Wiele osób poszukujących partnera, często zadaje sobie umieszczone w tytule pytanie. Niektórzy nie wierzą, że na portalu randkowym, mogą poznać kogoś z kim spędzą resztę życia. To przeświadczenie jest o tyle krzywdzące, że odbierają sobie przez to wspaniałą szansę na nowe, ciekawe znajomości. Istnieje wiele mitów, które przedstawiają ten sposób szukania partnera w wyjątkowo niekorzystnym i przekłamanym świetle. Najpopularniejsze fałszywe przekonania dotyczące portali randkowych, odnoszą się do niebezpieczeństw związanych z korzystaniem z takich serwisów, a prawdą jest, że system weryfikacji zgłoszeń skutecznie eliminuje niewiarygodne profile. Trzeba pamiętać, że znaczna większość osób korzystających z portali randkowych to ludzie, którym zależy na stworzeniu i utrzymaniu dobrych relacji z nowo poznanymi partnerami, a więc publikowane przez nich informacje muszą mieć pokrycie w rzeczywistości.
Nie da się ukryć, że stajemy się, coraz bardziej zabiegani. Praca, zdobywanie dodatkowych kwalifikacji, rozwijanie swoich pasji, to wszystko sprawia, że coraz mniej mamy czasu na zawieranie nowych znajomości. Nie wszyscy lubią być swatani przez znajomych, czy chodzić na randki w ciemno, które kończą się rozczarowaniami. Coraz częściej podróżujemy, przenosimy się do nowych miast. Po przeprowadzce do obcego miasta, ciężko jest się odnaleźć w nieznanym miejscu i poznać kogoś, kto stanie się nam naprawdę bliski.
Dlatego też, portale randkowe są idealnym rozwiązaniem dla każdego. Możemy dokonać wyboru na podstawie tego, co liczy się dla nas najbardziej. Bez względu na to, czy ważny jest dla nas wygląd fizyczny, wspólne zainteresowania czy też podobne osobowości, portale randkowe pozwalają na dokładne zapoznanie się z tymi cechami oraz wytypowaniu na tej podstawie osób, które chcielibyśmy bliżej poznać. Dzięki długim rozmowom prowadzonym przez Internet, możemy nabrać pewności, że to właśnie z tą osobą chcemy spotkać się w rzeczywistości. To najlepszy sposób na poznanie osób spoza kręgu naszych znajomych.
Statystyki mówią same za siebie, każdego dnia nowe osoby, które rozpoczęły swoją znajomość na portalu randkowym, łączą się w stały związek. Niedowiarki, powinny rozejrzeć się w swoim otoczeniu. Przecież każdy z nas zna parę, która poznała się na portalu randkowym, a to najlepszy dowód na to, że tego typu serwisy internetowe są skuteczne! Pewne jest, że gdzieś tam, istnieje osoba idealnie do nas pasująca, a najłatwiej będzie ją odnaleźć właśnie za pomocą portalu randkowego.
Znasz to uczucie? Spotykasz kogoś, kto wydaje się mieć wszystko: urok, inteligencję, tajemniczość. Jest jednak jeden problem – jest emocjonalnie nieuchwytny. Jego uwagę trzeba zdobywać, jego przychylność wymaga wysiłku, a jego serce wydaje się twierdzą nie do zdobycia. I paradoksalnie, im bardziej jest niedostępny, tym silniejsza staje się twoja fascynacja. Myślisz o nim non-stop, analizujesz każde słowo, każde spojrzenie. To, co w zdrowym związku byłoby czerwonym światłem, tutaj staje się paliwem dla obsesji. Dlaczego tak się dzieje? Dlaczego ludzki umysł, zamiast kierować się ku tym, którzy są gotowi na miłość, tak często brnie w emocjonalne pułapki, w których nagrodą jest cierpienie? Odpowiedź tkwi w głęboko zakorzenionych mechanizmach psychologicznych, które splatają nasze najwcześniejsze doświadczenia z neurochemią mózgu, tworząc niebezpieczną alchemię pragnienia.
Aby zrozumieć ten fenomen, musimy cofnąć się do źródła – do naszej pierwszej relacji, jaką była więź z opiekunem. Jeśli opiekun był niekonsekwentny – raz czuły i dostępny, a raz chłodny lub nieobecny – dziecko uczy się fundamentalnej lekcji: miłość jest nieprzewidywalna. Aby ją zdobyć, trzeba się starać. Ta dynamika tworzy w mózgu ścieżkę neuronalną, która utrwala się jako schemat: „Pragnienie = Wysiłek = Nagroda”. Dla takiego dziecka, a później dorosłego, stabilna, przewidywalna miłość może wydawać się… nudna. Pozbawiona tego intensywnego cyklu napięcia i ulgi, który towarzyszy zdobywaniu czyjejś uwagi. Osoba niedostępna emocjonalnie staje się żywym ucieleśnieniem tego schematu. Jej chłód wywołuje bolesne napięcie (deficyt), a każdy drobny gest życzliwości – przysłowiowy „okruch” – staje się intensywną nagrodą, uwalniającą w mózgu dopaminę, neuroprzekaźnik odpowiedzialny za motywację i poszukiwanie nagrody. To nie jest miłość. To nałóg.
Na poziomie neurobiologii, ten proces przypomina mechanizm hazardu. Gracz przy maszynie nie wie, kiedy wypadnie wygrana. Ta niepewność, ta zmienność harmonogramu nagradzania, jest niezwykle skuteczna w utrzymywaniu zaangażowania. Osoba niedostępna działa na tej samej zasadzie. Jej nieprzewidywalność – czasem ciepły SMS, a potem dni ciszy – utrzymuje nas w stanie ciągłej czujności i nadziei. Mózg, zalany dopaminą za każdym razem, gdy otrzymamy ten „okruch”, uczy się: „Poszukiwanie tej osoby = potencjalna nagroda”. System nagrody jest aktywowany nie przez samą osobę, ale przez akt jej zdobywania. Gdyby ta osoba nagle stała się w pełni dostępna i oddana, magia pryska. Niepewność znika, a wraz z nią ten intensywny, choć wyniszczający, rollercoaster emocji. Nagroda traci na wartości, ponieważ nie wymaga już wysiłku.
Kolejnym potężnym czynnikiem jest projekcja. Osoba niedostępna jest często pustym ekranem, na który rzutujemy nasze najgłębsze fantazje i niespełnione potrzeby. Ponieważ tak mało o niej wiemy (bo się nie otwiera), możemy sobie wyobrazić, że jest idealna – że posiada wszystkie te cechy, których brakuje nam samym lub których pragniemy w partnerze. Ona nie jest sobą. Staje się symbolem – wyidealizowanym wybawcą, który, gdy tylko uda nam się go „zdobyć”, uleczy wszystkie nasze rany i uczyni nas wreszcie kompletnymi. To iluzja, ale niezwykle potężna. Prawdziwy, dostępny człowiek, ze swoimi wadami, słabościami i codziennymi nudami, nie ma szans w konkurencji z tym fantazyjnym, doskonałym bytem.
Nie bez znaczenia jest też kwestia poczucia własnej wartości. Dla osoby, która głęboko w sobie wątpi w swoją wartość, zdobycie kogoś niedostępnego może wydawać się ostatecznym potwierdzeniem, że jest się kimś wyjątkowym. Myślimy: „Skoro udało mi się zdobyć uwagę kogoś, kogo nikt inny nie mógł mieć, to musi to znaczyć, że jestem naprawdę wartościowy”. To zewnętrzna lokacja poczucia własnej wartości. Nasza samoocena staje się zakładnikiem czyjejś kapryśnej uwagi. To niebezpieczna gra, w której im bardziej nas odtrącają, tym bardziej czujemy się mali, i tym silniejsza staje się nasza determinacja, by zdobyć ich uznanie, by udowodnić sobie (i światu), że jednak jesteśmy warci miłości. To błędne koło, w którym odrzucenie nie zniechęca, a tylko napędza pragnienie.
Wreszcie, istnieje czynnik, który można nazwać „urokiem trudności”. W kulturze masowej, od romantycznych ballad po dramaty filmowe, miłość jest często przedstawiana jako walka, jako coś, na co trzeba „zasłużyć”, co trzeba „zdobyć”. Spontaniczna, wzajemna i łatwa relacja jest postrzegana jako mniej romantyczna, mniej „epicka” niż ta pełna przeszkód i cierpienia. Jesteśmy kulturowo warunkowani, by wierzyć, że to, co przychodzi z trudem, musi być więcej warte. Osoba niedostępna idealnie wpasowuje się w ten narracyjny schemat „walki o miłość”, nadając naszemu życiu poczucie dramaturgii i celu, nawet jeśli jest to cel iluzoryczny i destrukcyjny.
Wyjście z tej matni wymaga bolesnej, ale wyzwalającej świadomości. Musimy zadać sobie pytanie: „Czy kocham tę osobę, czy kocham dramat i intensywność, która jej towarzyszy? Czy kocham ją, czy kocham wyzwanie i poczucie triumfu, które odczuwam, gdy uda mi się zdobyć jej odrobinę uwagi?”. Musimy odróżnić miłość od obsesji. Miłość chce dobra drugiej osoby, kwitnie w atmosferze wzajemności i bezpieczeństwa. Obsesja chce posiadać, karmi się niepewnością i cierpieniem.
Kluczem do uwolnienia się jest przeniesienie energii z zewnątrz do wewnątrz. Zamiast szukać potwierdzenia swojej wartości w oczach niedostępnej osoby, musimy zbudować je w sobie. Inwestować w relacje, które są wzajemne i zdrowe, nawet jeśli początkowo wydają się mniej „ekscytujące”. Zrozumieć, że spokój nie jest nudą, a wolnością. A najtrudniejsze: pogodzić się z tym, że prawdziwa miłość nie wymaga walki. Pojawia się tam, gdzie dwa wolne serca spotykają się nie po to, by się dopełniać, ale by dzielić się swoją pełnią. I choć droga do takiej miłości może wymagać konfrontacji z naszymi najgłębszymi ranami i schematami, to prowadzi do celu, który jest wart każdego wysiłku – do relacji, która dodaje nam skrzydeł, zamiast je podcinać.
Ludzie są tak skonstruowani, że niezbędnym czynnikiem pozwalającym żyć w miarę szczęśliwie jest obecność drugiej osoby. Tym samym absolutnie nie ma tu żadnego znaczenia wiek, płeć, miejsce zamieszkania, status społeczny czy też orientacja seksualna. Każdy człowiek potrzebuje bowiem mieć kogoś z kim, może dzielić troski dnia codziennego. Jednak przy dzisiejszym tempie życia nie w każdym przypadku realne wydaje się chodzenie na spotkania towarzyskie czy też randki. Stąd też trudno jest poza pracą o ile ją mamy nawiązać jakieś bliższe relacje. Tym samym wielu ludzi pozostaje długi czas samotnych, nie mając możliwości otwarcia się na nowe znajomości. Na całe szczęście wcale tak być nie musi, ponieważ dostępne dziś technologie pozwalają poznać nowe osoby, nie ruszając się od ekranu komputera lub innego urządzenia z dostępem do sieci. To naprawdę wiele ułatwia, bo osoby z małych miast, te zabiegane, nieśmiałe lub też z innych powodów niemogące poszerzyć krąg znajomych mogą na specjalnych stronach www zawrzeć nowe znajomości. Mowa tu jest o portalach randkowych, które stanowią dziś niemałe ułatwienie. Tym samym nie warto ich pomijać, szukając kogoś, z kim chcemy spędzić czas.