Nazywane inaczej w psychologii “wysokoreaktywnymi”, nie mają lekkiego życia. Od najmłodszych lat podatne na krytykę, zwłaszcza niesprawiedliwą i ze strony osób najbliższych, szczególnie autorytetów, jak rodzice, nauczyciele, katecheci. Osoby wysokowrażliwe są w społeczeństwie cenione za niektóre cechy charakteru, jak prostolinijność, brak skłonności do nieuczciwości, chęć niesienia pomocy innym, pracowitość i zgodne usposobienie. Zajmują raczej stanowiska w typowo kobiecych zawodach, w których coraz więcej jest dziś mężczyzn: bywają psychologami, terapeutami, pracownikami socjalnymi, choć tutaj muszą jednocześnie wykazać się odpornością, której mają na starcie mniej niż reszta populacji. Nadwrażliwcy, bo tak ich niesłusznie negatywnie nazywano, to tacy trochę poeci, sporo wśród nich artystów, romantycy, uczuciowcy, przedkładający świat wnętrza nad zewnętrzny, wspólny świat zainteresowań ludzi, z którymi żyją. W epoce romantyzmu tworzyli kulturę autentyzmu, szczerości uczuć, bywali traktowani niesprawiedliwie za swoją sublimację duchową, uczucia wyższe, altruizm, niekiedy posunięty aż do granic normalności psychologicznej. Często bywali działaczami społecznymi, dla których liczył się bardziej człowiek w potrzebie, niż oni sami czy rodzina, z której pochodzili. Nie sposób dla nich przejść było obok widomej krzywdy ludzkiej. Nigdy nie realizowali siebie wbrew moralności, a sumienie u nich bywa wyjątkowo wrażliwe. Stale rozmyślając nad sensem istnienia, wahają się przed podjęciem decyzji, nawet w prostych sprawach, bacząc, czy nie czynią czegoś złego, niestosownego czy nieprzyzwoitego. Zwracają uwagę na opinię otoczenia, nie są samodzielni w samoocenie, która zależy nie tylko od obiektywnej wartości tego, co robią, ale przede wszystkim zgodności z etosem, etyką, wartościami, które uznają za najważniejsze. Nie muszą to być dodajmy wartości ogólnie uznawane w danej epoce w narodzie - często zmuszeni są jako non-konformiści “płynąć pod prąd”, stawiać bierny opór, nie są bowiem oportunistami, którzy by zmieniali poglądy stosownie do wskaźników polityki bieżącej. W tym sensie wierni temu, co wynieśli z domu, szkoły, studiów, Kościoła, nie mają łatwo. Raczej są postrzegani niekiedy jako “sztywni”, nie łapią bowiem każdej okazji, by zarobić, nie chcą pchać się w życiu na pierwsze miejsca i przepychać łokciami w drodze do celu.



Potrafią cierpliwie czekać, na przykład na właściwego partnera, a kiedy ten się nie zjawi, raczej wybierają samotność albo niemodną dziś drogę w stanie duchownym niż wiązanie się z pierwszą lepszą osobą. Są ostrożne w relacjach, które postrzegają nie jako krótkoterminowe lokaty, ale projekty na całe życie, długoletnie przyjaźnie w tej grupie są na porządku dziennym. Niemniej bywają w nich ukryte pokłady nieprzepracowanych emocji, pretensji i żalów, poczucia krzywdy, które maskują ciągłym dobrym samopoczuciem, nieśmiałym humorem i nastawieniem bardziej na słuchanie niż wyrażanie siebie i swoich poglądów. Nie prowokują nigdy kłótni, w których chcieliby postawić na swoim, za wszelką cenę “zniszczyć” przeciwnika, bowiem są zdania, że z każdym prawie da się dojść do porozumienia. Pośród wrażliwości bardzo ważne miejsce zajmuje obok wspomnianej sztuki także cały świat natury, roślin i zwierząt, którymi lubią się otaczać, gdy czują samotność, pustkę czy chcą wypocząć od zbyt zawiłych relacji. Wrażliwość dotyczy także sfery duchowej, stąd często spędzają czas na rozmyślaniach, częściej można ich spotkać w kościele, nawet w środku na samotnej modlitwie, w pustej świątyni, bowiem cenią kontakt także z sobą i przedmiotem swej czci, o której nie lubią opowiadać wszem i wobec. Raczej skryci, otwierają się chętnie przed charakterami podobnymi sobie, tworzą zamknięte grupy w Internecie, gdzie niełatwo wniknąć intruzom, a także umawiają się w różnych kołach zainteresowań w czasie wolnym, szczególnie poświęconym sensowi życia. Nie postrzegają bowiem ludzkiej pielgrzymki w kategoriach materialistycznych, lecz egzystencjalnych, czyli nad materię i wszelkie dobra materialne przedkładają wartości duchowe, moralne, społeczne i zaangażowanie w budowę lepszej przyszłości.



Bardzo często ich życie przypomina walkę, taką najszlachetniejszą, bo ze swoimi wadami, słabościami i niekiedy zbyt surowo sobie wypominanymi przewinieniami, a nie z otoczeniem. Bardzo często życie traktują w kategoriach szansy, zadania, daru bądź misji, której brakuje przeciętnym zjadaczom chleba. Nie zgadzając się na przeciętność, zwykle nie ‘robią interesów’, nie byliby dobrymi maklerami giełdowymi, bankowcami ani inwestorami. Nie chcą życia rozumianego po mieszczańsku jako “oby do wiosny”, “jakoś-to-będzie”, więc gdy trzeba przejmują inicjatywę, biorą sprawy w swoje ręce, proponują innowacyjne, nietypowe rozwiązania problemów społecznych czy choćby zawodowych. Do wysokowrażliwych należało bardzo wielu znanych Polaków, np. Szopen, Słowacki, Wyspiański i wielu znanych z podręczników historii osobistości, które walczyły o lepsze jutro nie tylko dla siebie, ale dla kraju. To, że mają tę cechę przeszkadza bowiem bardziej w ich prywatnym świecie, ale jest bardzo korzystne dla społeczeństwa. Przykładem mogą być też Korczak, który został z podopiecznymi dziećmi do tragicznego końca w obozie hitlerowskim w czasie wojny, a także Maksymilian Kolbe, który oddał życie, ratując obcego człowieka czy wcześniej brat Albert Chmielowski, który tak był wrażliwy na los wyzyskiwanych biedaków ówczesnego kapitalizmu, że zrezygnował świadomie i dobrowolnie z dobrze zapowiadającej się kariery artystycznej (był świetnym malarzem), by stać się jednym z anonimowych nędzarzy, jacy żyli w Galicji w II poł. XIX wieku. Rok 2017 upływa właśnie pod patronatem brata Alberta, którego hasłem przewodnim życia stały się słowa: “Bądź dobry jak chleb”.



Nade wszystko należy pamiętać, że wysoka wrażliwość, a nawet nadwrażliwość, nie są czymś złym, patologicznym, co należałoby poddawać terapii. Przeciwnie - próby takiego “leczenia” zazwyczaj nic nie dają, a mogą wpoić przekonanie, że “coś jest ze mną nie tak, jestem nienormalny”, a to bardzo duże i szkodliwe społecznie nieporozumienie. Akceptując osoby, które są pełne rozterek, wahań i pytań o charakterze moralnym, czynimy świat lepszym, bo ukryte pokłady kreatywności w nich są wprost trudne do przecenienia.

Jak utrzymać szczęście


Nie tylko w bajkach zdarzają się pary żyjące w poczuciu harmonii. Małżonkowie
wspierają się, a bycie razem przynosi im satysfakcje. Psychologowie oceniają jednak, z takich
małżeństw jest zaledwie 10 procent.


Umiejętność oderwania się od rodziców.

Przywiązanie do własnej rodziny może być przyczyną poważnych konfliktów z partnerem, szczególnie jeśli czuje się on zdominowany przez rodzinną koalicję współmałżonka. Nie wolno rodziców i rodzeństwa wciągać w kłótnie i nieporozumienia małżeńskie. Nawet najdrobniejsze spory trzeba rozwiązywać tylko między sobą

Poszukiwanie stronników, nie złagodzi napięcia w relacjach, z partnerem a zwiększy je, bo od małżonka oczekujemy lojalności. Problemem młodych par często bywa również nieumiejętność dzielenia uczuć, uwagi i czasu między dawną a nową rodzinę. Nierozwiązanie dylematu: rodzice czy partner może zburzyć małżeńskie szczęście. Jeśli rodzicom potrzebna jest pomoc, najlepiej udzielać jej wspólnie. Czasem jednak należy sprawę postawić jasno: mama i tata są nadal ważni i kochani, ale nie mogą stawać pomiędzy żoną i mężem. Oni tworzą już nową rodzinę.


Oddzielne mieszkanie i materialna niezależność.

W początkowej fazie związku młodzi powinni mieć prywatne terytorium, na którym będą mogli uwić, rodzinne gniazdo''. Obecność rodziców, babć, rodzeństwa wymusza podporządkowanie się zastanym regułom. Rodzice państwa młodych często ingerują w pierwsze próby tworzenia odrębności związku; pomagają, radzą lub wręcz narzucają swoje rozwiązania.

Nawet jeśli małżonkowie chcieliby powielać wzorce wyniesione z domów rodzinnych, powinni samodzielnie próbować wcielić je w życie. Warunkiem udanego startu jest też niezależność materialna. Nawet skromne środki, ale własne, są dobrą, szkolą, gospodarności. Korzystanie z pomocy rodziców ogranicza aktywność partnerów w poszukiwaniu źródeł zarobków, czy lepiej płatnej pracy.


Dzieci – oczekiwane i upragnione – miłość, ale także przyjaźń

Cementują, udany związek, zwłaszcza jeśli oboje małżonkowie ich pragną. Nie mogą natomiast być ratunkiem dla rozpadającego się małżeństwa

Posiadanie dzieci nakłada na partnerów dodatkowe obowiązki, wymaga większego inwestowania w rodzinę, także wielu wyrzeczeń. Pragnienie potomstwa powinno więc zostać urzeczywistnione w chwili, gdy małżonkowie czują się ze sobą szczęśliwi i bezpieczni.

Rodzicielstwo często tez zmienia cechy charakteru partnerów. Stają się oni cierpliwi i odpowiedzialni, a bywa z ich miłość, dopiero teraz przeobraża się, w dojrzałe uczucie. Najłatwiej przejść przez życie z osóbką, którą się lubi. Wzajemna sympatia, życzliwość, zrozumienie to coś więcej niż gorące.....

Związek to jedna z najważniejszych sfer życia, która może przynieść ogromne szczęście, ale również wymaga zaangażowania i pracy. Tworzenie udanej relacji to proces, który opiera się na wzajemnym zrozumieniu, komunikacji i szacunku. Aby zbudować trwały i satysfakcjonujący związek, warto wprowadzić do codziennego życia kilka kluczowych zasad. Oto kroki, które pomogą wam osiągnąć harmonię i szczęście w relacji.

1. Ustalcie wspólne wartości i cele
Każdy związek jest silniejszy, gdy partnerzy mają wspólne wartości i dążą do podobnych celów. Warto na początku relacji, a także regularnie w trakcie jej trwania, rozmawiać o swoich priorytetach, planach na przyszłość i marzeniach. Dzięki temu łatwiej jest budować życie razem, mając pewność, że podążacie w tym samym kierunku.

2. Pielęgnujcie wzajemne zrozumienie
Empatia i zrozumienie są kluczowe w budowaniu bliskiej relacji. Starajcie się zawsze spojrzeć na sytuację z perspektywy partnera, zrozumieć jego uczucia i potrzeby. Wzajemne zrozumienie pozwala unikać konfliktów i wzmacnia więź emocjonalną między wami.

3. Stawiajcie na uczciwość i otwartość
Uczciwość wobec siebie nawzajem to podstawa każdego związku. Bądźcie otwarci na rozmowy o swoich uczuciach, obawach i pragnieniach. Unikajcie tajemnic i kłamstw, które mogą zniszczyć zaufanie, a zamiast tego stawiajcie na szczerość i transparentność. Pamiętajcie, że otwarta komunikacja to klucz do zdrowej relacji.

4. Utrzymujcie równowagę między czasem wspólnym a osobistą przestrzenią
Ważne jest, aby w związku zachować balans między wspólnie spędzanym czasem a osobistą przestrzenią. Każdy z partnerów potrzebuje czasu na realizowanie własnych pasji i spotkania z innymi ludźmi. Pamiętajcie, że zdrowy związek to taki, w którym oboje macie możliwość rozwijania się jako jednostki, co pozytywnie wpływa na jakość waszej relacji.

5. Pamiętajcie o małych gestach
Codzienne gesty miłości i czułości mogą mieć ogromny wpływ na waszą relację. Pamiętajcie, aby regularnie okazywać sobie nawzajem uczucia, czy to poprzez przytulenie, komplement, czy małą niespodziankę. Takie drobne działania budują więź i przypominają, jak ważni jesteście dla siebie nawzajem.

6. Wspierajcie się w trudnych chwilach
Każdy związek napotyka na trudności. Ważne jest, aby w takich momentach wspierać się nawzajem, być dla siebie oparciem i motywować się do pokonywania wyzwań. Pamiętajcie, że związek to współpraca, a wspólne przezwyciężanie trudności może wzmocnić waszą relację.

7. Rozwiązujcie konflikty z szacunkiem
Konflikty są nieuniknioną częścią każdej relacji, ale kluczowe jest, jak sobie z nimi radzicie. Starajcie się rozmawiać o problemach na spokojnie, z szacunkiem do partnera i jego punktu widzenia. Unikajcie oskarżeń i krytyki, a zamiast tego skupcie się na znalezieniu rozwiązania, które będzie satysfakcjonujące dla obu stron.

8. Dbajcie o bliskość fizyczną i emocjonalną
Bliskość fizyczna i emocjonalna to klucz do utrzymania silnej więzi w związku. Starajcie się regularnie spędzać czas na wspólnych aktywnościach, rozmowach o waszych uczuciach, a także pielęgnujcie intymność fizyczną. Bliskość buduje zaufanie i sprawia, że związek staje się głębszy.

9. Uczcie się na błędach i rozwijajcie się razem
W każdym związku mogą pojawić się błędy i trudności. Ważne jest, aby traktować je jako okazję do nauki i rozwoju. Pracujcie nad tym, aby unikać powtarzania tych samych problemów, ale zamiast tego rozwijać się jako para. Wspólna praca nad związkiem i osobistym rozwojem sprawia, że relacja staje się silniejsza i bardziej satysfakcjonująca.

10. Bądźcie cierpliwi i wyrozumiali
Związek to proces, który wymaga czasu i cierpliwości. Nie wszystko będzie zawsze idealne, ale ważne jest, aby być wyrozumiałym wobec siebie nawzajem i dawać sobie przestrzeń na rozwój. Pamiętajcie, że każda relacja ma swoje wzloty i upadki, ale cierpliwość i wyrozumiałość pozwolą wam przetrwać trudniejsze chwile.