Taki Nasz mały artykuł dotyczący płatnych portali randkowych i ostatnio pojawiającego się tekstu na Naszej głównej stronie. Oczywiście nie mamy zamiaru tymi słowami nikogo atakować, chcieliśmy jedynie uświadomić klientów czym są owe "darmowe portale randkowe". Biznes randkowy to jeden z największych biznesów internetowych i tak właśnie wygląda - stosuje się różne triki reklamowe aby przyciągnąć użytkowników do siebie, a kiedy już się zarejestruje,być może wykupi abonament. Swego czasu było nawet ciekawe zamieszanie dotyczące abonamentów i umów z portalem randkowym. Otóż płacąc raz, podpisywałeś tym samym umowę o świadczenie comiesięcznych usług i ponoszenia płatności - a zarwanie umowy mogło odbyć się tylko pisemnie na adres zagraniczny. Ciekawe rozwiązanie, prawda? Firma jednak zmieniła ciutkę politykę i zerwanie umowy jest łatwiejsze. Co chcemy w podsumowaniu przekazać, czytajcie regulaminy zanim za cokolwiek zapłacicie. Wiemy, że są one często pisane takim językiem aby się w nim pogubić ale czasami warto poświęcić chwilę na dojście do sedna sprawy.

Piękni, szczęśliwi, młodzi, zapatrzeni w siebie, pełni miłości, wiary w świat, ludzi, piękno. Uśmiechnięci, trzymający się za ręce.

On.
Zadumany, spokojny, szary i cichy.
Ma etat w biurze, wcale nawet nie lichy.
Jest czułym i wiernym kochankiem.
Jest z nią wieczorem i wczesnym porankiem.
Ubóstwia ją niczym Afrodytę, niczym Wenus,
Kolacja przy świecach, to dla niego nie przymus.
Poszedłby za nią do ognia, do piekła,
Świętością jest dla niego to, co ona rzekła.
Jest z nią szczęśliwy, życie to dla niego raj.
A każdy miesiąc – choć zimowy – to maj.

Ona.
Uśmiechnięta, wesoła, dla ludzi życzliwa,
Skromna, trochę trzpiotka, mała, ale żywa.
Dla wszystkich ma dobre słowo i czułe spojrzenie.
On w niej wywołuje zachwytu westchnienie.
Zgrabna, powabna, niezwykle urokliwa,
Jest przy nim jak nigdy, naprawdę szczęśliwa.
I choć ma na imię Anna, czy Klementyna,
Żadnej złej cechy w niej naprawdę nie ma.
Kocha go niczym słońce, niczym świat cały.
Każdy problem, choć duży, przy niej staje się mały.

Tylko czegoś im brakuje…

Ludzie bywają samotni. I to bez znaczenia, czy żyją w pojedynkę, czy funkcjonują w rodzinie.

Samotność potrafi być jednakowo dokuczliwa. Wszystko jedno, czy w przypadku osób samotnie żyjących, czy tam gdzie nie brakuje ludzi dookoła - jednakowo ogarnia człowieka dławiące uczucie odrzucenia, pustki, wyobcowania.

Samotność charakteryzuje przeraźliwy smutek, który siedzi gdzieś w zakamarkach duszy i gnębi, toczy człowieka niczym robak, którego nie sposób usunąć, wydłubać, gdy jest zaszyty głęboko.

Gdy człowieka dotyka samotność robi się smutny, współczuje sobie, rozczula się nad sobą wywołując łzy. Dlatego często płacze nie widząc nigdzie pocieszenia i wyjścia z tej smutnej sytuacji.

Samotność potrafi być częścią życia różnych ludzi. Tych starszych z opustoszałym gniazdem rodzinnym, ale nawet i młodych otoczonych rodziną i grupą koleżeńską, którzy zdaje się powinni być pełni życia. Uczucie to nie zważa na status materialny, czasem bardziej szczęśliwym okazuje się być człowiek bezdomny, niż bogacz mieszkający w pałacu.

Tak się dzieje, gdyż samotność jest w człowieku, tam ma swój dom. Zmiana sposobu myślenia i życia jest jedynym wyjściem z tego zaklętego kręgu.