Związki z toksycznymi osobami mają zawsze kilka wspólnych elementów. Jednym z nich jest próba utrzymania Cię jak najdłużej przy sobie. Często przybiera to wręcz agresywny wymiar, kiedy dana osoba jest gotowa dosłownie zamknąć Cię u siebie w mieszkaniu, żebyś tylko nie mogła jej uciec. Często zdarza się to w związkach, ale także w rodzinie czy między przyjaciółmi. Każda toksyczna osoba będzie starała się mieć Cię blisko.
Traktowanie innych jak środek do celu
Nie myśl jednak, że wynika to z przywiązania do Ciebie albo miłości. Osoby toksyczne mogą nas kochać, ale kiedy starają się zbudować z nami więź, niekoniecznie chodzi im o stworzenie silnej romantycznej relacji. Dla nich jesteś tylko środkiem do pewnego celu, na przykład posiadania dobrze prezentującej się partnerki, która będzie robiła dokładnie to, czego sobie zażyczy. W takim układzie możesz powiedzieć, że chodzi o miłość, ale toksyczne osoby w pierwszej kolejności zawsze będą myślały o sobie, nawet jeśli będą bardzo starały się respektować twoje potrzeby i prośby. Dla toksycznej osoby zawsze będziesz możliwością, a dopiero w drugiej kolejności wartościową osobą, o ile w ogóle będą patrzyły na Ciebie w taki sposób. Masz być blisko, bo możesz się przydać, nie możesz więc zbyt mocno się oddalać.
W jego oczach stajesz się jego własnością
To myślenie charakterystyczne dla psychopatów, ale niektóre toksyczne osoby również je przejawiają. Patrzenie na ludzi, jak na swoją własność, jest bardzo częste. Zdarza się nawet w zupełnie normalnych związkach, skąd rodzą się zazdrości i roszczenia. Dla toksycznej osoby możesz być własnością, ale niekoniecznie taką, o którą trzeba dbać, a w zasadzie wręcz przeciwnie, którą można pozostawić samą sobie, ale jednocześnie do której wymaga się, żeby była w pełni posłuszna i co najważniejsze, nie szła do nikogo innego. Od teraz każda osoba w twoim otoczeniu będzie przez toksyczną osobę postrzegana jako zagrożenie, bo będzie mogła przejąć nad Tobą kontrolę. Dlatego trzyma Cię blisko, żeby móc Cię kontrolować i nie dopuścić do tego, żeby w twoim najbliższym otoczeniu pojawił się ktoś, kto mógłby Cię ukraść.
Toksyczni ludzie chcą wykorzystać Cię w całości
Niestety, ale dla toksycznej osoby będziesz cenna, dopóki się Tobą nie znudzi albo nie wykorzysta Cię w pełni. Ten drugi wariant jest znacznie bardziej prawdopodobny. Będzie trzymał Cię blisko tak długo, aż jeszcze będzie istniał choć cień szansy, że może coś dzięki Tobie uzyskać. Mogą to być kontakty, ale także zwykłe około związkowe rzeczy. Możesz być mu potrzebna, żeby dobrze prezentował się w towarzystwie albo żebyś zaspokajała jego potrzeby. Wbrew pozorom toksyczne osoby niekoniecznie chcą, żeby stało Ci się coś złego, ale w pewien sposób będą Cię wyzyskiwali. Mogą się o Ciebie troszczyć, bo wiedzą, że w ten sposób będziesz bardziej skłonna się im podporządkować. Dlatego możesz nawet nie wiedzieć, że twoja relacja jest toksyczna, aż nie będzie za późno, żeby się z niej wycofać.
Portale randkowe to w dzisiejszych czasach najpopularniejszy i jednocześnie najbezpieczniejszy sposób poszukiwania miłości. Jednak na tego typu aplikacjach czekają nie tylko osoby, które chcą znaleźć poważnego partnera, ale także trolle, oszuści i osoby, które są w stanie udawać zainteresowanie tylko po to, aby zaciągnąć nas do łóżka. Uważaj na te osoby, jeśli trafisz na nie na portalu randkowym!
Oszuści i naciągacze obojga płci
Choć jeszcze parę lat temu typowe było zakładanie fałszywych kont jako kobieta, teraz oszustwa wykonywane za pomocą oby płci są bardzo popularne. Mechanizm jest bardzo prosty. Zakładamy nowy profil, wstawiamy na niego zdjęcia niczego nieświadomych modeli lub modelek i szukamy naszej ofiary, najlepiej osoby, która wyraźnie zaznacza, że zależy jej na prawdziwej miłości. A potem wystarczy pisać i tworzyć więź, by finalnie poprosić o pieniądze i po ich otrzymaniu już nigdy się nie odezwać. Naszą czujność powinny przede wszystkim wzbudzić częste wspominanie o długach danej osoby i wyraźnie nachalne prośby o wysłanie im kilku tysięcy złotych z zapewnieniem o szybkiej spłacie.
Romantyk, ale tylko na jedną noc
Te osoby to prawdziwi mistrzowie w sztuce manipulacji. Zarówno mężczyźni, jak i kobiety, są w stanie udawać osoby, które są nami zainteresowane tylko po to, żeby zaciągnąć nas do łóżka i już nigdy więcej się do nas nie odezwać. Często mogą udawać zakochanych, a nawet zapewnić nas o swojej miłości. Taka gra w pewien sposób ich kręci i traktują nas troszkę jak wyzwanie. Koniecznie zwróć uwagę na to, jak dana osoba ma zbudowany profil. Jeśli ewidentnie stara się przyciągnąć innych odrobiną erotyzmu, powinieneś być czujny. Nie myśl jednocześnie, że jeśli na pierwszym spotkaniu nic się nie wydarzyło, to ta osoba nie ma złych intencji. Tacy łowcy potrafią być bowiem piekielnie cierpliwi.
Sponsorzy i osoby, które sponsora szukają
To niestety zmora portali randkowych wszelkiego typu. Osoby, które są w stanie płacić Ci za twoje nagie zdjęcia czy nawet za spotkania z Tobą, będą od czasu do czasu do Ciebie zagadywały. Przeważnie będą to wiadomości skonstruowane jak oferta pracy lub luźne zapytanie, na które nie trzeba w ogóle odpowiadać, zdarza się jednak, że wiadomości przyjmują bardzo agresywny ton. Takie osoby należy od razu zablokować. Do tego musisz uważać na osoby, które specjalnie nie zdradzą Ci tego, że szukają sponsora, tylko po to, aby naciągnąć Cię na pieniądze i niejako bez twojej wiedzy tym sponsorem Cię uczynić. Uważaj, na co i na kogo wydajesz swoje pieniądze!
Internetowi trolle i bawiący się cudzym kosztem
Niestety trzeba to sobie powiedzieć, na portalach randkowych znajdziemy też te osoby, które płoną wręcz z nienawiści do kobiet lub mężczyzn. Przeważnie są to dorośli mężczyźni, którzy nie potrafią znaleźć sobie partnerki seksualnej, upokarzają więc wszystkie kobiety, jakie tylko znajdą się w ich wirtualnym pobliżu. Zdarza się, że uwodzą jakąś zupełnie nieświadomą podstępu dziewczynę, po czym umawiają się z nią, nie przychodzą na spotkanie, robią jej zdjęcia z ukrycia i wraz ze znajomymi czy użytkownikami specjalnie tworzonych w tym celu grup naśmiewają się z niej. Zdarza się, że swój żart ciągną dalej i wysyłają te zdjęcia z nieprzyjemnymi komentarzami do samej kobiety.
Dlaczego piszemy z kimś tygodniami, ale nie potrafimy umówić się na randkę? Psychologia unikania spotkań to zagadnienie, które stanowi sedno współczesnego paradoksu randkowania. W świecie aplikacji randkowych, gdzie pozornie wszystko ma ułatwiać i przyspieszać poznawanie ludzi, coraz częściej utykamy w martwym punkcie przyjemnej, ale bezcelowej korespondencji. Wymieniamy dziesiątki, a nawet setki wiadomości z osobą, która wydaje się idealnie dopasowana – mamy wspólne poczucie humoru, podobne poglądy, a rozmowa płynie łatwo i naturalnie. I mimo to, gdy tylko pojawia się temat spotkania, rozmowa nagle gaśnie, temat jest zmieniany lub spotkanie jest wiecznie przekładane na „bardziej odpowiedni czas”. Ten fenomen to nie lenistwo czy brak zainteresowania. To złożony mechanizm obronny, który rozwija się w odpowiedzi na specyficzne warunki cyfrowej socjalizacji. Tworzy on iluzję relacji, bezpiecznej więzi bez ryzyka, która zaspokaja potrzebę bliskości, ale jednocześnie chroni przed wszelkimi negatywnymi konsekwencjami prawdziwego zaangażowania. Wirtualna znajomość staje się wówczas rodzajem emocjonalnego surogatu – daje poczucie, że nie jesteśmy sami, że ktoś nas rozumie i o nas myśli, ale nie wymaga od nas wyjścia ze strefy komfortu, wystawienia się na ocenę czy podjęcia realnej decyzji. To jak oglądanie pięknego zdjęcia egzotycznej plaży zamiast kupowania biletu i pakowania walizki. Zdjęcie jest bezpieczne, czyste i kontrolowane. Podróż – już nie. I właśnie w tej kontroli tkwi sedno problemu.
Pierwszą i najpotężniejszą przyczyną tego zjawiska jest głęboko zakorzeniony lęk przed odrzuceniem w jego najbardziej bezpośredniej, bolesnej formie. W świecie online odrzucenie jest sterylne i zdystansowane. Ktoś nie odpowie na wiadomość, przestanie pisać – można to wytłumaczyć sobie na sto sposobów, a ból jest rozproszony w czasie. Spotkanie twarzą w twarz to zupełnie inna liga. To moment ostatecznej weryfikacji, w którym wszystkie wyidealizowane projekcje mogą runąć jak domek z kart. Obawiamy się, że nasz wirtualny wizerunek – starannie skonstruowany za pomocą dobrych zdjęć i przemyślanych odpowiedzi – nie zda egzaminu w rzeczywistości. Że nasz głos jest nie taki, jakiego się spodziewano, że nasze poczucie humoru w realu nie zadziała, że zauważą nasze niedoskonałości, które udało się ukryć na zdjęciach. To odrzucenie byłoby nie tylko bolesne, ale także konfrontujące z naszym własnym, często zawyżonym, wyobrażeniem o sobie. Dlatego przedłużanie rozmowy online staje się formą emocjonalnego bunkrowania się. Dopóki się nie spotkamy, istnieje możliwość, że ta relacja jest wspaniała. Spotkanie niszczy tę iluzję w jednej chwili – albo potwierdzając ją (co jest ryzykiem), albo obalając (co jest katastrofą). Dla wielu osób, zwłaszcza tych o wrażliwej psychice lub z bagażem wcześniejszych odrzuceń, bezpieczniej jest więc pielęgnować iluzję niż ryzykować bolesne rozczarowanie. W ten sposób, portal randkowy przestaje być narzędziem do poznawania ludzi, a staje się celem samym w sobie – bezpieczną przystanią, w której można doświadczać namiastki romansu bez konieczności wychodzenia na głęboką wodę.
Kolejnym kluczowym czynnikiem jest wygodnictwo i niskie koszty emocjonalne wirtualnego zaangażowania. Prowadzenie intensywnej rozmowy przez kilka tygodni wymaga pewnego nakładu energii, ale jest to energia rozłożona w czasie i pod pełną kontrolą. Można odpisać, gdy ma się dobry humor, można przemyśleć odpowiedź, można przerwać rozmowę w dowolnym momencie pod błahym pretekstem. Randka w realu to zupełnie inny poziom inwestycji. To konkretny, zablokowany w kalendarzu czas, koszty dojazdu, często finansowe, konieczność zadbania o wygląd i – co najważniejsze – pełne, niepodzielne zaangażowanie na kilka godzin. W świecie przepracowanych, zmęczonych dorosłych, którzy mają mnóstwo obowiązków, taka inwestycja może wydawać się zbyt ryzykowna w stosunku do niepewnych zysków. Po co tracić cenny wieczór na spotkanie z kimś, kto może okazać się rozczarowaniem, skoro można w tym czasie odpocząć przed Netflixem lub spędzić czas z gwarantowaną przyjemnością, np. z przyjaciółmi? Intensywna korespondencja daje iluzję posiadania relacji, nie odbierając przy tym komfortu domowego zacisza. To jak relacja na żądanie – dostajemy dawki pozytywnych emocji, gdy chcemy, bez obowiązków i zobowiązań typowych dla realnego świata. Ta wygoda tworzy silne uzależnienie od samego procesu pisania, które zastępuje cel, jakim powinno być spotkanie. Ponadto, w erze nieograniczonego wyboru na serwisach randkowych, pojawia się syndrom „lepszej opcji za rogiem”. Skoro z tą osobą tak dobrze się pisze, to może z następną będzie jeszcze lepiej? A może idealna osoba właśnie zalogowała się na portal? To sprawia, że zobowiązanie się do spotkania z jedną osobą jest psychologicznie trudne, bo oznacza mentalne „zamknięcie katalogu” na jakiś czas. Bezpieczniej jest więc utrzymywać kilka takich wirtualnych relacji równolegle, czerpiąc z nich emocjonalne korzyści, ale nie angażując się w żadną w sposób realny.
Poza indywidualnymi lękami i wygodą, na zjawisko chronicznego unikania spotkań ogromny wpływ ma sama natura komunikacji online oraz zmiana społecznych norm dotyczących odpowiedzialności za drugiego człowieka. Wirtualna rozmowa, pozbawiona tonu głosu, mimiki i fizycznej obecności, pozwala na tworzenie wyidealizowanego obrazu rozmówcy. Czytając jej inteligentne, dowcipne wiadomości, zaczynamy wypełniać luki wyobraźnią. Projektujemy na tę osobę wszystkie pożądane cechy, tworząc w głowie wersję niemal doskonałą. Ten mentalny konstrukt staje się obiektem naszych uczuć i to z nim tak naprawdę prowadzimy rozmowę. Prawdziwe spotkanie to brutalne zderzenie z rzeczywistością, w której ta osoba może mieć irytujący śmiech, nieodpowiedni dla nas zapach lub po prostu nie wzbudzać chemii fizycznej, której nie da się przeczuć przez ekran. Obawiamy się nie tylko tego, że my jej się nie spodobamy, ale także tego, że ona nie spodoba się nam. Że rozczarujemy swoje własne, piękne wyobrażenie. Dlatego wolimy pielęgnować fantazję niż ją zweryfikować. To jak nieotwieranie prezentu, by móc wierzyć, że jest w nim coś wspaniałego – otwarcie niesie ryzyko rozczarowania.
Równie istotny jest fakt, że w świecie cyfrowym wykształciły się nowe normy społeczne, które usprawiedliwiają brak zdecydowania i odpowiedzialności. Ghosting, czyli bezsłowne zerwanie kontaktu, oraz „benching”, czyli utrzymywanie kogoś w rezerwie poprzez okazjonalne wiadomości bez propozycji spotkania, stały się powszechnie akceptowanymi (choć nieakceptowalnymi) strategiami. W takim klimacie, nieumawianie się na spotkanie nie jest już postrzegane jako przejaw braku manier czy tchórzostwa, ale jako coś normalnego, „bo wszyscy tak robią”. Brakuje społecznego przymusu, by dopełnić relację logicznym następstwem, jakim jest spotkanie. Ponadto, sama architektura platform do nawiązywania relacji sprzyja powierzchowności. Zachęca do szybkiego przeglądania profili, oceniania na podstawie zdjęć i prowadzenia wielu równoległych, płytkich konwersacji. Głębsza, długotrwała rozmowa z jednym człowiekiem jest już pewnym wyłomem w tym systemie, ale przejście do spotkania wymaga kolejnego, znacznie większego wysiłku mentalnego – przełamania schematu, który platforma dla nas utrwala. Osoba, która angażuje się w długą rozmowę, może być więc paradoksalnie bardziej podatna na unikanie spotkania – bo ta rozmowa stała się już formą bezpiecznej, alternatywnej rzeczywistości, która działa według własnych, przyjemnych reguł, wolnych od ryzyka realnego świata.
Nie bez znaczenia jest także kwestia tożsamości i lęku przed oceną w szerszym kontekście. Dla wielu osób, zwłaszcza introwertycznych lub tych, które nie czują się pewnie w bezpośrednich interakcjach społecznych, pisanie jest strefą bezpieczną, w której mogą zaprezentować najlepszą wersję siebie. Są elokwentni, dowcipni, refleksyjni. Spotkanie odbiera im tę tarczę. W bezpośredniej konfrontacji mogą się jąkać, pocą im się dłonie, nie potrafią znaleźć słów. Obawiają się, że ich „realne” ja będzie znacznie uboższe od tego „cyfrowego”. To sprawia, że wolą pozostawać w świecie, w którym czują się silni i atrakcyjni. W ten sposób randki internetowe stają się dla nich formą społecznego życia, które nie wymaga wychodzenia z domu, co może prowadzić do pogłębienia się lęków społecznych, tworząc błędne koło: im dłużej unikam spotkań, tym bardziej się ich boję, i tym bardziej wolę bezpieczną korespondencję.
Czy istnieje zatem sposób na przełamanie tego impasu i wydostanie się z pułapki wiecznej korespondencji? Tak, ale wymaga on świadomej zmiany nastawienia i potraktowania procesu randkowania online z większym pragmatyzmem i odwagą.
Pierwszym i najważniejszym krokiem jest uświadomienie sobie prawdziwego celu korzystania z aplikacji randkowych. Celem nie jest zbieranie sympatycznych rozmówców ani budowanie wirtualnego haremu admiratorów. Celem jest poznanie w rzeczywistości osoby, z którą moglibyśmy zbudować związek. Każda tygodniowa rozmowa, która nie prowadzi do spotkania, jest z punktu widzenia tego celu stratą czasu i energii. Warto więc wprowadzić sobie wewnętrzną zasadę: jeśli po 5-7 dniach regularnej, dobrej rozmowy nie pada konkretna propozycja spotkania (z twojej lub jej strony), należy taką rozmowę uważać za bezcelową i wycofać się z niej. To nie jest brak cierpliwości, to zarządzanie swoim życiem. Taka zasada zmienia perspektywę z „czy uda mi się utrzymać tę przyjemną rozmowę?” na „czy ta rozmowa prowadzi do realnego spotkania?”.
Kolejnym kluczowym elementem jest przejęcie inicjatywy i proponowanie spotkania w sposób konkretny, niskoprężny i pozbawiony ogromnej wagi. Zamiast nieśmiałego: „Może kiedyś byśmy się mogli spotkać?”, które łatwo zbyć, lepiej zadać pytanie: „Słuchaj, świetnie się z Tobą rozmawia. W przyszłym tygodniu w środę lub czwartek jestem wolny/a po 18. Może wskoczyłabyś/wskoczyłbyś na szybką kawę w centrum?”. Taka propozycja jest konkretna, pokazuje, że traktujesz swojego i jej czas poważnie, i jest łatwa do przyjęcia lub odrzucenia. Sugeruje spotkanie krótkie i w neutralnym miejscu, co minimalizuje poczucie ryzyka i zobowiązania po obu stronach. Jeśli nawet na taką propozycję druga strona reaguje wymijająco („O, w przyszłym tygodniu to nie wiem, mam dużo pracy, może później”), to jest to bardzo czytelny sygnał, że osoba ta albo nie jest zainteresowana spotkaniem, albo jest tak sparaliżowana lękiem, że nie jest gotowa na realną relację. W obu przypadkach – nie jest to materiał na partnera dla kogoś, kto szuka realnej więzi.
Bardzo pomocne jest również skracanie fazy przedspotkaniowej i szybsze przenoszenie rozmowy na inne kanały. Jeśli rozmowa na czacie serwisu randkowego dobrze się klei, warto po kilku dniach zaproponować rozmowę głosową lub wideorozmowę. To pośredni krok między pisaniem a spotkaniem. Pozwala usłyszeć głos, zobaczyć mimikę w ruchu, sprawdzić, czy płynność rozmowy utrzymuje się poza tekstem. Dla wielu osób taka rozmowa jest mniej stresująca niż spotkanie, a jednocześnie skutecznie demitologizuje drugą osobę, zmniejszając siłę wyidealizowanego wyobrażenia. Jeśli i na ten krok ktoś nie jest gotowy, jest to kolejna, jasna informacja o jego prawdziwych intencjach lub poziomie lęku.
Ostatecznie, najskuteczniejszym lekarstwem na syndrom wiecznego pisania jest praca nad własnym nastawieniem do odrzucenia i ryzyka. Trzeba zaakceptować, że randkowanie z natury wiąże się z ryzykiem rozczarowania. Nie każda rozmowa online przełoży się na chemię w realu. I to jest w porządku. Porażką nie jest spotkanie, które nie przyniosło iskry. Porażką jest marnowanie tygodni życia na iluzję relacji, która nigdy nie wyjdzie poza ekran smartfona. Gdy przestaniemy traktować każde potencjalne spotkanie jak egzamin, a zaczniemy je postrzegać jako po prostu kolejne, neutralne doświadczenie towarzyskie – spotkanie z ciekawym człowiekiem, o którym wiemy już co nieco – presja spada. Może z tego spotkania wyniknie coś więcej, a może nie. W obu przypadkach zyskujemy: albo nową, obiecującą znajomość, albo jasność i wolność, by szukać dalej.
Chroniczne unikanie spotkań to symptom głębszych problemów: lęku przed odrzuceniem, wygodnictwa, ucieczki w idealizację i poddawania się toksycznym normom cyfrowego świata. Przełamanie tego schematu wymaga świadomej decyzji, by traktować randkowanie online jak środek do celu (spotkania), a nie cel sam w sobie. Wymaga odwagi, by ryzykować rozczarowanie w zamian za szansę na prawdziwe połączenie. Bo prawdziwa bliskość, intymność i miłość nie rodzą się w chmurze serwerów. Rodzą się w spojrzeniu, w spontanicznym śmiechu przy stoliku w kawiarni, w niepewnym dotyku dłoni. Wszystko inne, to tylko przygotowanie do tej właśnie, prawdziwej chwili. I warto mieć odwagę, by do niej doprowadzić.