem przychodzących powiadomień i migotliwym światłem ekranów naszych smartfonów. Współczesne poszukiwania miłosne przypominają nieskończoną galerię handlową, gdzie każda półka uginająca się od towaru obiecuje spełnienie, a jednocześnie podszeptuje, że za rogiem czeka coś lepszego, nowszego, bardziej ekscytującego. Paradoksalnie, ta obfitość – dostępna za pomocą kilku dotknięć na aplikacji randkowej – nie prowadzi do większej satysfakcji, ale do stanu chronicznej niepewności i emocjonalnego paraliżu. Gdy potencjalnie każda osoba na świecie może stać się naszym partnerem, wybór jednej z nich przestaje być aktem wolnego serca, a staje się niemal strategicznym problemem do rozwiązania, obarczonym ogromnym kosztem utraconych korzyści. Zakochanie się, ten stan beztroskiego oddania i zawieszenia krytycyzmu, staje się aktem ryzyka w świecie, który oferuje nam pozorne bezpieczeństwo niekończących się opcji. Zamiast zanurzyć się w uczuciu, stoimy nad brzegiem z nogą gotową do odwrotu, bo przecież w każdej chwili możemy wrócić do przeglądania, do swipowania, do tego poczucia kontroli, które daje nam iluzję władzy nad naszym romantycznym przeznaczeniem.

Psychologowie nazywają to zjawisko „paradoksem wyboru”. Im więcej mamy opcji, tym trudniej jest nam podjąć satysfakcjonującą decyzję i tym większe prawdopodobieństwo, że będziemy żałować naszego wyboru, koncentrując się na wadach wybranej opcji i zaletach tych, które odrzuciliśmy. W kontekście miłosnym ten mechanizm jest szczególnie wyniszczający. Gdy podczas randki z sympatyczną osobą, w głębi umysłu wiemy, że w naszym telefonie czeka setka innych profili, nasza uwaga naturalnie się rozprasza. Zamiast być w pełni obecnym, zadajemy sobie podświadomie pytanie: „Czy to jest najlepsza możliwa osoba dla mnie? Czy może następna będzie miała lepsze poczucie humoru, bardziej zbliżone poglądy, atrakcyjniejszy zawód?”. To ciągłe porównywanie prowadzi do stanu, w którym żaden wybór nie wydaje się wystarczająco dobry. Idealny partner przestaje istnieć jako rzeczywista, flawed i ludzka istota, a staje się abstrakcyjną, niemożliwą do osiągnięcia koncepcją, zlepkiem najlepszych cech wszystkich osób, które widzieliśmy na portalu randkowym. W ten sposób, zamiast budować relację z prawdziwym człowiekiem, wchodzimy w związek z jego potencjałem, z tym, kim mógłby się stać, a gdy okazuje się, że jest tylko sobą – z jego wadami, kompleksami i niedoskonałościami – czujemy rozczarowanie i sięgamy po telefon, by rozpocząć poszukiwania od nowa.

Kolejnym fundamentalnym problemem jest komodyfikacja uczuć, czyli ich przekształcenie w towar. Algorytmy, które stoją za większością platform randkowych, uczą nas traktować ludzi jak produkty do oceny. Szybki ruch palcem w prawo lub w lewo, oparty na kilku zdjęciach i krótkim opisie, sprowadza skomplikowaną ludzką istotę do zestawu atrybutów. Jesteśmy zachęcani do tworzenia mentalnych list zakupów: musi być wysoki, niepalący, z wyższym wykształceniem, musi lubić podróże i zwierzęta. Chociaż pewne preferencje są naturalne, to ten proces „skanowania” i natychmiastowej dyskwalifikacji zabija magię przypadkowości, nieoczekiwanego połączenia, które często rodzi się pomimo różnic. Prawdziwa chemia i głębsza więź często wymykają się tym powierzchownym kategoriom. Człowiek, który na papierze wydaje się idealny, może nie wzbudzić w nas iskry, podczas gdy ktoś, kto nie spełnia naszych „wymagań”, może okazać się bratnią duszą. Niestety, architektura serwisów randkowych nie sprzyja takim odkryciom. Promuje szybkość, powierzchowność i ciągłą optymalizację, zamiast zachęcać do powolnego, uważnego poznawania drugiego człowieka. W świecie, gdzie ludzie są produktami, zakochanie się – czyli bezwarunkowe, irracjonalne oddanie – staje się aktem ekonomicznie nieracjonalnym.

Poza psychologicznym paradoksem wyboru i komodyfikacją relacji, na trudność z zakochaniem się wpływają głębsze, kulturowe przemiany oraz zmiana w naszym podejściu do intymności i podatności na zranienie. Współczesny człowiek jest wychowywany w kulcie samowystarczalności, produktywności i optymalizacji każdego aspektu życia. Jesteśmy naszymi własnymi markami, a nasze życie jest projektem, który ma być stale ulepszany. W takim kontekście miłość romantyczna, ze swoją nieprzewidywalnością, chaosem i wymogiem całkowitej otwartości, staje się przestrzenią ogromnego ryzyka. Wymaga bowiem porzucenia kontroli, przyznania się do potrzebowania kogoś i zaakceptowania faktu, że nasze szczęście jest uzależnione od kogoś innego – co stoi w sprzeczności z etosem współczesnego, niezależnego indywidualisty.

Zakochanie się to akt podatności na zranienie (vulnerability). To pozwolenie, by ktoś nas zobaczył – naprawdę zobaczył – z naszymi słabościami, niepewnościami i lękami. W świecie, gdzie w mediach społecznościowych prezentujemy wyłącznie wypolerowane, idealne wersje siebie, ta perspektywa jest przerażająca. Obawiamy się, że jeśli pokażemy nasze prawdziwe „ja”, zostaniemy odrzuceni. Platformy do nawiązywania kontaktów, z ich naciskiem na atrakcyjne zdjęcia i chwytliwe opisy, tylko pogłębiają tę presję. Tworzymy więc personę – wersję siebie przystosowaną do rynku matrymonialnego – i wchodzimy w interakcje z personami innych ludzi. Prawdziwe zakochanie nie może zaistnieć między personami; wymaga spotkania prawdziwych, autentycznych istot. A ponieważ tak bardzo boimy się odrzucenia tej prawdziwej istoty, wolimy pozostać w bezpiecznym, choć pustym, świecie powierzchownych interakcji i nieskończonego wyboru. To tak, jakbyśmy stali przed drzwiami do pokoju pełnego możliwości prawdziwej bliskości, ale woleli bez końca przeglądać katalog w poczekalni, bo wejście do środka wiąże się z ryzykiem, że możemy zostać wyproszeni.

Kultura natychmiastowości również odgrywa tu ogromną rolę. Przyzwyczailiśmy się, że wszystko możemy dostać od razu: jedzenie, rozrywkę, informacje. Jeśli coś nie działa lub nie daje natychmiastowej satysfakcji, wymieniamy to na nowe. To nastawienie przenosimy na relacje. Gdy pojawiają się pierwsze trudności, konflikty czy po prostu nuda – naturalne fazy każdego długotrwałego związku – naszą pierwszą reakcją nie jest już praca nad problemem, lecz myśl: „Czy to już koniec? Może lepsza partia czeka na mnie w aplikacji?”. Brakuje nam cierpliwości i wytrwałości, by przebrnąć przez te trudniejsze momenty, które są nieodłączną częścią procesu budowania głębokiej, dojrzałej miłości. Zakochanie to często iskra, która zapala ogień, ale aby ten ogień płonął, trzeba go stale dokładać, a czasem walczyć z podmuchami wiatru, które grożą jego zgaszeniem. W epoce niekończących się wyborów, zamiast walczyć o nasz ogień, często po prostu idziemy szukać następnej iskry, która znów da nam tę początkową, intensywną, ale ulotną euforię.

Wreszcie, współczesny model randkowania online prowadzi do emocjonalnego wypalenia. Stałe bycie „w grze”, ocenianie i bycie ocenianym, inwestowanie energii w rozmowy, które nagle urywają się bez słowa wyjaśnienia (zjawisko ghostingu) – to wszystko jest niezwykle obciążające dla psychiki. Powoduje, że zamiast nadziei i ekscytacji, randkowanie zaczyna wywoływać lęk, cynizm i pragnienie wycofania się. Stajemy się emocjonalnie ostrożni, budujemy mury, aby chronić się przed kolejnym potencjalnym zranieniem. A mury są przeciwieństwem otwartości niezbędnej do zakochania. Gdy nasze serce jest zmęczone i obwarowane, każdą nowo poznaną osobę traktujemy nie jako potencjalnego ukochanego, ale jako potencjalne źródło bólu, które należy wcześniej zneutralizować poprzez dystans, nadmierną analizę lub przedwczesną dyskwalifikację. W ten sposób, chcąc ochronić się przed cierpieniem, odcinamy się również od możliwości doświadczenia głębokiej radości i spełnienia, jakie daje prawdziwa, odwzajemniona miłość.

Czy w takim razie jesteśmy skazani na wieczne wędrowanie po emocjonalnym hipermarkecie, nigdy nie będąc w stanie dokonać satysfakcjonującego wyboru? Czy zakochanie się stało się reliktem przeszłości? Nie, ale wymaga od nas świadomego wysiłku i zmiany podejścia. Wyjście z tej pułapki nie polega na odrzuceniu technologii, ale na nauczeniu się, jak korzystać z niej w sposób, który służy nam, a nie zniewala. Chodzi o przekształcenie narzędzia, które promuje konsumpcję, w narzędzie, które może ułatwić autentyczne spotkanie.

Pierwszym krokiem jest wprowadzenie intencjonalności i ograniczenia. Zamiast bezmyślnie przewijać setki profili, warto postawić sobie granice. Może to oznaczać wyznaczenie konkretnego, ograniczonego czasu na przeglądanie aplikacji dziennie. Albo postanowienie, że w danym momencie prowadzi się rozmowę tylko z jedną, maksymalnie dwiema osobami, i dopiero gdy one nie zaowocują spotkaniem, przechodzi się do kolejnych. To pozwala skupić uwagę i energię na rzeczywistym poznawaniu konkretnych ludzi, zamiast rozpraszać ją na dziesiątki potencjalnych, hipotetycznych scenariuszy. Warto też zmienić cel z „znalezienia najlepszej możliwej osoby” na „poznanie ciekawego człowieka i zobaczenia, czy pojawi się między nami więź”. To drugie podejście jest o wiele mniej presyjne i pozostawia przestrzeń na naturalny rozwój wydarzeń, włączając w to magię niespodzianki i przypadku.

Kluczowe jest również przyspieszenie przejścia z komunikacji online do spotkań w świecie rzeczywistym. Tekstowe rozmowy, choć wygodne, tworzą iluzję znajomości. Prawdziwa chemia, język ciała, ton głosu, ta niewytłumaczalna „iskra” – tego wszystkiego nie da się w pełni uchwycić przez ekran. Im dłużej zwlekamy z prawdziwym spotkaniem, tym bardziej budujemy w głowie wyidealizowany obraz drugiej osoby, który w zderzeniu z rzeczywistością może boleśnie pęknąć. Dlatego warto po kilku udanych rozmowach odważyć się i zaproponować krótkie, niskoprężne spotkanie na kawę. To weryfikuje, czy ta więź, która nawiązała się online, ma szansę przetrwać poza cyfrowym światem. To właśnie w tych bezpośrednich, ludzkich interakcjach, z ich niezręcznościami, spontanicznym śmiechem i prawdziwymi emocjami, najczęściej rodzi się prawdziwe zakochanie.

Wreszcie, najważniejsza praca odbywa się w nas samych. Musimy na nowo nauczyć się wartości niedoskonałości, powolności i ryzyka. Zamiast szukać osoby, która „dopełni” nasze życie, warto najpierw skupić się na budowaniu życia, które jest satysfakcjonujące samo w sobie. Gdy przestaniemy patrzeć na partnera jako na produkt mający zaspokoić nasze wszystkie potrzeby, a zaczniemy widzieć go jako towarzysza podróży, z którym chcemy dzielić już i tak bogate życie, presja wyboru maleje. Akceptacja, że każdy związek wiąże się z kompromisami i że nie ma ludzi idealnych, uwalnia nas od tyranii poszukiwania tej jedynej, doskonałej opcji. Prawdziwa miłość nie polega na znalezieniu idealnej osoby, ale na tym, by niedoskonały sposób kochania drugiego człowieka stał się dla nas idealny.

Era niekończących się wyborów rzuciła nam wyzwanie, ale nie unieważniła ludzkiej potrzeby głębokiej, romantycznej więzi. Wymaga od nas jedynie większej samoświadomości, odwagi, by być podatnym na zranienie, i mądrości, by czasem odłożyć telefon, by móc w pełni spojrzeć w oczy osobie naprzeciwko. Prawdziwe zakochanie wciąż jest możliwe, ale jego warunkiem jest gotowość do zamknięcia katalogu i otwarcia serca na prawdziwe, nieprzewidywalne i piękne spotkanie z drugim człowiekiem.