W kontekście platform do nawiązywania relacji istnieje fundamentalna i często niewygodna prawda: w procesie pierwszego, błyskawicznego wyboru, jedno dobre, autentyczne i atrakcyjne zdjęcie ma siłę rażenia większą niż najpiękniej napisany, inteligentny i pełen osobistych szczegółów opis. To stwierdzenie brzmi powierzchownie, a nawet cynicznie, jednak jego źródła sięgają głęboko w neurobiologię, psychologię ewolucyjną i sposób, w jaki ludzki mózg przetwarza informacje w warunkach cyfrowego przeciążenia. Nie oznacza to, że opis jest nieistotny – przeciwnie, jest kluczowy dla jakości relacji, która może się później rozwinąć. Jednakże, aby w ogóle dostać szansę na pokazanie tej jakości, trzeba najpierw zatrzymać na sobie uwagę i wywołać pozytywną, natychmiastową reakcję. A to w środowisku, gdzie użytkownik w ciągu sekundy przesuwa dziesiątki profili, jest zadaniem niemal wyłącznie wizualnym. Mózg człowieka jest przede wszystkim maszyną wzrokową, przystosowaną do błyskawicznej oceny na podstawie obrazu. To dziedzictwo ewolucyjne, które każe nam w ułamku sekundy oceniać potencjalne zagrożenia, sojuszników i partnerów. W świecie aplikacji randkowych proces ten zostaje zdjęty z okoliczności łagodzących i zredukowany do czystej formy: lewy suwak (odrzucenie) lub prawy suwak (zainteresowanie) podejmowany jest najczęściej zanim użytkownik w ogóle przeczyta pierwsze słowo opisu. Zdjęcie jest więc biletem wstępu, bramą, którą trzeba przekroczyć, aby w ogóle zostać zauważonym jako potencjalna osoba do rozmowy. Nawet najbardziej poruszający opis pozostanie nieczytany, jeśli zdjęcia nie wywołają tej pierwotnej, instynktownej chęci dowiedzenia się więcej. To dlatego inwestycja w dobre, różnorodne i autentyczne fotografie jest absolutnie kluczową, a często zaniedbywaną strategią. Wysiłek włożony w ich przygotowanie i selekcję zwraca się w postaci zwiększonej liczby dopasowań, co, jakkolwiek trywialnie by to nie brzmiało, daje nam po prostu większą pulę osób, z którymi możemy następnie nawiązać jakościowy kontakt na poziomie słowa. To nie jest kwestia „płytkości”, a pragmatyzmu wobec mechanizmów platformy, która sama w sobie faworyzuje bodźce wizualne.

Dlaczego tak się dzieje? Mechanizm ten można zrozumieć przez pryzmat ekonomii uwagi i kognitywnego lenistwa (cognitive load). Użytkownik przeglądający serwisy umożliwiające poznawanie nowych ludzi dokonuje tysięcy mikro-decyzji. Jego mózg szuka dróg na skróty, by nie przeciążać się informacjami. Czytanie opisu wymaga zaangażowania kory przedczołowej, obszaru odpowiedzialnego za analizę, refleksję i podejmowanie świadomych decyzji. Oglądanie zdjęcia angażuje szybsze, starsze ewolucyjnie struktury, związane z emocjami i intuicyjnymi ocenami. Platforma jest zaprojektowana tak, by ułatwiać tę szybką, intuicyjną selekcję – interfejs oparty na przesuwaniu kart zachęca do reakcji „tak/nie” w oparciu o pierwsze wrażenie wizualne. Co więcej, zdjęcie przekazuje informacje, które opis może jedynie opisywać, ale nigdy w pełni oddać. Chodzi tu nie tylko o atrakcyjność fizyczną w klasycznym rozumieniu, ale o cały pakiet danych społecznych i osobowościowych, które mózg błyskawicznie odczytuje. Postawa ciała na zdjęciu (otwarta czy zamknięta), wyraz twarzy (szczery uśmiech angażujący oczy, czy wymuszony grymas), kontekst (czy osoba jest w podróży, na imprezie z przyjaciółmi, z psem, podczas pasji), a nawet jakość i styl fotografii mówią bardzo dużo o pewności siebie, stylu życia, energii i potencjalnej kompatybilności. Można napisać „jestem otwarty i towarzyski”, ale zdjęcie, na którym stoi się sztywno i samotnie przed lustrem, przekazuje zupełnie przeciwny komunikat. Podświadomie szukamy spójności między obrazem a opisem. Jeśli zdjęcie wygląda na sprzed 10 lat, a opis mówi o szczerości – pojawia się dysonans. Jeśli zdjęcia są ciemne, posępne, a opis pełen optymizmu – mózg odczytuje to jako niespójność i może to działać jak czerwona flaga. Dlatego dobre zdjęcia to nie tylko te, na których ktoś „ładnie wygląda”. To przede wszystkim fotografie autentyczne, aktualne i opowiadające historię. Zdjęcie z podróży, na którym osoba się śmieje, zdjęcie z przyjaciółmi pokazujące integrację społeczną, zdjęcie z hobby, na którym widać zaangażowanie – każde z nich działa lepiej niż tysiąc słów, bo pokazuje, a nie opowiada. Opis jest w tym momencie dopełnieniem i pogłębieniem tego, co zdjęcia już zasygnalizowały. Jego rolą jest dostarczenie kontekstu, wartości, poczucia humoru i intelektu, które na zdjęciach mogą być jedynie zasugerowane. Ale bez tego pozytywnego pierwszego sygnału wizualnego, opis nie dostanie szansy, by zabłysnąć.

Co zatem oznacza „dobre zdjęcie” w praktycznym sensie dla mężczyzny tworzącego profil? To nie musi być profesjonalna sesja w studio (choć taka może pomóc), ale przede wszystkim świadomość przekazu. Przede wszystkim, jakość techniczna: dobre oświetlenie (najlepiej naturalne), ostrość, odpowiednia kadracja pokazująca twarz i postawę. Po drugie, różnorodność i kontekst: jedno zdjęcie portretowe (uśmiech, kontakt z obiektywem), jedno zdjęcie w działaniu (podczas hobby, sportu), jedno zdjęcie społeczne (z przyjaciółmi, ale gdzie jesteś wyraźnie widoczny) i ewentualnie jedno zdjęcie pełnej postaci w ciekawym otoczeniu. Unikać należy: zdjęć w lustrze łazienkowym, zdjęć z obciętymi głowami byłych partnerek, zdjęć wyłącznie w grupie, gdzie trudno cię rozpoznać, oraz zdjęć sprzed wielu lat. Po trzecie, i najważniejsze, autentyczność. Sztuczny uśmiech, przymusowa poza „macho”, nadmierna retusz – wszystko to jest wyczuwalne i działa odpychająco. Szczery, choć niedoskonały uśmiech, spojrzenie, które angażuje, swobodna postawa – to przyciąga. Dla mężczyzny na aplikacji randkowej kluczowe jest też unikanie pewnych stereotypów: zdjęć wyłącznie z rybą/upolowaną zwierzyną (chyba że to absolutnie kluczowa część jego życia i szuka kogoś podobnego), zdjęć wyłącznie w klubie z butelką w ręku, czy serii identycznych, ponurych portretów. Większość kobiet szuka na zdjęciach nie tylko atrakcyjności fizycznej, ale wskaźników dobrego charakteru, stabilności emocjonalnej i potencjału na interesujące życie. Zdjęcie, na którym mężczyzna się śmieje z przyjaciółmi, świadczy o umiejętności budowania relacji. Zdjęcie z podróży – o ciekawości świata. Zdjęcie podczas gotowania czy z psem – o domowych, opiekuńczych skłonnościach. To są komunikaty, które działają bezpośrednio na podświadomość, często skuteczniej niż najbardziej wyszukany opis. Ostatecznie, zrozumienie tej „męskiej prawdy” nie polega na sprowadzeniu wszystkiego do wyglądu, lecz na strategicznym uznaniu, że w grze, której zasady dyktuje interfejs i ludzka psychologia, zdjęcie jest pierwszą i najważniejszą walutą. Inwestując w nie mądrze, zyskujemy kapitał uwagi, który następnie możemy wykorzystać, by poprzez opis i rozmowę pokazać pełnię swojej osobowości, wartości i tego, co naprawdę czyni nas dobrym partnerem. To pragmatyczne podejście, które zwiększa szanse na sukces bez rezygnacji z autentyczności.

W naszej kulturze przyjęło się uważać, że najważniejsze w życiu człowieka, aby być szczęśliwym jest mieć kogoś do kochania, dawać sobie wzajemną miłość. Pomimo tego, że większość z nas jest w związku to jednak rośnie plaga depresji i czujemy się samotnie. Czy jest możliwe zatem, aby miłość nie stanowiła remedium na poczucie osamotnienia? Jak najbardziej tak. Dzieje się tak w przypadku, gdy związek jest niedojrzały a partnerzy traktują się jedynie powierzchownie, nie rozmawiając ze sobą o tym co ich trapi oraz o tym czego oczekują od siebie nawzajem i od swojego wspólnego życia. Może też tak być, że mimo pozornej bliskości, nie ufamy sobie i wolimy przeżywać swoje problemy w samotności. Taki związek na dłuższą metę nie ma sensu, gdyż nie można stworzyć przyszłości na czymś czego nie jesteśmy pewni. Zatem jeśli ta miłość jest tak słaba, może warto pomyśleć o tym, aby w jakiś inny sposób poukładać swoje życie, gdyż mamy je tylko jedno i nie warto marnować ani jednego dnia na bycie samotnym.

Na świecie jest coraz więcej par, które żyją na odległość. Według badań w tym momencie, aż 11 milionów par deklaruje, że żyje w związku na odległość. Nie można temu zaprzeczać, ale zdecydowanie jest to jedna z trudniejszych przeszkód na drodze do pokonania. W tym artykule dowiecie się czego możemy nauczyć się żyjąc na odległość, a także tego jakie są wady i zalety żyjąc w takim związku.

Wady w związku na odległość.

Na świecie zawsze są wady i zalety. Tak samo jest, jeśli chodzi o związki na odległość.

Tęsknota.

Jedną z największych wad jest tęsknota za drugą połówką. Na początku, gdy jesteście w sobie szaleńczo zakochani myślicie sobie, że Wasza miłość przetrwa wszystko, jednak z czasem, gdy zbliżycie się do siebie jeszcze bardziej będziecie chcieli widywać się coraz częściej, możecie odczuwać złość czy frustrację, że nie możecie widywać się tak jak pary, które mieszkają ze sobą bądź tak jak pary, które mieszkają blisko siebie w jednym mieście.

Bliskość.

Gdy stajecie się sobie bliżsi zaczyna Wam brakować tego, że nie możecie spotkać się danego dnia, kiedy macie gorszy dzień lub po prostu czujecie, że chcecie się spotkać za 30 czy 45 minut.

Problemy finansowe.

Ciągłe wydawanie pieniędzy na bilety czy paliwo może być z czasem męczące lub po prostu trudne. Czasami może pojawić się trudna sytuacja finansowa, która może uniemożliwić spotkanie.

Wiele spraw rozwiązywanych przez telefon.

Gdy przychodzi jakiś kryzys nie możecie się na miejscu spotkać i obgadać ten problem, zamiast tego zostaje facebook czy rozmowa przez telefon.

Wątpliwości.

Co prawda w każdym związku mogą pojawić się wątpliwości jednak o wiele więcej może być podczas takiego związku. Szczególnie myślimy o tym, czy ten związek ma sens, czy nie pozna innej/innego kobiety/mężczyzny lub czy uczucie nie wypali się.

Jeśli już przeszliśmy przez wady możemy przejść do zalet. Może dzięki nim ludzie zdecydują się wejść w taki związek.

Mamy dużo czasu dla siebie.

Ludziom, którzy szczególnie lubią przebywać sami ze sobą na pewno będzie to zaleta. Tak naprawdę na wszystko macie wtedy czas na znajomych, na rodzinę, na naukę, na pracę. Macie czas na „swój” czas.

Docenianie siebie.

Kiedy widujecie się rzadko jeszcze bardziej doceniacie siebie. Radość jest większa i uczucie jakby było od „nowa”.

Zaufanie.

Poprzez ciągłe rozmowy przez telefon, na facebooku czy Skypie budujecie zaufanie. Dowiadujecie się o sobie coraz to nowych rzeczy. Wasza relacje staje się wyjątkowo silna.

To dobry sprawdzian na sprawdzenie uczuć.

Można powiedzieć, że związek na odległość jest jednym z największych sprawdzianów, który sprawdza, czy to jest prawdziwe uczucie. Ludzie, którzy decydują się na taki związek są w stanie przekonać się, ile tak naprawdę dla siebie znaczą. Mimo bardzo trudnej sytuacji próbują rozwiązać problem, są cierpliwi i dzięki temu też silniejsi.

Więź emocjonalna.

Przez to, że mamy ze sobą ciągły kontakt tworzy się emocjonalna więź, która jest lepsza od fizycznej, ponieważ ludzie z wiekiem starzeją się, pociąg już nie jest taki sam, a to właśnie m.in. przez silną więź emocjonalną związki trwają latami.

Czy podczas związku na odległość można się czegoś nauczyć?

Zdecydowanie. Owszem trzeba się bardziej starać i pielęgnować, ale jeśli dana osoba jest szczególnie wyjątkowa to nie warto się poddawać, bo jest tego warta. Podczas związku na odległość uczymy się cierpliwości, wytrwałości, szczerości, zaufania, tworzenia więzi, a to właśnie na tych rzeczach opierają się trwałe związki. Związki na odległość wcale nie są skazane na porażkę to zależy tylko od tej pary i od tego jak oni będą rozwiązywać swoje problemy. Prawdę mówiąc, nie ma reguły, ponieważ istnieją pary, które mieszkają ze sobą na co dzień i, nawet jeśli spędzają ze sobą mnóstwo czasu i wydawać by się mogło, że znają się jak łyse konie to rzeczywistość może być całkiem inna, gdyż może brakować zaufania, szczerości czy innych rzeczy. Jeśli będąc w związku na odległość dobrze dogadujemy się z daną osobą to warto spróbować dać takiemu związkowi szansę, ponieważ na końcu tej trudnej drogi może być „nagroda”.